Ik heb al een tijdje niet meer gereageerd op iedereen's dagboek, maar lees "stiekum" wel alles mee. Vind het dan rot om op de één wel te reageren en op een ander z'n verhaal niet, dus vandaar dat ik nu maar ff zelf mijn verhaal doe, kon het gewoon even niet opbrengen om te reageren!

Een paar weken terug zat ik vol energie en dacht ik dat ik er al "was". Stond helemaal achter het standpunt dat zijn vertrek voor mij geen verlies, maar winst was.
En nu ineens... de laatste anderhalve week... het lijkt wel of ik terug bij af ben! Huilbuien, drang om contact met hem op te nemen, het gevoel nooit meer zoveel van iemand te kunnen houden, etc, etc...

Weer een week voorbij zonder hem en wéér een weekend voor de deur dat zonder hem zo eindeloos lang duurt.
Voor mijn gevoel deze week wat minder last gehad van gevoelens van verdriet en onmacht dan de week ervoor.
Niet dat het over is, oh nee, maar het mindert langzaam.
Lijkt er dus inderdaad op dat tijd alle wonden zal helen.
Hoewel het op sommige momenten nog wel écht zwaar is... en dat zelfs mijn hond hem mist!
Ineens is "het" er dan weer, zomaar of naar aanleiding van iets wat ik hoor of zie.
De stomste/kleinste dingen doen me aan hem denken: een nummer op de radio, een nieuwtje dat me aan hem doet denken, of waarvan ik denk: oooh, dat moet ik ff aan hem vertellen, 'zijn' auto, of een plantenbak die hij ook had, dingen die we nog samen gepland hadden en die aanstaande maandag op het programma staan, etc!!!Bah, bah, bah!

Mis je

Ik word wakker
Het bed is leeg
De stilte voelbaar
En het besef?¢‚Ǩ¬¶
Je bent er niet
't Is over
Dat zei je me nog
Wilde niet, maar moest wel accepteren
Maar het is zwaar
Mis je veel te veel
Nu hier naast me en morgen als je er weer niet bent?¢‚Ǩ¬¶
God, wat mis ik je
Dit is een droom en die komt nooit uit
Een droom die vervaagd
Of niet...?
En ben je echt weg
En kan ik alleen maar voelen
Hoe zeer het doet
Jou te moeten missen vanaf vandaag?¢‚Ǩ¬¶

12-04 2004

Ruim een maand geleden gaf hij al te kennen niet met mij verder te willen, de 3 weken erna samen in een soort twijfel-fase gezeten en omdat ik zonodig duidelijkheid wilde heeft hij de knoop doorgehakt, sinds 2 weken is het defintief over, voorbij...
Al die tijd leef ik tussen hoop en verdriet, afgewisseld met boosheid.
En zolang ik in mijn boosheid blijf "hangen", dan gaat het allemaal wel, maar zodra het verdriet weer aan de oppervlakte komt... het doet zo'n zeer!!!
Ik wilde hem helemaal niet kwijt en toch... moet ik zonder hem verder en weet niet eens of ik dat wel wil!
Dagen lijken wel 4 keer zo lang te duren dan normaal en vooral de weekenden zijn eindeloos, althans zo voelt het.