Hoi!

Het is heel moeilijk in zo'n situatie, maar je vrienden hebben gelijk, al weet je dat zelf ook wel. Gevoelens zijn vervelend in zo'n geval en zitten alleen maar in de weg.
Dat soort mensen willen heel graag een relatie en doen op hun manier echt hun best en geloof me, hij houdt echt wel van je. Maar het gevoel van single willen zijn en geen rekening houden met een vriendin is op zo'n moment sterker. En dat zou altijd zo blijven. Ik zou je mijn ervaring met zo'n jongen vertellen en hoe ik daarmee om ben gegaan.

Op mijn 17e heb ik een jongen leren kennen, hij was toen 25. Best een groot leeftijdsverschil, maar heel snel vonden we elkaar heel erg leuk en kregen zo ook een relatie. De eerste 2 jaar gingen super. We woonden allebei nog thuis en zagen elkaar wanneer we zelf wilden. Hij kende mijn familie en ik die van hem. Hij was alleen wel een enorm moederskindje, waar ik dan weer niet mee om kon gaan, maar dat kwam later pas. Op een gegeven moment ging hij een huis kopen en ik ging bij hem wonen. Vanaf toen ging het niet meer goed. De liefde werd minder vanaf zijn kant en hij maakte het uit (terwijl ik onder de douche stond, klootzak).

Na een jaar (!) smeekte hij om me terug te nemen (ik had toen een nieuwe vriend), en ik kwam met hangende pootjes terug. Ik ging meteen weer met hem samenwonen en het ging weer even goed. Tot we steeds ruzie kregen en hij het elke keer uitmaakte als het even minder ging. Ik weer huilen en ik was kapot. Een paar dagen laten wilde hij me weer terug. Zo ging dat een paar keer. Ik was niet sterk genoeg en kwam steeds weer terug. Ik denk dat ik wel een stuk of 7 keer weer terug ben gekomen. Elke keer weer die lieve woordjes.

Toen kwam het gedoe met zijn moeder. Ik werkte bij de bioscoop en kwam vaak pas midden in de nacht thuis. Ik sliep dan ook vaak door tot in de middag. Zijn moeder had de sleutel van het huis en woonde om de hoek. Ze kwam steeds zonder afspraak of aan te bellen gewoon binnen om 9 uur 's ochtends. Ook gewoon in de slaapkamer "oh, sorry. Ik wist niet dat je er was." kreeg ik dan altijd te horen. Ik was nog vrij jong en ze was mijn eerste schoonmoeder, dus durfde er niet zo goed tegenin te gaan. En dus kreeg ik weer ruzie met mijn ex. En toen ging het weer uit. enz.

De laatste keer kwam ik weer terug, alle spullen weer verhuisd. Hij bleek ook vreemd te zijn gegaan in onze relatie, maar dat had ik hem soort van vergeven. Toen kregen we weer ruzie over die moeder en ben ik weggestormd. Toen was ik het zat. Ik miste de liefde nog wel, maar hij gaf me bijna niks. Hij deed geen moeite en nam het alleen op voor zijn moeder. Ik heb mezelf dus 5 jaar lang alleen maar pijn gedaan door steeds terug te gaan naar iemand die helemaal geen relatie aankan.

Nadat het de laatste keer uit was had hij na 3 weken een nieuwe vriendin en ging meteen samenwonen. Na een jaar is dat ook uitgegaan om dezelfde reden als bij mij.

Wat ik hiermee wil zeggen is. Hoe pijnlijk en moeilijk het ook is. Hij kan het gewoon niet en zou het ook nooit kunnen tot hij aan zichzelf werkt, maar vaak ziet hij het probleem niet. Als je het tegen hem zegt knikt hij ja, en zegt hij waarschijnlijk dat hij zijn best zou doen. Of hij geeft jou de schuld. Zo iemand moet je niet willen.

Zeg tegen hem dat je even wil nadenken. Hij moet je een week of 2 de tijd geven jezelf terug te vinden en bij elkaar te rapen. Na die 2 weken spreek je weer af. Dan heb jij goed kunnen nadenken zonder dat hij jou heeft afgeleid met berichtjes. Je zegt zelf dat je prima weet dat hij het niet is, maar na die 2 weken zou je dat ook beseffen. Het blijft dan nog lastig, maar dan is het belangrijk dat je sterk bent en nee zegt.

Je wordt alleen maar onzeker door zo'n persoon en dat verdien je niet. Je wordt afhankelijk van een man en dat verdien je ook niet. Laat zien dat je prima zonder hem kan (ook al voelt dat niet zo).