Lieve mannen, dankjewel voor jullie support en meedenken. Deze site voelt soms aan als een warm bad.
Die onzekerheid is killing. De regie uit handen geven ook. De verlatingsangst enorm.
Maar... uiterlijk zie je niets aan mij. Ik doe mijn dingen en als ik samen ben met mijn liefde valt alle onzekerheid van me af. Voel ik me sterk kan ik de wereld aan.
Zo gauw hij dan weer uit het vizier is 'n dag later, soms uren later breekt het weer op.
'n onverwerkt trauma? Wellicht! Ik kan niet heel mijn ziel en zaligheid hier neerpennen, ook omdat ik er zelf nog niet uit ben.
Ik ben niet zo van het samen praten, uitpraten, doorpraten. Dat heb ik wel gehad en pakt vaak niet goed uit. Ik heb geen zin meer in zeuren en trekken om bevestiging. Ik denk ook... Als we samenzijn moet het leuk zijn, en dat gaat heel goed. (Liever de politiek aanpakken, zwarte piet of zomaar n avontuur)
Het laatste woord is nog niet gezegd.
Ik ben het onbestuurbare bootje en ook de storm die de relatiegolven ruw doet schudden. Ik zal de stuurknuppel zelf moeten pakken - soms lukt dat al - en mijn adem 'n beetje inhouden. Ik doe m'n best!