Pfff Piepeke,

Ik zal je man geen KZ noemen. heeft geen enkele zin. Jij weet beter hoe hij is dan ik.

Wat een ellende, kan me zo goed voorstellen hoe het voelt. Vader van mijn dochter had hetzelfde.
Het dilemma van het verhaal is dat wat ze gewend zijn niet willen kwijtraken, maar ook wat ze met dieander hebben niet op willen geven.
Je man weet dus als hij met die ander wat begint, hij bij jou niet meer aan hoef te kloppen als het mis mocht gaan.
En daar kan ik zeer zeker achter staan.

Je bent een sterke vrouw, luister naar jezelf in plaats van naar hem. Niet zo snel weggaan zegt ie????
of is dit een hint van....hou mijn bed warm want als het niets wordt dan gaan wij weer verder waar we waren gebleven.
Mijns inziens niet zo'n fijn uitzicht.

Ik denk ook dat het alleen te komen staan en voor 2 kindertjes te zorgen een schrikbeeld vormt. Je inkomen gaat achteruit...minder te besteden...en ipv een mooi vrijstaand huis een flatje op 3 hoog.

Ik zou willen dat een passend antwoord voorhanden was, maar helaas dat is er niet.

Toch heel veel sterkte met je beslissing Piepeke.
Gr Asar

Ik begrijp goed wat je nu doormaakt. Heb hetzelfde meegemaakt als jij, behalve dan dat mijn man toch wel een relatie was aangegaan met die ander (staat allemaal in mijn blogs). Inmiddels zijn wij wel weer bij elkaar maar ook dat is niet allemaal zonneschijn. Er is veel gebeurd, je vertrouwen is beschaamd en dat wat je dacht wat er was blijkt niet zo te zijn. Voor mij geld dat ik nooit en te nimmer meer zal denken dat het ons nooit zou overkomen.

Wat wel heel belangrijk is Piepeke, is dat je voo jezelf moet gaan kiezen. En dat houdt in dat je niet moet blijven hopen dat hij uiteindelijk wel voor jullie zal gaan kiezen. Blijf je nl die hoop houden, dan blijf jezelf stil staan in je eigen groeien. Hoe moeilijk het ook zal gaan worden houdt je voor ogen dat leven met een twijfelende man, niet het leven is wat je zou willen. En ik weet heel goed hoe moeilijk het is om niet te verzwelgen in je verdriet, hoe je wilt proberen heel sterk te zijn maar soms lukt dat gewoon niet omdat het zo'n verschrikkelijke pijn doet. Wat wel kan helpen, dat was bij mij tenminste wel zo, is dat je hier je verdriet en pijn kunt afschrijven.

Je zegt dat de dokter zei dat hij keuzes moet maken en niet jij. Daar heeft ze ook gelijk in, maar maak wel 1 keuze en dat is dat JIJ recht hebt op een liefdevolle relatie. Hoe dat ingevuld moet worden kan ook jij alleen!

Wil er nog aan toevoegen dat meestal voor een twijfelende partner het gras groener is aan de overkant. Geen verantwoordelijkheden e.d. maar alleen met zichzelf en de ander bezig zijn. Maar goed, dat had je waarschijnlijk zelf ook wel bedacht.

Zorg in ieder geval goed voor jezelf. Ik begrijp ook dat je niets aan je kinderen wilt laten zien. Die hebben het snel genoeg door, kinderen zijn heel scherp. En je kunt best wel zeggen dat je verdriet hebt. Je mag je verdriet best laten zien, er over uitweiden hoeft niet.

Heel veel sterkte Piepeke!!!

