Hoi Iedereen,

Ik was hier al eens eerder onder een andere naam.
Ik was toen terug bij mijn ex gegaan en nu heb ik daar ontzettend spijt van.
Ik heb hem de relatie moeten beeindigen , maar daarom is het niet minder pijnlijk.
Bepaalde dingen houden mij bij mijn besluit.
Maar het doet hels pijn en het gemis is enorm.
Het is een heel lang verhaal, ik ga het proberen kort te houden.
maar voel toch de nood om even mijn hart te luchten hier.

Ik leerde mijn ex kennen in oktober 2012.
Het was ongelooflijk, die liefde, ik had mijn soulmate ontmoet dacht ik.
Het was te mooi om waar te zijn en dit duurde ongeveer zes maanden.
Toen kwam zijn jeugdliefde van twintig jaar geleden weer in zijn leven.
Ze wou eens met hem gaan eten als oude bekenden. Maar alleen als ik er mee akkoord was.
Dus hij verbrak de relatie met mij, zei terwijl dat hij me echt wel graag zag maar dat er een oude wonde was bij hem was. Hij bleef contact houden met mij, me knuffelen enzo..; maar neen, een relatie kon niet meer door die oude wonde.
Zijn ex verbrak na dat etentje terug het contact met hem en toen wou hij opeens wel weer een relatie met mij.
Ook al voelde ik mij tweede keus ik gaf hem nog een kans. Maar die ging echt niet van een leien dakje. Het ging zelf heel raar. Zo mocht ik niet meer bij hem thuis komen, maar wou hij steeds bij mij komen. Ik snapte daar niks van, want ik kreeg het gevoel alsof ik een "tweede kans" kreeg van hem ipv omgekeerd. Toen ik hem erover aansprak was hij steeds boos, zei dat ik geen geduld had en zei dat ik maar eerst eens moest bewijzen dat ik stabiel kon zijn in een relatie. Ik wou mij verdedigen maar dat is helaas onmogelijk, want ik kreeg daarna de 'stille behandeling". Hij negeerde al mijn berichten en dat duurde ongeveer drie dagen. Dan nam hij weer contact op met mij maar deed alsof het vorige niet had plaatsgevonden. Toen ik er wel weer over begon zei hij dat hij maar weer eens gelijk had.
Dat ik labiel was en geen geduld en dat dit het bewijs was dat zijn keuze om niet bij hem te mogen komen terecht was. Dus ik zweeg over het niet welkom zijn bij hem en ging eens tonen dat ik wel geduld had. Ik heb mij hierdoor enorm laten vernederen want het was heel onterecht van hem. wij gingen zo een vijf maanden door. Toen was ik het weer beu dat ik nog steeds niet in zijn leefwereld mocht komen. Dus weer ruzie, en weer was volgens hem ik degene die in fout was. Ik was steeds aan het mekkeren als het goed ging tussen ons vond hij . Maar dat hij mij ten onrechte zo behandelde? Dat zag hij niet in. Hij maakte mij heel onzeker, met dit en nog veel meer dingen. Maar dat zag hij echt niet in. Een normale man zou zo dingen niet doen, en ik vond heel veel dingen niet normaal , vooral zijn zienswijze in bepaalde dingen en zijn woorden en handelen liepen nooit gelijk. Hij deed een spelletje "trekken en afstoten". maar het lag volgens hem allemaal aan mij. Het zat in mijn kopje, ik zag die dingen verkeerd, terwijl ik vaak mijn verhaal deed bij anderen en die mij zeiden dat ik wel heel normaal reageerde. Ik ging eronderdoor, echt totaal verward en niet wetend wat mij overkwam. Nog nooit had ik zo een raar iemand gehad. die mij zo onzeker maakte en dat niet eens wil of kan beseffen. Ik had al eens gehoord van iemand dat hij veel narcistische trekken vertoonde. En toen ik het voor de tweede maal hoorde ben ik dat gaan opzoeken. Het was pure herkenning.
