Ik sta op het punt om haar deze brief te schrijven. Ik weet echter niet als dit een afscheidsbrief is.
Ik heb hem uit mijn hart geschreven en mijn gevoel komt er duidelijk in voor.
Mijn ex heeft het voor haar reis van drie weken uitgemaakt via een e-mail en ik heb haar sindsdien niet meer gehoord of gezien. Ze is nu twee weken terug.

Ik schrijf je dit zittend op een bankje, met een Duvel voor mijn neus uitkijkend over de zee.
De grijze Noordzee met het ritme van de golven die me een innerlijke rust geven. Een zee waar ik zoveel van hou,maar die ik heb moeten loslaten om in het zuiden mijn geluk te zoeken.
Ik had dit papier mee en na een korte wandeling besloot ik om naar de ondergaande zon te kijken, die zich nu wel een beetje versluiert achter de storm die op komst is, en ruimte te geven aan mijn gedachten en gevoelens. De laatste weken zijn erg moeilijk geweest. Vooral als je weg was stond ik dikwijls voor het slapen gaan naar het oosten te kijken omdat ik wist dat je daar ergens was, daar ergens in dat verre land.
Op dit moment kan ik echter zeggen dat ik tot op een punt van aanvaarding ben gekomen,. Het heeft me veel moeite gekost en het gemis is soms nog erg groot. Maar zoals de zon die nu gestaag maar zeker geblust wordt door de de zee, kan ik hier niets aan veranderen.
Net zoals ik hierboven naar het loslaten van mijn geliefde zee verwijs, moet ik je nu ook loslaten mijn lieveling. Ik had je nog zoveel willen zeggen, je mijn liefde in al zijn facetten tonen en het leven delen met je. Je hebt echter besloten om je eigen afslag te nemen en mij alleen verder te laten gaan op deze levenswandel. Hoewel ik soms nog dikwijls zou willen terugkeren naar dit kruispunt om je te overtuigen om verder te gaa op dezelfde weg, is dit zonder verwijten of wrok naar jou toe in het besef: het is goed zo. Ik wens je dan ook nog een lang en gelukkig leven. Ik ben echter zo benieuwd naar hoe het met je gaat en naar je ervaringen op reis dat ik je erg graag nog eens zou willen zien om bij te praten. Niet om een antwoord te krijgen op de vele vragen die soms nog door mijn hoofd spoken, dat antwoord zal ik gaandeweg wel vinden, maar om persoonlijk afscheid te kunnen nemen van ons samenzijn. Een beeld zegt immers veel meer dan duizend woordne. Als je de confrontatie niet aankunt dan zal ik daar begrip voor tonen en verdwijn ik met stille trom uit je leven. Het zal me moeilijk vallen om je op die manier te vergeten maar ik zal je de vrije keuze laten en die keuze ook respecteren.

Wat denken jullie ? Zal ze hierop reageren ? Ik zit een beetje in tweestrijd als ik dit wel of niet zal versturen.

Groetjes,
Arend