Nou het is onderhand al bijna 3 weken geleden dat hij me verteld heeft dat hij op dat moment niks mee voor me voelde. Oké heel cliché allemaal maar had het wel aan zien komen. Lichtelijk dan..
Hij deed afstandelijk de afgelopen 2 weken voordat het uit ging.. En verder kon ik alleen maar gissen naar wat het nou precies was.
Ik heb gepraat met iedereen die ook met mij wouden praten en daar kwam uit voort dat ik gewoon niet heel goed voor 'm was geweest de afgelopen tijd. En dit wist ik, dit wist ik 100%. Maargoed om toe te geven aan de fouten die je hebt gemaakt is natuurlijk moeilijk. Ik heb deze stap wel moeten nemen en het heeft me zoveel dingen van vroegen doen opwaaien die ik eigenlijk helemaal niet wou zien. Ik heb nu meer rust gekregen omdat ik sommige dingen een plekje heb gegeven en sommige dingen nog een plekje moet geven.
Ik vond het belangrijk dat mijn ex-mannetje wist dat ik hier mee aan het werk was en dat ik spijt had van hoe ik hem de afgelopen tijd had behandeld. Hij vond dit overgins erg fijn dat ik dit aan hem had verteld en wou er nog over nadenken. Hij had tijd nodig en rust.

Verder heb ik hem nauwlijks gesmst of contact gehad. Hij smste vaak naar me hoe het met me ging e.d. Ik vond dit gewoon nogal vreemd want als je rust wilt ga je niet je ex lopen smsen hoe het welniet allemaal gaat. Ik had op de gok gevraagd of hij mee wou naar de bioscoop maar dit heeft hij afgeslagen omdat hij het moeilijk vond om me te zien en net te doen alsof er niks aan de hand was.
Tuurlijk dat snap ik best dus heb me er bij neergelegd. Stuurd hij later smsjes en we blijven maar smsen. Hij zei een paar keer dat hij niet goed wist wat hij moest en dat hij erg in de war was.
Op een gegeven moment vraagt hij wat ik vrijdag avond (vanavond dus) te doen heb. Ik zeg op mijn beurt dat we anders naar de bioscoop zouden gaan maar omdat hij niet wil ik maar verder wil gaan met mijn script.
Op zijn beurt smst hij me en vraagt of het goed is of hij langs komt om even te praten en koffie te drinken. Toen heb ik gezegd dat ik dat opzich geen probleem vond.. En daarna smst hij dat hij me mist en dat hij gedroomd heeft dat dit nooit gebeurd zou zijn en dathet allemaal goed komt met ons tweeën. Allemaal heel hoopvol dus. Gister avond verteld hij me dat hij liever niet bij me wil komen omdat hij dingen neit wil ophalen die er niet meer zijn en mooie herinneringen weer wil terughalen omdat dat hem alleen maar pijn bezorgd.
Ik weet het niet maar het is net of hij me aan het lijntje houd maar ik snap alleen niet precies waarom. De ene keer hele hoopvolle gesprekken en liefdevolle woorden en de andere keer grote twijvels en niet weten wat er komen gaat.
Heeft iemand hier ooit een antwoord op? Het maakt me echt knettergek! Ik heb nu zoiets van, als hij me terug wil moet hij maar voor mij vechten. Ik wil nu gewoon niks. Ook al is dat veel te moeilijk en ben ik veel te gek met 'm..