Weer voorbij

afbeelding van Unremedied

Het is weer definitief voorbij. Ik schrijf 'weer' en dat zou de indruk kunnen wekken dat het al eens eerder voorbij is gegaan. 'Weer' slaat echter niet op hetzelfde meisje, maar op een relatie. Ooit, meer dan twee jaar geleden, kwam ik immers op deze site omdat 'het' toen ook voorbij was. 'Het' was toen mijn eerste relatie. Getuige alle verhalen die ik hier in die periode heb geschreven, luidde dat het begin in van een periode waarover ik in mijn dagboek schreef dat ik zag aankomen dat ik daar later op terug zou kijken alsof het de 'middeleeuwen' in mijn leven waren. Nog steeds zie ik de breuk met mijn eerste vriendin als de gebeurtenis die het meest impact op me heeft gehad. De wereld is sindsdien eigenlijk nooit meer echt hetzelfde geweest. Heeft nooit meer echt gevoeld alsof het 'klopte'.

Twee jaar van transitie, transformatie en reflectie volgden. Het beste dat ik het kon krijgen in die twee jaar, was me een periodelang 'okee' te voelen en in die periode dan af en toe wat ups te ervaren. Beter werd het niet, maar daar liet ik me niet door uit het veld slaan. Men zegt dat het echt allemaal overgaat en dat je je uiteindelijk weer gewoon goed kunt voelen, net zoals voor de dag dat de wereld zo anders werd.

In die twee jaar was de eerste echte 'up' die ik ervoer, ongeveer 2,5 maand nadat het uitgegaan was. Het was een combinatie van factoren, maar de belangrijkste factor was dat ik toen een ontmoeting met een meisje had gehad dat een vreselijk goede indruk op me maakte en me op dat moment, te midden van alle moeilijkheid waarin ik me bevond, wist te betoveren. Het gaf me toen het geloof dat de wereld niet ten einde was en dat het misschien wel zo kon zijn dat er toch nog wel leven was na mijn eerste vriendin. Als je flink zou gaan graven in mijn blogs, zou je het verslag van deze up nog terug kunnen vinden. Ik meen me te herinneren dat ik de blog 'Klaar?' had getiteld en hij stamt ergens uit mei 2006.

Na de ontmoeting met dat meisje, kwam er echter niet echt contact tot stand en niet lang na de ontmoeting, vernam ik dat ze een vriend had en bovendien later in het jaar voor een jaar naar het buitenland zou vertrekken. Een en ander zorgde ervoor dat de magische uitwerking die ze op dat moment op me had, verzwakte. Verdwijnen deed het niet helemaal; toen ik haar in die periode af en toe nog tegenkwam, merkte ik dat ze nog steeds een mysterieuze aantrekkingskracht op me had.

De tijd ging voorbij. Het meisje ging naar het buitenland in september 2006. Tot die tijd hadden we al bijna geen contact meer gehad en vanaf dat moment raakte ze helemaal buiten zicht. In mijn herinnering leefde ze nog wel, als het meisje dat het voor elkaar had gekregen om mij een aangename en warme lichtstraal toe te werpen in een duistere periode tijdens welke ik in een diep dal gezeten had, met een intensiteit die voldoende bleek om lang een indruk achter te laten.

Na een jaar kwam ze terug. Mijn leven was in dat jaar uiteraard ook gewoon doorgegaan en meer dan af en toe zijdelings, dacht ik niet aan haar. Maar het lot had besloten onze paden elkaar toch nog te laten kruisen. Nadat ze teruggekomen was in Nederland, vond ik op internet een weblog van haar, die ik met veel interesse las. Ik merkte dat de dingen die ze schreef, veelal dingen waren die ik bijzonder vond. De weblog bood de mogelijkheid om te reageren, maar aangezien onze ontmoeting zo kortstondig was geweest en ik het ergens vreemd vond om dan uitgebreid met naam erbij op haar verhalen te gaan reageren, besloot ik anoniem te reageren.

Zij waardeerde mijn reacties zoals ik haar verhalen waardeerde. Allebei zagen we ook de romantiek van de situatie wel, zo bleek ook later. Zij schreef af en toe best persoonlijke verhalen op haar weblog en de reacties die ze terugkreeg waren dan wel van iemand van wie ze niet wist wie het was, maar ze waren van even zoveel persoonlijkheid doorspekt. Ik had niet echt een 'plan' met mijn reacties, behalve dan natuurlijk gewoon een reactie geven op haar verhalen, maar merkte natuurlijk wel dat ze me op deze manier bijzonder prikkelde. En andersom leek het ook het geval te zijn, getuige het feit dat ze niet wist wie ik was, maar me wel duidelijk liet voelen dat ze het waardeerde dat ik er was.

