Online gebruikers
- Bertakijeops
Zoals de titel al zegt... Veel mensen binnen mn familie en kennisen vragen me of het al wat beter gaat, beter zou ik het niet willen noemen, maar minder slecht wel.
Vooral het vele sporten (sportschool, skeeleren, naar mn werk fietsen) helpt daar naar mijn gevoel bij, daarnaast lees ik hier op deze website veel en klets ik met verschillende mensen in de sauna van de sportschool, het helpt allemaal in meer of mindere mate om me wat afleiding te geven en niet alleen maar te piekeren (wat sowieso zinloos is)
Gisteren zijn mn ex en ik weer even samen geweest, een beetje gekletst, samen gesport, wat gegeten, gezellige avond in ieder geval en dat vond zij ook... toch doet het "afscheid nemen" dan weer behoorlijk zeer, je wordt dan zo erg geconfronteerd met het feit dat je niet meer "samen" bent zoals je dat vroeger was...
Ook het thuis komen in een "leeg" huis (het is niet eens echt leeg want we hebben veel huisdieren samen) komt zo af en toe erg hard aan, vanochtend werd ik ook weer erg verdrietig en eenzaam wakker, ik droom de laatste tijd vaak dat we nog gewoon samen zijn... en op het moment dat je dan wakker wordt... en je omdraait naar die lege plek in bed... en het besef langzaam je slaapdronken brein binnendringt... naja ik zal hier absoluut niet de enige zijn die dit wel eens meemaakt, dus de meesten van jullie zullen wel begrijpen hoe dat voelt...
Het geeft wel een heel erg fijn gevoel dat ze mij nog wel wil blijven zien, contact wil houden, me iig als een vriend ziet.
Volgende week komt de dag dat het 9 jaar geleden is dat we elkaar hebben leren kennen... we gaan dan samen een hapje eten, uiteraard valt er relationeel niets meer te vieren... toch is deze dag nog steeds heel erg speciaal voor mij... het is de dag waarop ik een persoon heb ontmoet die negen jaar lang een hele belangerijke rol in mn leven heeft gespeeld, een persoon waar ik nog steeds enorm veel om geef en van hou.
Ik vind het ook heel erg fijn dat mn ex die dag (of iig de avond) bij me wil zijn... niet dat ik daarvan hoop dat het magisch allemaal wel weer in orde komt (emotioneel koester ik de verschrikkelijke hoop, hoe irrationeel ook, nog wel steeds) rationeel weet ik dat het over is, toch vind ik het fijn om op deze dag, iig dit jaar nu alles nog zo vers is, even ene paar uurtjes samen te zijn.
Ik weet dat we niet de makkelijkste weg kiezen door contact met elkaar te houden... maar het is wel onze weg en op dit moment kan en wil ik ook niet anders en zij ook niet overigens.
Iedereen die me hier zo af en toe aanspreekt of met me chat... heel erg bedankt weer, het contact met jullie helpt me heel erg veel.
Ik wens iedereen hier heel veel sterkte in deze pijnlijke en verdrietige periode van ons leven.
Mocht je zelf ook vast zitten en in mijn blogs of reacties iets lezen waarvan je denkt... hey... herkenbaar... spreek me gewoon aan als je daar behoefte aan hebt, zoals jullie er voor mij zijn, wil ik er ook graag voor jullie proberen te zijn.
Trekpleister @ Just
Jij/jullie maken het jezelf niet makkelijk door vers na de breuk meteen in de (nieuwe) constructie van ‘vrienden’ te stappen. Hangt over jullie huidige samenzijn op de achtergrond geen drukkende melancholie, vraag ik mij af (“gezellig samen, maar –oja--we zijn niet ‘samen’ en straks komt weer dat afscheid”)?
Tenzij 2 partners ten tijde van de relatie al in een broer-zus dynamiek terecht zijn gekomen (en dit dus ‘makkelijker’ kunnen voortzetten, wanneer zij officieel geen partners meer zijn), is het meestal zo dat het aspect ‘vriendschap’ pas vormgegeven kan worden als de grootste emotionele struggelingen van afscheid, verwerking & acceptatie, gestreden zijn. Bij die verwerking komen er namelijk, vooral voelbaar, duidelijke grenzen in je realisatie dat de connectie ‘veranderd’ is.
Dat lijkt me nu een beetje moeilijk.
Met als gevolg dat je mind je behoorlijk kan fucken, omdat de emotionele behoeften (zo vlak na het nog hebben van die relatie) nog zo door elkaar heen lopen. Daarbij wordt je ook steeds opnieuw geconfronteerd met wat ‘weg’ is en wat ‘niet meer is’. Waardoor je in je kwetsbaarheid en verlangen steeds weer zou kunnen belanden in de gedachte “had ze nu maar naast me gelegen”. Ik vraag me af of je dan ooit verder komt in het accepteren en je wholeheartedly neerleggen bij het feit dat die periode voorbij is.
Overigens vraag ik me af: kan het zijn dat, in ieder geval bij jou, meespeelt dat je dan nog liever ‘de pijnscheuten van het steeds weer afscheid moeten nemen na een ‘vriendschappelijk bezoek’’, incasseert, dan te moeten dealen met de heftigheid van de chronische pijn die komt wanneer je weet dat je elkaar voorlopig, omwille van de verwerking, niet zal gaan zien?