Ik weet heel zeker dat hij dat heeft. Hij gaf op een bepaald moment toe dat er enige vorm van waarheid in kan zitten. Maar ik wou toch geen relatie, want dat is de tip die je krijgt. Wegwezen en je deuren gesloten houden voor zo types. Want ze maken je geheel verward en onzeker. En dat herkende ik wel. Maar toch omdat hij zelf zei dat hij de diagnose zou doen, wou ik hem nog een kans geven. Ondanks dat iedereen die met narcisten me dat ten stelligste afraden. Dus ik gaf het nog een kans, er zou namelijk hulp bij komen dan. Ook al zou het dan nog moeilijk zijn, ik zag hem ondanks alles graag genoeg om het te proberen. Ik zou ervoor vechten. Maar het keerde weer. Het contact tussen ons was niet zo goed. Ik belde hem op een vrijdag iets wat ik normaal nooit durfde omdat niemand uit zijn omgeving wist dat we terug samen waren. En hij vond het raar dat ik belde. Dat deed mij beseffen dat NIET HET FEIT DAT IK BELDE RAAR WAS? MAAR WEL DAT HIJ DAT RAAR VOND. Hoe kan je het nl raar vinden dat je lief waar je bijna een jaar mee samen bent je belt? En ook zo kinderachtig dat niemand het mag weten. Neen, ik wist het zeker, het klopte allemaal niet en het was ziekelijk. Ook trok hij zich terug om de diagnose te laten doen.
Ik denk dat hij wel beseft dat hij het heeft, ook al blijft hij ontkennen. Maar ik denk niet dat hij de impact begrijpt die hij daardoor meebrengt bij mensen uit zijn omgeving. Zeker bij zijn partner, die vaak met een onzeker gevoel en ongeloof met veel vragen blijft zitten en daardoor verward wordt. Hij snapt het denk ik echt allemaal niet, sommigen narcisten wel en spelen bewust een toneel. Maar bij hem heb ik het gevoel dat hij het echt niet inziet.
Narcisten zijn specialisten om hun partner onzeker te maken.
ze kunnen amper trouw zijn.
Ze zien nooit hun inbreng van hun fouten (zoals bij mij, het mij onzeker maken)
ze steken alles op een ander
Ze hebben altijd kritiek op anderen
eigenlijk na veel opzoekingen blijkt dat ze emotioneel zijn gestopt in de ontwikkeling op ongeveer vijf jaar.
Dat verklaard waarom hij die dingen allemaal niet als een volwassen persoon kan inzien. Meestal zijn het heel slimme mensen, daarom valt het ook minder op. Maar bij problemen in relaties en met anderen gaat het er idd nogal kinderachtig aan toe zonder echt tot oplossingen te komen. Ik ben nu weg bij hem. Ergens met enige opluchting.
Maar ook met pijn, want de mooie momenten waren dan ook echt wel mooi voor mij. Maar niet geheel oprecht bij hem. Ook al zou hij dat zelf mss niet inzien. Hij spiegelde mijn liefde en zo leek hij idd een ideale persoon. Het is een complex iets. Maar bij alle relaties zie je een bepaalde lijn bij narcisten. Hun handelen is bijna steeds hetzelfde.
Dus ik ben zowat 95 procent zeker dat het wel degelijk heeft. En dat geeft me kracht hem los te laten. Ik vind het zielig voor hem dat hij geen hulp zoekt. Want uiteindelijk zal hij steeds hetzelfde ervaren bij al de volgende partners.
Met hulp zou hij leren om toch op een volwassen manier om te gaan met dingen. die emotionele groei naar volwassenheid zou er kunnen komen. Maar degene die het doen, doen het voor hunzelf want ze houden nooit echt van iemand. Ik weet dat er veel mensen in zijn omgeving hem moeilijk vinden en hem niet begrijpen. Dat heeft hij zelf ook al gezegd..; Ik begrijp nu hoe dat komt. Ik hoop voor hem dat hij het ook ooit eens in zijn leven zal begrijpen.; Het zou voor hem een pak beter zijn. Maarja, ik moet mij nu bezig houden met mijn eigen geluk.
Een narcist kan je niet gelukkig maken, daarom dat ik moest breken met de relatie. Spijt heb ik niet, maar wel om het feit wat geweest is, het mooie dan, nooit heel echt is geweest.

Bedankt voor het lezen grtjs