Een klein half jaar heeft het toen geduurd, toen het lot z'n definitieve zet deed en ervoor zorgde dat ze kwam te werken waar ik ook werkte. Twee jaar eerder had ze me betoverd met niet meer dan een eerste indruk, een half jaar eerder had ik nader kennis gemaakt met haar persoonlijkheid via haar verhalen en nu kwam ik direct in aanraking met de combinatie. De klik was er vrijwel meteen. Het duurde toen niet zolang meer voordat ze uitgevonden was wie de anonieme correspondent op haar weblog was. Nog geen twee weken nadat ze dat doorhad (en misschien maximaal drie weken nadat we waren begonnen samen te werken), hadden we onze eerste date. Na afloop is ze met me mee naar huis gegaan en eigenlijk nooit echt weer vertrokken.

Tot eind juni, na een intens samenzijn van ongeveer vier maanden. Het strandde. Hoe mooi de voorgeschiedenis ook was geweest en hoe goed het in het begin ook ging, bleek het uiteindelijk toch niet te werken. Problemen dienden zich aan en we bleken daar en toen niet in staat om die uit de weg te ruimen, hoewel we zeker in eerste instantie allebei die wil wel echt hadden. Op het moment dat het uitging, heb ik denk ik ergens het gevoel gehad dat dat nog niet hoefde te zeggen dat het ook definitief zou zijn, al schakelde ik die mogelijkheid op dat moment ook niet uit. Maar misschien dat het ons allebei een beetje wakker zou schudden, dat het ervoor zou kunnen zorgen dat we even op onszelf teruggeworpen zouden worden om er dan achter te komen dat we het toch fijner vonden met elkaar, maar het misschien wat anders aan zouden moeten pakken. Dat we inzichten verkregen hadden uit wat er gebeurd was en uitgerust met die inzichten er met z'n tweetjes misschien wel uit zouden kunnen komen.

Maar dat bleek niet het geval. In de twee weken die volgden nadat het was uitgegaan, werd me duidelijk dat zij er zo niet tegenaan keek en dat het definitief voorbij was. Mij werd ook duidelijk dat ik haar alleen nog wel steeds heel bijzonder vond en duidelijk nog wel gevoelens voor haar had. Mijn verstand produceerde bovendien nog de nodige inzichten in wat er misschien niet goed gegaan was, waardoor het verstand die gevoelens niet meteen hoefde te proberen te normaliseren. Ook meende ik inzicht gekregen te hebben in waarom ik me zo tot haar aangetrokken voelde, wat haar zo bijzonder voor me maakte. Maar alle inzichten, wijsheden en gevoelens ten spijt - als het gevoel nog maar van één kant komt, is het niet genoeg.

Zo heb ik uiteindelijk alles in een brief op een rijtje gezet. Mijn inzichten, wijsheden en gevoelens en gezegd dat ik er graag nog een keertje met haar over wilde praten. Hoewel dat voor haar niet echt hoefde, omdat ze het liever achter zich wilde laten, gaf ze me die gelegenheid wel. Gisteren was haar laatste werkdag en we waren bovendien met z'n tweeen. Toen was er genoeg gelegenheid om over dingen te praten. Ik heb gisteren ervaren als een vreemde, enerverende, ergens ook wel bijzondere en gedeeltelijk moeilijke, gedeeltelijk fijne dag. Dat het afsluiten van 'ons' zou worden, wist ik eigenlijk van tevoren al wel, al had ik andere mogelijkheden nog niet definitief afgeserveerd. Sommige dingen die ik te horen kreeg, deden pijn; andere dingen voelden weer goed. Het bleek ook dat ze het ook moeilijk vond, in de zin dat ze niet heel goed wist 'wat nu wijsheid was om te doen' in deze situatie, meer dan dat ze gewoon haar gevoel volgde. Toen dat eenmaal een beetje duidelijk was en ik zei dat ze tegen mij daarover best open kon zijn omdat in mijn ogen 'wijsheid' was om gewoon te zeggen wat er in haar omging, werd ze ook wat genuanceerder in haar uitspraken en hoewel ik eerder op de dag dingen had gehoord die behoorlijk pijn deden en die ik ook niet zo goed kon begrijpen, kwam later alles wat meer op een rijtje.

Na afloop hebben we nog even samen wat gedronken en daarna gegeten. Ik heb nog een laatste knuffel van haar ontfutseld en toen we gingen weer ieder ons weegs. Het einde van de samenstrengeling van onze paden. Wat op een gegeven moment het karakter had van een sprookje dat zich afspeelde in een overigens voor mij niet zo florissante periode, was weer ten einde. Niet alleen was het gisteren een soort 'afscheid van "ons"', ook was het haar laatste werkdag en is het daarmee onzeker geworden wanneer ik haar weer zie; het wekelijkse 'abonnement' bestaat niet langer. Ten slotte had ze ook besloten te stoppen met een spelletje dat we allebei op internet speelden en via welke we ook nog wel redelijk wat contact hadden gehad in de weken ervoor.