Hoi Piepeke,
N?ɬ° je blog gelezen te hebben en de reacties
daarop,zit ik nu in tranen achter de PC!
Met dat verschil,dat mijn ex(echtgenote)vertrok
met h?ɬ°?ɬ°r nieuwe vriend.Alleen duurde d?ɬ?e vriendschap
niet zolang!N?ɬ° een jaar besloot ze terug te komen!
m?ɬ°?ɬ°r j?ɬ°,toen waren we al gescheiden op haar initiatief.
En die scheiding doet vreselijk pijn na 24 jaar getrouwd
te zijn geweest!Dat is nu 2 jaar geleden,en ik sta er mee op en ga er mee naar bed(met die gedachte).We zijn nu bij elkaar
p?ɬ??ɬ?r voor ons gezin!?ɬçk houd van h?ɬ°?ɬ°r,maar of zij hetzelfde voelt voor mij???D?ɬ?e discussie is taboe!Nou ja,ze zegt dat ze van me houdt,als ik daarom vraag.D?ɬ°t het haar geliefde
ooit is geweest ontkent ze.Ze wilde vrij zijn,en daar heeft hij haar bij geholpen(de k..zk).Ze voelde zich opgesloten in
haar relatie met mij!Al jaren voor onze breuk.Ze heeft een eigen woning,waar ze alleen voor de post komt!Sinds kort,heeft ze een andere woning gehuurd.Hoe het n?ɬ? zal gaan is voor mij koffiedik kijken.Je wordt er zo onzeker van!
Het probleem is,dat je een gezin hebt,en d?ɬ°t k?ɬ?n je niet opgeven(in mijn geval d?ɬ°n)!Lees mijn blogs maar eens!
Verder wens ik je h?ɬ©?ɬ©l veel sterkte en wijsheid.
Ik z?ɬ©lf ben er nog niet uit!
Hmvrpm78

Verliefd op een ander. Draai het eens om, stel jij was verliefd op een ander. Wat zou je doen. Je gaat denken, ik heb een man, waar ik van hou en heb daar twee kinderen mee. De ander okee spannend en nieuw. Maar ik hou van mijn man en heb het goed met hem. Dan laat je de fantasie de verliefdheid gaan.
Want na verliefdheid moet houden van komen, maar komt dat? Is die ander dan meer dan het leuke wat ik al heb of zijn mijn hormonen op hol geslagen? En indeed as iemand zei kun je gelukkig worden op het verdriet van een ander. Nee. Dan, als ik niet happy ben met mijn partner maak ik het uit, om alleen zijn en dan later een ander tegen te komen. Als ik het niet wil uitmaken omdat ik nog van hem hou maar verliefd ben. Kies ik toch voor het mooie wat ik heb....
Verliefdheid gaat over.
Dat doet hij niet......

Maar wat moet je doen blijven of gaan? Moeilijk ik denk, gaan, dan voelt hij wat hij mist. Ik ben altijd te lief geweest voor mijn ex, die wel vreemd ging. Tot van de week aan toe, door een hele andere situatie ...Heeft hij dat gerespecteerd, mijn begrip en liefde, nee gebruikt. Nee dus.
Maar ik weet nu er komt en dag dan is hij alleen en heeft hij iemand nodig en ik ben die iemand ....ik weet niet of ik hem dan nog help, gezien alles waar ik doorheen moest en het feit dat hij me grof blijft behandelen.
Ik had beter kunnen gaan en sterk terugkeren. Misschien was hij dan terug gekomen, maar ik heb het hem te makkelijk gemaakt. Te makkelijk om mij te gebruiken tijdens en na en zelfs in de vriendschap die erop volgde. (mijn ex is totaal niet te vergelijken met man)

Ik heb wel eens gedacht, als hij blijft en we kunnen goed praten dan win ik hem terug, maaar mijn ex kan en wil niet praten want das confronterend en hij zie liever flikker op met je gezeik....nee de verliefdheid is sterker. Maar stopt ook sneller en is minder spannend als er geen treurende derde is , is dat wijsheid of een vreemd karma? Mijn ervaring.....
Mijn advies. Ga.....

