Goedemorgen allemaal,

Misschien een raar verhaal, maar ik zou het toch graag willen delen. En als er reacties komen, dan ben ik helemaal blij.

Mijn vrouw en ik zijn nu 4 jaar samen, waarvan 1 jaar getrouwd. We zijn een zogenaamd samengesteld gezin, met drie kinderen die "iets"hebben. Natuurlijk geeft dit zijn spanningen, maar dit zijn zaken waar aan te werken is. Naar aanleiding van die situatie zijn we een aantal weken geleden in gesprek gegaan met een gezinstherapeut, om de boel voor iedereen makkelijker en handelbaar te maken. Op zich geen probleem en het ging de juiste kant op. Vandaag 4 weken geleden gaf mijn vrouw aan ( tijdens het gesprek ) dat ze er klaar mee is en dat ze haar oude leven terug wil, samen met de kinderen.

Natuurlijk was dit schrikken, en paniek, maar ik ben geen opgever dus probeerde veel te praten om te horen wat er aan de hand is. Uiteindelijk kwam er uit: Ik voel de behoeften niet goed aan, ben druk aan t werk, niet handig in communicatie. Uiteindelijk zaken waar aan te werken is, en ben dus ook op zoek gegaan naar mensen die me daar mee kunnen helpen. Later kwam er nog bij dat ze in gevecht was in haar hoofd, en niet wist hoe ze bij haar gevoel moest komen. Allemaal moeilijke dingen, en lastig aan te pakken. Het bleef lopen zoals het was, van mijn kant vooral monologen; van haar kant geen reactie, geen emotie, geen interesse, mijdgedrag. Allemaal erg moeilijk, omdat het daarvoor altijd prima en goed ging. Mijn insteek is ook dat ik haar niet kwijt wil. Veel dingen gezegd in emotie van beide kanten. Uiteindelijk ben ik de vorige week voor een week vertrokken naar een hotel, waarbij ik een ultimatum heb gesteld. Dit hebben we donderdag jl. besproken, waarbij van haar kant opnieuw geen reactie kwam. Die avond heb ik de huur opgezegd van onze woning, en ben verder gaan nadenken over de mij aangeboden appartementen.

Na ontvangst van de bevestiging brak mijn vrouw, volledig in paniek, niet weten wat te doen. Er bleek dan ook dat ze niets geregeld had qua eventuele woonruimte, terwijl de sleuteloverdracht binnen 4 weken zou plaatsvinden. Het afgelopen weekend is er voorgesteld dat een LAT relatie misschien de sleutel kan zijn, niet samen, maar toch weer wel. Ik heb er over nagedacht, maar twijfel aan alle kanten. IN mijn beleving is dit een stap terug, en eigenlijk wil ik dit ook niet. Ik heb wel aangegeven dat er begeleiding moet komen in de vorm van een relatiecoach als we deze optie kiezen. Alles in mijn hoofd botst, straks ga ik kijken naar een woning in de buurt, maar tegen mijn wil. Dit weekend is mijn vrouw langzaam aan het bij draaien en zoekt ze weer sporadisch contact. Ik vind het erg moeilijk allemaal, en wil eigenlijk niet meer dan haar vast houden, er samen aan werken en de juiste knop weer vinden. Tijdens het voorstel bouwt ze wel weer allerlei voorbehouden in, maar dit is toch niet de kans pakken die er is?

Eerlijk gezegd weet ik niet wat te doen om het juiste pad te vinden. Ik heb contact gezocht met coaches om me te helpen een beter persoon te worden, contact gezocht met een relatiecoach die ons samen wil helpen, ik loop zelfs een keer per week bij een psycholoog om toch maar mijn verhaal te doen. Het enige wat ik echt wil is dat mijn vrouw wakker wordt, de drempel overstapt en aangeeft dat we moeten stoppen met dit gevecht en positief moeten denken. Maar ik weet ook: Hoop is uitgesteld verdriet. Ik ben geen emotioneel persoon, maar de afgelopen weken heb ik alle emoties gevoeld die er maar kunnen zijn. Ook zij ziet dit, maar vindt dat ik TE VEEL mijn best doe. Nogmaals, ik weet niet meer wat het juiste is, is er iemand die me kan helpen, iemand die mijn geluksknop weer kan vinden?