Ik begin langzaamaan het idee te krijgen dat het wat beter met me gaat. Op 5 januari heb ik het uitgemaakt met m'n vriend met de intentie hem z'n leven weer op de rails te laten krijgen (zie mijn verhaal van paar weken geleden)en later weer bij hem terug te komen als het wat beter met hem ging. Nou, die kans heb ik dus nooit gekregen. Tot minstens 21 januari wilde hij mij nog terug, zijn wereld was niets zonder mij en al dat soort dingen meer....En ja hij had z'n leven gebeterd dus ik dacht er serieus over na om weer met hem te gaan praten. Vanaf ongeveer 24 januari deed hij kortaf tegen me op msn en ik vroeg me af wat er aan de hand was. Aangezien hij zelf niets wilde zeggen heb ik in z'n mailbox gekeken waar ik zag dat hij een nieuwe vriendin had. Daar heb ik toen heel erg mee gezeten, maar over dat stuk ben ik inmiddels een beetje heen. De gedachte eraan doet me nog steeds enorm pijn, hij zei dat ik de ware was en hij kindjes met mij wilde, we zouden gaan samenwonen, maar blijkbaar kan hij dat soort dingen dan toch weer heel makkelijk vergeten.
Ik heb ook ergens wel het idee gehad dat hij het deed om mij te vergeten, maar dat kan ik dan weer niet rijmen met het feit dat hij me niet terug zou willen.
Na mijn eerste post hier heb ik besloten niet meer achter hem aan te lopen, hem geen mails meer te sturen en hem niet meer aan te spreken op msn. Ik had en heb er schoon genoeg van om als een hondje achter hem aan te lopen en daarmee zijn ego op te krikken.
Nu is het zo dat hij mij nog wel aan blijft spreken op msn. Hij blijft steeds vissen hoe het met me gaat en of ik hem nog mis. En dan begint hij over z'n vriendin, hij weet precies de dingen te zeggen waarvan ik me rot ga voelen. Ze gingen samen een dagje weg naar de plek waar hij en ik ons eerste dagje weg hadden, uit eten in het restaurant waar wij samen altijd aten en veel dingen doen die ik samen met hem nog zou gaan doen.
Als klap op de vuurpijl hoorde ik vrijdag dat ze zaterdag een vakantie zijn gaan boeken en dat ze in plannen hebben om te gaan samenwonen. Ze kennen elkaar net drie weken!!! Ik voel me zo bedrogen, het voelt voor mij of ik al die tijd (4jaar) een relatie heb gehad met iemand die mij niet nodig had, maar die gewoon iemand nodig had. Hij gaat nu met haar verder waar hij met mij gebleven is. Na zo'n korte tijd lijk ik al helemaal vervangen te zijn. Tenminste, dat is wat hij mij probeert te laten geloven.
Er staat hier nog een uitzet op zolder, die hij en ik samen gekocht hebben. Ik heb hem er meerder malen op aan gedrongen hierheen te komen om de boel te verdelen, zodat ik het af kan sluiten, waarop hij antwoord dat hij het nog niet kan. Ik blijf dus met de spullen zitten en me rot voelen daarover (verkopen kan ik ook niet, dat doet me teveel pijn) terwijl hij met z'n nieuwe vriendin allemaal leuke dingen aan het doen is en er niet eens over nadenkt.
Als hij me aanspreekt op msn heb ik ook steeds het idee dat hij me mist, hij vraagt naar dingen en loopt te vissen of ik al een nieuwe vriend heb. Ook heeft hij gezegd dat we misschien ooit wel weer bij elkaar komen.
Ik kan het echt allemaal niet meer rijmen....Ik probeer hem steeds te begrijpen, maar dat lukt me helemaal niet. Ik spreek hem dan ook nauwelijks nog (na die vrijdag niet meer) en laat nergens meer uit blijken dat ik ongelukkig ben en niet zonder hem kan, terwijl dat wel zo is. Ik probeer m'n leven weer op te pakken, maar zolang hij eromheen blijft draaien en me niet de kans geeft om het definitief af te sluiten (met de uizetspullen)weet ik niet waar ik op moet hopen en wat ik ervan moet denken. Is hij bij haar om mij te vergeten of ben ik gewoon zo snel vervangen? Ik weet het niet meer...