Weer een week voorbij zonder hem en wéér een weekend voor de deur dat zonder hem zo eindeloos lang duurt.
Voor mijn gevoel deze week wat minder last gehad van gevoelens van verdriet en onmacht dan de week ervoor.
Niet dat het over is, oh nee, maar het mindert langzaam.
Lijkt er dus inderdaad op dat tijd alle wonden zal helen.
Hoewel het op sommige momenten nog wel écht zwaar is... en dat zelfs mijn hond hem mist!
Ineens is "het" er dan weer, zomaar of naar aanleiding van iets wat ik hoor of zie.
De stomste/kleinste dingen doen me aan hem denken: een nummer op de radio, een nieuwtje dat me aan hem doet denken, of waarvan ik denk: oooh, dat moet ik ff aan hem vertellen, 'zijn' auto, of een plantenbak die hij ook had, dingen die we nog samen gepland hadden en die aanstaande maandag op het programma staan, etc!!!Bah, bah, bah!
Maarja, life goes on en ik probeer de draad zoveel mogelijk weer op te pikken, leuke dingen doen voor mezelf, mijn huisje weer een beetje opruimen (was echt een puinzooi de geworden, sinds hij er niet meer is...) koken voor mezelf (schiet er ook vaak bij in).
Dit proces heeft gewoon zijn tijd nodig en ik kan het niet forceren, of versnellen, hoe graag ik dat ook zou willen.
Steeds vaker denk ik toch ook weer aan alle mindere dingen tussen ons, die er nu gelukkig ook niet meer zijn.
Maar ook daar wil ik eigenlijk niet in "doorschieten", omdat ik gewoon hoop dat ik... ooit... met een glimlach op ons terug kan kijken...!!!

Maar dat zal nog wel ff duren...