Hey iedereen, Ik zal mezelf even voorstellen, mijn naam is Robin en ben 23 jaar. Iets meer dan een weekje geleden heeft mijn vriendin van bijna 3 jaar het uitgemaakt. Het ging al een tijdje minder en we hadden behoorlijk wat ruzie. Alleen had ik het gevoel dat het de laatste weken weer beter ging, ik had daarom ook al mijn energie in de relatie gestoken ipv andere dingen, ook gewoon omdat ik het gevoel had en nog steeds heb dat ze het waard is. Dus ik was compleet verrast toen ze het opeens uitmaakte. In een moment van paniek ben ik de volgende dag naar haar toegegaan om het een en ander te weten te komen. Ze zei dat ze niet meer geloofde in de relatie en dat het teveel energie kostte. Maar ze hield nog wel veel van me en wilde het nog niet definitief uitmaken op mijn aandringen.

Na een (lange en klote) week gewacht te hebben, is ze toch bij haar beslissing gebleven. Ik zag aan haar dat ze vastberaden was en na mijn vele (hopeloze) pogingen om het toch weer te lijmen, heb ik het maar opgegeven. Nu 5 dagen later zit ik mezelf op te vreten. Ik merkte dat ik na al die tijd toch wel behoorlijk afhankelijk van haar was geworden. Ik zat de afgelopen maanden te worstelen met mezelf en alles en nog wat. Ik moet nog steeds een masterscriptie schrijven waar ik heel erg tegen op zie. Ik heb de afgelopen tijd eigenlijk niks uitgevoerd en was lusteloos. Mijn enige lichtpuntje was het feit dat ik toch wel een geweldige vriendin had. Nu die houvast weg is, ben ik even helemaal de weg kwijt. Niks heeft opeens meer zin en het lijkt net alsof ik geen doel meer heb in het leven. Afstuderen lijkt opeens zo nutteloos, ook al is dat het natuurlijk niet. Aan de andere kant ging het juist heel goed met haar en heb via een gezamelijke vriendin te horen gekregen dat ze toch wel blij is dat ze het heeft uitgemaakt. Aan de ene kant ben ik blij voor haar dat haar dat gevoel dat ik nu heb bespaard blijft, maar aan de andere kant voel ik me toch hard genaaid. Dit allemaal terwijl ik juist zo'n zin in de zomer had, we zouden samen naar Portugal gaan voor 2 weekjes. Dat gaat dus niet meer door.

Ik weet dat ik nu voor mezelf moet kiezen en aan mezelf moet werken. Een reden waarom ik zo graag bij haar wilde blijven is dat ik bang ben om weer alleen te zijn. Mijn zelfbeeld is niet echt om over naar huis te schrijven en mijn vermogen om te relativeren is nogal slecht. Voor deze relatie had ik ook al een relatie van 3 jaar, dus ben effectief al 6 jaar geen single meer en het is behoorlijk beangstigend. Ik weet dat nu de tijd is om de confrontatie aan te gaan en dat het waarschijnlijk voor de lange termijn beter is, maar het is zo moeilijk. Het is verschrikkelijk om in de ochtend geen reden te hebben om op te staan, om maar 1 ding te willen en dat is bij haar zien en het allerbelangrijkste om niet in het verleden te blijven hangen en constant je af te vragen waar het toch allemaal is misgelopen.
Het lezen van een hoop verhalen hier, heeft mij toch wel enige steun geboden. Het is altijd fijn om te weten dat er mensen zijn die hetzelfde meemaken, ook al wens je het natuurlijk niemand toe. Het geeft een goed gevoel om hier even mijn hart te luchten en nu maar proberen te overleven en het beste ervan te maken.