Elkaar blijven zien kan een flinke valkuil zijn in je angst om het einde van die relatie zoals deze was, maar niet aan te willen gaan. Ik besef dat een ieder vrij is om een weg te vinden die voor hen ‘de juiste is’, maar steeds weer dat verdriet moeten ervaren als het afscheid komt, lijkt mij een marteling. Beetje van: “Okay. Gaan we weer. We trekken de pleister er langzaam, haartje voor haartje meenemend, af”.
Overigens heb ik dit altijd een waarachtige uitspraak gevonden: ‘wat jij wenst of wil, is niet altijd wat je ziel werkelijk nodig hebt’.
Veel sterkte, Just!
@Chelle
Hoi Chelle,
Bedankt voor je reactie... Ik moet eerst eens even rustig over je reactie nadenken, heb het idee dat je de spijker geregeld op zn kop slaat...
@Chelle
Ik heb wat over je reactie nagedacht tijdens het sporten en heb het nu net nog eens rustig nagelezen en jah, ik voel idd een bepaalde melancholie tijdens ons samenzijn, toch weegt het op dit moment wat mij niet op tegen het fijne gevoel van het samen zijn.
Rationeel weet ik dat onze relatie is veranderd (voorbij is zelfs als we het over een geliefden relatie hebben), emotioneel ligt dat nog heel anders.
Dat lijkt niet alleen moeilijk... dat is ook moeilijk... toch volg ik hier voor een deel mn gevoel... ik hou simpelweg teveel van haar om haar nooit meer te zien.
Ik weet idd niet of ik op dit moment veel voortgang boek in het wholeheartedly neerleggen bij het feit dat onze relatie over is... ik heb het hier al vaak gezegd en zeg het nu weer... er zit een enorm verschil tussen mn ratio en emotie op dit moment... rationeel weer ik echt wel dat het over is, dat ik nergens meer op kan en mag hopen... emotioneel.... not so much...
Het is goed mogelijk dat ik mezelf behoorlijk voor de gek hou zo... aan de andere kant... ik doe nu ook erg veel dingen voor mezelf, loop bij een psycholoog, ben fanatiek aan het sporten, spreek tijdens het skeeleren en in de sauna mensen aan, ben geregeld bij mn zus, ouders of vrienden en hou mezelf volop bezig, ik ga door met mn leven en het contact met mn ex past hier naar mijn idee wel in ook al trek ik de pleister er dan 1000 keer langzaam af.
Bedankt voor je lieve en wijze reactie Chelle
@justaguy
Heej just a guy
Dat je het er niet makkelijker op maakt door nu bevriend te blijven, dat is zeker waar.
En vanuit jou oogpunt gezien, is het ook heel logisch, je wilt haar niet kwijt uit je leven en als dat betekent dat je 'alleen' nog vrienden bent, is dat iets wat je met beide handjes aanpakt.
je maakt het voor jezelf ook niet makkelijk, want pff elke keer dat afscheid, heel gezellig als je samen bent, en dan toch elke keer die klap want je slaapt toch weer alleen..
Je blijft op deze manier toch steeds hoop houden dat het misschien toch nog goedkomt tussen jullie..
Zoals je zelf eerder al aangaf, je weet zelf dat je het niet makkelijk maakt en je bent nu al bang voor de dag waar ze een ander zal krijgen maar je hoopt dat het niet zover komt, dat ze daarvoor toch kiest voor een leven samen met jou.
Wat ik niet helemaal begrijp is waarom jullie op de dag dat jullie elkaar hebben leren kennen samen zullen zijn.
En dan bedoel ik vooral vanuit haar kant, is het de bedoeling dat ze er voor je wil zijn op het moment dat je het moeilijk gaat krijgen?
Want het beste in jou belang is om niet samen te zijn, die dag want het geeft je (on)bewust toch echt veel hoop.
Het is wel een hele slopende weg die je hebt gekozen maar tegelijkertijd een hele logische.
Sterkte!!!!
Hoi heart-broken
Bedankt voor je reactie,
Elke keer dat afscheid is idd niet makkelijk, maar mn ex wil graag contact met me houden en idd voor mij is elke vorm van contact beter dan niets en idd... de hoop blijft achter in mn gedachten aanwezig (hoewel ik denk dat die hoop ook nog een hele tijd zou blijven als ik dr niet meer zag en zelfs nog een hele tijd zou blijven als ze een andere relatie heeft...)
Gedeeltelijk zal het idd zijn dat mn ex er voor me wil zijn, maar ze vind het ook gewoon gezellig om iets met me te eten, we zien elkaar sowieso 1 a 2 keer in de week en voor 90% neemt zij daartoe het initiatief (niet dat ik het initiatief niet wil nemen, maar ik mag het niet van mezelf omdat ik me dan alsnog opdring aan haar)
Juist om reacties als de jouwe is het fijn om hier te komen... mensen hier snappen waarom je bepaalde dingen doet (zoals het jezelf extra moeilijk maken...)
Bedankt daarvoor en jij ook veel sterkte.