naja ik heb mezelf maar een schop onder mn reet gegeven en heb me aangekleed. ik ga hem steeds erger missen. zonder hem lijkt mijn leven egt geen zin te hebben. vannacht heb ik heel lang liggen piekeren. en het werd me wel duidelijk dat we geen perfecte realtie hadden en dat ik misschien beter af ben zonder hem. maar toch blijf ik hem zo ontzettend missen. ik dacht dat dit de jongen was waarmee ik zou trouwen enz. was nog nooit zo verliefd geweest. en steeds die hoop! ik moet gewoon niet meer hopen dat hij weer terug komt. maar toch doe ik het. ik blijf hopen dat hij over een tijdje inziet dat hij toch echt de verkeerde keuze heeft gemaakt. maarja dat zal wel niet.
hij praat ook niet meer tegen mij en dat doet pijn want we hebben verder geen ruzie. hij denkt alleen dat ik zo sneller over hem heen kom. maar k heb hem nodig. hij was mijn alles, en nu heb ik niemand meer.
mensen zeggen dat ik misschien maar eens naar een dokter moet, omdat ik depressief ben. maar dat zie ik dus egt niet zitten. want wat krijg ik dan/: antidepresiva of ik word doorgestuurd naar een psycholoog. en ik denk niet dat een psycholoog mij kan helpen, en antidepresiva heb ik al helemaal geen vertrouwen in.
daarom probeer ik hier maar zoveel mogelijk van me af te schrijven.
mijn ex heeft trouwens geen ander. hij vond wel n meisje leuk (was niet verliefd ofzo), maar zij moest niks van hem hebben. en dan voel ik me blij. okee ooit komt er een moment dat hij een ander gaat krijgen, maar ja nuvoelt het goed dat da meisje hem nie moest .
ik zou willen dat ik de tijd terug kon draaien en dat hij weer gewoon bij mij was. of dat ik iets kon doen waardoor hij weer verliefd op mij werd. k denk dat het beste is dat ik hem maar even mee rust laat, en miss dat hij me dan egt gaat missen. het is al eerder voorgekomen dat hij me misste, dus waarom nu niet? en juist deze gedachte zorgen ervoor dat ik niet verder kom:(