Mijn relatie is na 8 maanden voorbij. 8 maanden lijkt misschien niet zoveel, maar wat was ik verliefd op deze jongen. Ik dacht dat ik hem echt gevonden had. Dat we een team waren.
We woonde zo'n 60 km bij elkaar vandaan, maar zagen elkaar elk weekend, en soms ook wel eens een dag doordeweeks. Sowieso hadden we dagelijks contact (sms/tel/skype).
In die 8 maanden hebben we ontzettend veel leuke dingen gedaan, met zn 2-en, maar ook met vrienden. We delen namelijk dezelfde vriendengroep.
Nog nooit hebben we écht ruzie gehad. Ik ben wel eens boos op hem geweest om kleine dingetjes, maar echt ruzie, nee dat nooit! Altijd lol en goeie gesprekken.
Tot 1 maand geleden, Bevrijdingsdag. Hij ging met vrienden naar een bevrijdingsfestivals en ik ging met een vriendin naar een pretpark. We hebben die dag nog een paar x contact gehad en ik zei dat ik misschien, als ik niet te moe was, savonds ook nog wel even zou komen. Eenmaal thuis was ik toch wel erg moe en belde ik hem om te zeggen dat ik te moe was om nog te komen. Hij gaf aan dat erg jammer te vinden, maar begreep het wel. Die nacht stond hij plotseling voor mijn deur. Verrassing! Hij kwam bij me slapen. De volgende dag heb ik hem naar zijn auto gebracht en hij had me nog meegevraagd naar een verjaardag van vrienden van hem (die ik niet ken) voor de as zaterdag. Hij ging naar huis om te werken en savonds hebben we nog even met elkaar gebeld. De dag erna, op vrijdag, smste ik hem en kreeg heel kortaf antwoord. Ik kreeg direct een naar gevoel van binnen en belde hem op. Het duurde heel lang voor hij opnam, maar aangezien ik direct belde toen ik zijn sms kreeg, wist ik gewoon dat hij in de buurt van zijn telefoon was. Hij zat te twijfelen om op te nemen. Uiteindelijk nam hij op en gaf aan dat ie zich kut voelde en dat ie er NU niet over wilde praten. Ik voelde me rot en vroeg of het met mij te maken had? Hij zei van wel en dat ie het niet meer zag zitten en dat ie ermee wilde stoppen. Dit kwam voor mij echt als donderslag bij heldere hemel. Hoe kan hij nou op woensdagnacht nog bij me slapen? Op donderdag me nog meevragen naar een verjaardag en op vrijdag is het uit? Zonder dat er ook maar iets is voorgevallen. Ik snapte (en snap er nu nog) helemaal niks van. Later gaf hij aan bij bevrijdingsfestival een meisje te hebben ontmoet waar hij zich wel tot aangetrokken voelde. Hij heeft met haar sms contact gehad. En waarom hij bij mij bleef slapen? Tja, hij gaf aan dat ie dat eigenlijk niet wilde, maar zn vrienden hadden gezegd dat ie lekker bij mij moest gaan slapen omdat ie in de buurt was en ik dat ook leuk zou vinden. Dat is zo pijnlijk om te horen.
We hebben weinig contact gehad in de week erna, maar daarna kregen we toch weer contact. De afgelopen 2 weken hebben we weer heel veel contact. We hebben zelfs alweer 2x sex gehad. Maar alles wat ie zegt, ik weet het niet. Hij zegt nog steeds niet dat ie me terug wil.
Hij geeft aan dat ie in de war is. Dat ie had verwacht opgelucht te zijn nadat het uit was, hij is maar 1 week opgelucht geweest en daarna voelde hij zich kut en dat werd niet beter. Hij bleef zich ellendig voelen.
Als we met elkaar spraken of samen waren voelde we ons allebei beter. Maar toch zegt ie nog steeds niet dat ie me terug wil.
Ik heb bij hem wel aangegeven dat ik nog zo erg de hoop heb dat het goed komt. Maar hij reageert daar niet echt op.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik ben onrustig, ik ga stuk van verdriet en ik ben gewoon echt alleen maar met hem bezig. Dit weekend had ie allemaal feestjes en ik heb het hele weekend niks van hem gehoord. Ik slaap slecht, ik haal me van alles in mijn hoofd.
Ik ga hier echt kapot aan, en verstandelijk weet ik dat ik los van hem moet komen. Afstand van hem moet nemen. Maar gevoelsmatig wil dit nog niet echt lukken. Verstand en gevoel hebben echt een enorm issue met elkaar op dit moment.
Ik voel me echt zo vreselijk en ik weet gewoon niet meer wat ik met mezelf aan moet. Ik heb nergens zin in, haal nergens afleiding uit. Hij zit alleen maar in mijn hoofd. Ik analyseer elk woord wat hij zegt, elk smsje wat hij stuurt. Overal haal ik hoop uit.
Vrienden zeggen dat ik misschien wel alleen maar hoor wat ik wil horen. Ik weet het ook niet meer.
Iemand ervaring met zo'n situatie? Ik zit er doorheen en wil hier zo graag uitkomen. Ik wil gewoon verder met mijn leven en me niet meer zo kut voelen. Maar dit gevoel schakel ik duidelijk niet zomaar uit.