Hey iedereen,
Vandaag met ons oudste zoontje heel de dag in het ziekenhuis gezeten. Hij moest geoperereerd worden in de dagkliniek en we wilden daar allebei bij zijn.
De dag begon redelijk. Maar zoals verwacht werd er ook vandaag wel iets over deze hele rotte situatie gezegd. We stonden nog maar aan de balie om ons te laten inschrijven of hij zei me al : 'luister, ik kom hier voor ons kindje bij te staan...niet om te zagen en te zeveren h?ɬ©'. Ik antwoord hem dat het misschien de perfecte kans is om op onbekend domein terwijl ons zoontje binnen is, toch eens wat duidelijk te scheppen. Goh, hij wordt dan helemaal rood, weet met zichzelf geen blijf van ingehouden colere precies en kijkt met ogen die als ze kogels waren met over zouden blazen. Ik zwijg dus maar ik merk dat hij zo geforceerd vrolijk is. Wil over gewone dingen grapjes maken maar langs de andere kant is hij ook zo verdomd sarcastisch.
Ik heb hem heel vaak gade geslagen, me afgevraagd waar die liefde toch naar toe is, of ik inderdaad hem zo ga missen als ik wel denk...of hij het wel waard is dat ik zo mijn hart laat breken. Wel, met momenten dacht ik...ik kan alleen maar gelukkiger worden. Deze situatie is onhoudbaar en dan dat schijnbaar vrolijk doen...walgelijk !
Zeg ik iets, doe ik iets...het is nooit goed. Elke keer krijg ik een opmerking of een verwijt. In de auto vraag ik hem of hij ons nu eigenlijk nog als een koppel ziet of niet. Dat dat echt de enige vraag is die voor mij superbelangrijk is. Of ik nog moet vechten voor ons of dat dat toch niets meer uitmaakt. Bam...weer die harde woorden, weer die autoritaire houding...'hoort gij mij dan niet ? Vergeet jij dan zo snel ? Ik weet het nog altijd niet. Ik voel me nog steeds doodslecht. Ik weet niet welke beslissing ik moet nemen. Moet ik dat dan blijven zeggen ? Ik hoor dat jij volop bezig bent met naar appartementen te gaan kijken dus ja...doe maar h?ɬ©. Doe gerust'... Ik zeg hem dat hij dat echt wel heel wat vriendelijker kan zeggen, dat het voor mij zeker zo zwaar is als voor hem...als het al niet ondraagelijker is want ik kan nergens naar toe vluchten als het me te warm word. 'Nee, ik wil niet meer getrouwd zijn. Ik voel me gevangen. En ja, het is niet moeilijk dat die liefde zo snel verdwenen is met al uw gezaag'. Ja...hallo...waarom zaag ik zo ? Wie probeert hier nu iets in mijn schoenen te schuiven waar ik dan ook echt niets aan kan doen ? De schuld van zich af te schudden.
Tuurlijk kreeg ik efkes weer een sprankeltje hoop toen ik het gevoel kreeg dat hij er het toch zwaar mee had dat ik op zoek was naar iets voor mij en de kindjes...maar dat werd even snel weer de grond ingemept door de woorden die erop volgden.
Inderdaad...ik ben volop aan het zoeken en om eerlijk te zijn...het kan me nu niet snel genoeg gaan. Hij wil echt al vrienden nog overeen komen maar ik hoor het aan zijn adem dat dat niet zo makkelijk zal worden. En geloof me...dat zal zeker niet aan mij liggen. Ik heb inderdaad al veel te veel van mezelf gegeven...veel te veel trotsheid ingeslikt. Ik ben ook iemand en ik hoef dit niet te pikken. En als hij dan achteraf eens ik weg ben inziet hoe stom hij geweest is...heel jammer.
Ik probeer me nu al heel de dag voor te houden hoe hij me soms behandeld heeft in het verleden en zeker hoe rottig hij nu doet. Hij behandelt me als een last...iemand die voor zijn voeten loopt en vooral moet zwijgen en lachen. Sorry ! Op dit moment lukt het me niet. Ik ga nu niet beweren dat ik zo hard als nu kan blijven. Ik ben er redelijk zeker van dat ik straks of vannacht of morgen weer in dat zwarte gat zal vallen en mijn ogen er weer uit zal wenen maar ik ga me vanaf nu proberen sterk te houden. Ik moet dat kunnen. Het is genoeg geweest. Ik moet mezelf niet laten verdrinken in de herinneringen van hoe goed het geweest is want dat is nu ver te zoeken. Ik moet me op moeilijke momenten weten recht te houden met hoe hij nu doet.
En inderdaad... ik wil de eer aan mezelf houden hoe moeilijk dat ook zal zijn. Het zal tegen me gebruikt worden...dat weet ik wel want ondertussen zegt hij dat hij zeker niet uit elkaar gaat voor iemand anders. Dat hij daar niet aan toe is maar dat hij toe is aan zichzelf. En dat hij daar toch geen tijd voor heeft nu omdat hij alleen maar wil werken, werken en werken. Wel...aan hem dat te beslissen. Volgens mij zegt hij het maar om straks niet aan anderen te moeten toegeven dat hij mij heeft laten staan voor een ander.
We zien wel...nu moet ik me sterk houden...
Ik ga daar echt mijn best voor doen !!!

