Contact,  contact,  contact,  het toverwoord,  voor hem althans.  Als je hem (mijn knipperlichtrelatie) zou vragen wat hij precies met contact bedoelt, zal hij je ongetwijfeld een vaag antwoord geven. Omdat hij niet van duidelijkheid houdt, want als hij zelfs zichzelf zou confronteren met de werkelijkheid,  betekent dat dat hij het gebied dat tussen zijn oren zit, zou moeten veranderen.  En dat wil hij liever niet, of kan het niet aan, ergens daartussenin , denk ik. Maar natuurlijk weet ik ondertussen wel waarom hij contact wil, dat is te zeggen (op zn Vlaams) met moi en wat hij ermee bedoelt. You see, he ain't gives a shit bout me. Denk trouwens niet dat ik er af en toe Engels doorheen gooi omdat ik dat interessant vind. Nope, ik denk soms echt in het Amerikaans,  dat krijg je als ze niet aan nasynchronisatie doen. So, he dont gives a shit but only about himself. Hij heeft, zeg maar, contact met mij nodig om in contact te komen met zichzelf, zeg maar. Dat komt omdat wij twinsouls zijn, omdat alles nu eenmaal een noemer heeft. Onze energien en trillingen en wie weet wat nog meer, liggen dicht bij elkaar of lijken op elkaar. Het probleem is dat hij denkt dat ik daarom onvervangbaar ben. En die angst gaat behoorlijk diep, het heeft ziekelijke vormen aangenomen. Waarschijnlijk te herleiden tot verlatingsangst. Maar ja ik zit er ondertussen mooi mee, populair gezegd. Want die verlatingsangst uit zich in allerlei extremen zoals mijn gangen controleren.  Je raadt t al, het is door dit gHet is door dit gedrag van hem dat steeds spaak loopt: hij wil alles in de hand hebben en geen bit toegeven aan mij. Eigenlijk geeft hij niks aan mij, niet waar ik om vraag, maar hij neemt voornamelijk. Dat maakt mijn vraag "what's in it for me", gedeeltelijk overbodig. Yeah right pal, so whats in it for me? Wat schuift t?  Kort gezegd komt t hierop neer dat ik vrij ben van depressie en leegte. Als je al zolang gewend bent aan een bepaalde situatie, dat je het merkt als de situatie verandert. Het naarst vind ik als hij het begin van een contact volledig probeert uit te buiten. Ook weer juist vanwege zijn verlatingsangst. Hij gooit er dan weer een schep bovenop,  terwijl ik daar totaal geen behoefte aan heb .Men actually think with their dick. Hij in elk geval wel, sex staat voor hem gelijk aan liefde. Bovendien creeert het een band, zo denkt hij, lekker makkelijk, 2 vliegen in 1 klap. Maar daar waar waar ik behoefte aan heb, negeert hij. Zoals gezegd, he aint gives a shit. Best jammer , zou je kunnen denken,  maar niet heus. Want ach het is al een tijdje niet meer exclusief die band tussen ons. Van exclusiviteit kun je niet meer spreken als hij een nieuwe twinsoul heeft gevonden, toch? Ik zou daar gezien mijn verhaal hierboven opgelucht en verheugd om moeten zijn. Helaas ben ik dat niet. Maar ja, wat kan ik er aan doen? Niets. But do I give a shit?