Eindelijk...vandaag eindelijk eens duidelijk gepraat !
Gisterenavond was het weer redelijk 'aangenaam'. Gewoon gepraat over hoe zijn werkdag was geweest, dat we deze morgen het zwembad zouden opstellen, wat we zondag zouden doen als hij verlof krijgt...net of er was niets aan de hand en ja, ik zou liegen als ik zou zeggen dat het niet 'aangenaam' was. Maar eens we in bed lagen, kwam bij mij de drang weer naar boven om toch nog eens te praten. Hij was natuurlijk net in zijn eerste slaap gevallen dus je kan zijn reactie al voorstellen. 'Goh, ben je er weer ? Ik slaap net...nee, ik weet het nog niet. En ja, eigenlijk wil ik gewoon scheiden. Daar zit ik nu al 10maanden mee dus dat zegt toch wel iets h?ɬ©.' Heb hem heel stilletjes geantwoord dat ik nu het antwoord had op mijn vraag...heb me langzaam omgedraaid en voelde me vanbinnen zachtjesaan verscheuren. Dit was het dan !!!
Vanmorgen aan de ontbijttafel (ik had net de kindjes naar school gebracht) vroeg ik hem waarom hij nog steeds niets tegen zijn ouders gezegd had. Dat hij gisteren met hen gebeld had en weer niets had verteld nu hij zijn besluit had genomen. Hij antwoordde me dat hij er zelf eerst helemaal uit wou zijn vooraleer anderen hun best gingen doen om alles toch nog te herstellen. Dat dat iets was wat wij moesten doen...efkes nog rustig tussen ons zonder inmenging van anderen. Dat hij inderdaad wou scheiden maar dat hij het er zo verdomd moeilijk mee had want dat hij gisterenavond nog bij zichzelf had gedacht hoe goed we toch met elkaar konden praten en dat hij het ook best 'gezellig' had gevonden. Tot ik begon te zagen, zei hij. Zonder me boos te maken heb ik hem duidelijk gemaakt dat dat voor hem misschien zagen is maar dat dat voor mij vragen zijn waarop ik echt een antwoord wou. Dat dit echt zo niet langer kon en dat ik nu wist waar ik stond. Dat ik nu eindelijk mijn strijd kon opgeven en dat als het aan mij lag, direct een afspraak gemaakt kon worden met de notaris. Zo kon ik zo snel mogelijk iets gaan zoeken, zonder dat hij me achteraf met de vinger kan wijzen dat ik hier zelf ben buitengestapt. Dat we regelingen moeten treffen voor onze jongens en dat liefst op een vriendelijke manier...maar dat hij echt niet moest denken dat ik in mijn hart akkoord ga met de scheiding. Dat die beslissing enkel en alleen maar van hem komt maar dat ik uiteindelijk geen andere keus heb. Dat ik nog steeds ongelofelijk veel van hem hou en echt alles gedaan heb om mijn huwelijk te redden en dat ik dat nog zou doen moest het nog zin hebben.
Hij zat daar heel stil te luisteren, moest het efkes laten bezinken en ja, hij wist wel dat mij niets te verwijten viel. Dat ik inderdaad tot het laatste toe mijn best wou blijven doen om onze liefde te redden en dat hij best begreep waarom ik zo 'zaagde'. Dat hij dat enkel op die manier maar zei omdat hij die beslissing het liefst nog zo ver mogelijk van hem had afgeschoven. Maar een afspraak maken, dat zag hij nog niet direct zitten. 'laat het maar efkes wat zakken' zei hij. Niets overhaast... en toen ineens hebben we deftig gepraat...rustig, zonder ruzie, zonder verwijten...
Hij zei me dat hij echt nog wel van me hield en zo onzeker was over wat te doen. Dat hij al dagen hoopt dat dat rotgevoel van hem zou weggaan...ineens zou verdwijnen en hij verder kon met ons...zijn gezin, zijn vrouwtje... Dat niemand er echt gelukkiger op zou worden moesten we daadwerkelijk uit elkaar gaan. Als ik hem zei dat als hij echt hoopte dat de gevoelens voor haar zouden verdwijnen hij daaraan zou moeten werken...eventueel samen want dat ik er geen flauw vermoeden van had dat hij hoopte dat die zouden weggaan maar dat dat echt niet zou lukken als hij steeds met haar bleef bellen en smsen. 'Denk je nu, zei hij, dat ik nog zoveel contact met haar heb.' Ik ben afstand aan het nemen omdat ik voor mezelf wil uitmaken hoe het nu verder moet. Ik heb de laatste tijd al veel minder contact met haar genomen omdat ik zo graag wil dat het over gaat. En daarom dat ik nu nog geen afspraak kan maken met die notaris. Wie weet draait het allemaal ineens en dat is echt wat ik hoop want dit maakt mij ook niet gelukkig zene. Denk je nu echt dat ik je zomaar ga kunnen laten gaan, dat mij dat geen zeer doet. Ik weet wie jij bent, ik weet dat jij altijd 100% achter mij hebt gestaan, mij gesteund door dik en dun...denk je nu echt dat ik niet meer van je hou. En al die tegenstrijdigheden die ik tegen je zeg, dat ik soms zo onvriendelijk tegen je doe...das omdat ik me een ongelofelijke rotzak voel. En ja, ik heb je gisterennacht en deze nacht in mijn armen genomen...dacht dat je dat niet gevoeld had maar dat is omdat ik het echt niet kon laten...maar wou je er enkel niet nog meer verdriet mee doen'.
Heel de voormiddag hebben we zo gepraat. Kalm en beheersd...ondertussen hebben we samen het zwembad opgezet, elkaar heel vaak vastgepakt...een stevige warme omhelzing en mijn god...wat deed me dat deugd ! En ik denk hem ook want hij heeft me verschillende keren komen vastpakken. Dat ik nog niet het ergste moest denken, dat ik me maar niet teveel zorgen moest maken...dat het misschien toch allemaal niet zo zou uitdraaien...dat hij zichzelf er de laatste dagen op betrapte dat hij het nog altijd zo prettig vond dat als hij na zijn werk thuiskomt, dat ik hier dan nog ben.
Hoe lief het ook allemaal klinkt ik heb hem gevraagd om geen dingen nu te zeggen omdat hij het zo jammer voor me vindt en uit medelijden want dat ik niets aan valse hoop heb. Dat dat het achteraf allemaal alleen maar erger maakt maar hij verzekerde me dat hij dat zeker niet doet want dat hij ook wel weet dat dat niets helpt...integendeel. Maar dat wat hij zei, hij dat ook echt meende.
Ook toen hij daarnet naar zijn werk vertrok, nam hij me weer in zijn armen en kreeg ik echt een warme kus. 'Tot straks, lieveke'...
En ja, tuurlijk hoop ik dat het toch nog allemaal goed uitdraait...dat hij inderdaad zijn best aan het doen is om alle contact met haar te verbreken...maar nee, ik loop zeker niet op wolkskes en ik sta zeker niet te springen dat het misschien dan toch niet allemaal zo ver gaat komen...nee...integendeel...loop hier weeral een hele dag te snotteren. Het doet me allemaal zoveel pijn en die lieve woorden...ja, die doen me ook pijn. Ik bid elke moment in mezelf dat ik mijn man toch niet kwijt geraak want met die armen om me heen...dat voelt zo goed. Hoe dom het ook zou zijn misschien...ja, ik zou hem nog een kans geven. Ik zou willen vechten als een leeuw voor mijn huwelijk ! Ik zou alles willen geven om weer die rotsvaste relatie te krijgen die we vroeger hadden...want weet je, ik hou zo godverdomme veel van hem.
Maar om mezelf niet nog meer te kwetsen, blijf ik er van uit gaan dat we volgende week grote stappen gaan ondernemen. Tenslotte...als het nog 10maanden nog niet weg is, waarom zou het dan overmorgen ineens over zijn ?
En hoewel ik niet weet waar al die tranen nu vandaan blijven komen...ik ga de komende dagen blijven doen zoals ik bezig was. Misschien heeft het wel een tikkeltje geholpen om hem het gevoel te geven alsof er niets aan de hand was. Dat we 'gewoon' tegen elkaar hebben kunnen doen...Wie weet...

Ik snap het niet dat mannen klagen over zeurende vrouwen. als je relatie is belandt in een toestand dat het zeuren van de vrouw de boventoon voert, doe je als man echt iets niet goed volgens mij. En dat opportunisme om te nemen wat er nog is maar wazig zijn in keuzes en lullen over het zwaar hebben: Thats WUSSY behaviour, als vrouw zou ik hem het huis uitschoppen (ik heb makkelijk praten want ik heb geen kinderen). Ik denk dat je teveel geeft, en in de jaren is het zo gegroeid dat een tekort aan wat je terugkreeg in de dagelijkse sleur tot gezeur is verzandt, zeg een afspraak met hem een keer af omdat je een "afspraak" hebt met een andere man (van mijn part verzin je het).

Acteer lekker onverschillig, ik zou je gevoel (dat hij kan interpreteren als afhankelijk) hem gewoon niet gunnen, hij is het niet waard!

Sterkte met wat je vanbinnen allemaal doormaakt.