Vandaag is 'the day after' dus. Op dit moment met gemengde gevoelens. Er hangt een zweem van verdriet en melancholie om hoe het afgelopen is en ik voel ook wel een zekere leegte nu, die ik voor gisteren nog niet voelde. Gek genoeg was het eerste waardoor ik dat echt voelde, haar plotselinge afwezigheid in het spelletje op internet. Dat spelletje speelt zich af in een bepaalde wereld en ik was me ineens ervan bewust dat ik me nog slechts alleen op die wereld bevond. Het was bijna een metafoor die de realiteit vanaf dat moment uitdrukte. En vandaag merk ik het op het werk. Aangezien onze relatie zich heeft afgespeeld in de relatief korte tijd dat ze hier heeft gewerkt, hangen er herinneringen. Nu ze definitief hier niet meer terugkomt om te werken, voelt het 'anders'. Terwijl ik vanochtend, terwijl de hele plek nog verlaten is, hier rondloop, merk ik dat er vanuit een soort bitterzoet gemoed wat tranen geneigd zijn om te vloeien, die vervolgens toch niet echt komen. Bitter, vanwege het feit dat het weer is afgelopen. Zoet, omdat de beelden en herinneringen die bovenkomen terwijl ik hier rondloop, de moeite waard zijn.

Maar toch kan ik me erbij neerleggen en dat is misschien de reden dat de tranen toch niet komen. Verstandelijk kan ik er namelijk allemaal wel bij. Dat het gevoel nog niet helemaal mee gaat, is een tweede. Niet voor niks heb ik vier maanden lang een relatie met haar gehad en niet voor niks hebben we dat in die tijd wel allebei gezien als iets serieus. Ze is iemand die ik erg bijzonder vind en ik vind het rot om haar nu weer meer en meer van me verwijderd te zien raken dan dat ze dichterbij komt. Maar het is niet anders. Als het goed is, weet ze me in ieder geval te vinden, mocht ze die behoefte voelen, waar dan ook voor.

Het is dus weer voorbij. En op de een of andere manier voelt het ook alsof het het einde van een bepaalde periode markeert, waarmee ik niet bedoel de periode dat zij en ik bij elkaar waren. Het duurt niet lang meer dat ik met het werk dat ik nu doe, ook zal stoppen om een stap voorwaarts te maken. Mijn omgeving en daarmee mijn leven zal daardoor opnieuw veranderen. Het maakt me nu erg melancholisch, dat dat staat te gebeuren, want eerlijk is eerlijk, ik ben me weer wat eenzaam gaan voelen. De focus moet nu echter maar weer een beetje af van liefde en het gevoel ambieren met iemand te zijn met wie je behoorlijk op één golflengte zit. Iets anders zal er voor nu even niet op zitten. En eerlijk gezegd vermoed ik dat het niet zoveel tijd zal kosten om dit allemaal een plekje te geven en achter me te laten omdat de ratio daar genoeg aanknopingspunten voor biedt. Het is alleen jammer dat ik de indruk heb dat de middeleeuwen in ieder geval nog niet definitief voorbij zijn, waar ik toch oprecht een periode heb gehad in mijn laatste relatie waarin ik dat wel heb gedacht.

Zucht.

afbeelding van onbruikbaarverklaard

voorbij

heel aangrijpend maar ik hoor uit je woorden

in het spelletje op internet. Dat spelletje speelt zich af in een bepaalde wereld en ik was me ineens ervan bewust dat ik me nog slechts alleen op de wereld bevond

ik hoop dat mijn vrouwdaar ook achter komt dat dat niet de werkelijkheid is want zij denkt van wel

vind het heel triest voor je dat het zo gelopen is , ik hoop dat zij wel beseft wat zij achter gelaten heeft

sterkte

afbeelding van Dinges

Ratio en het hart

Wederom erg mooi geschreven!

"Nog steeds zie ik de breuk met mijn eerste vriendin als de gebeurtenis die het meest impact op me heeft gehad. De wereld is sindsdien eigenlijk nooit meer echt hetzelfde geweest. Heeft nooit meer echt gevoeld alsof het 'klopte'."

Het gevoel dat je hiermee omschrijft is zo ontzettend herkendbaar dat ik het haast zelf had kunnen schrijven. Sinds de breuk met mijn vorige vriendin ben ik eigenlijk nooit meer van dat gevoel afgekomen. Onbewust heb ik dat meegenomen in mijn huidige relatie (die zoals je weet ook alweer op knappen staat) en ik denk dat mijn huidige vriendin dat altijd haarfijn heeft aangevoeld. Dit is denk ik ook één van de redenen waarom ze zich op een gegeven moment van mij is gaan vervreemden en waarom we nu zo ver van elkaar afstaan.

Ik denk ook eerlijk gezegd dat wij allebei nooit aan een andere relatie kunnen beginnen zolang onze eigen wereld zonder die ene persoon niet als kloppend wordt ervaren. Pas als je oprecht van je jezelf houdt en blij bent met hoe je wereld eruit ziet, kun je echt van een ander gaan houden en die persoon zien als een welkome aanvulling en geen opvulling. Dit is een hele moelijke weg ik en misschien ook jij zal moeten afleggen en er is niemand die ons daarbij kan helpen. Pas als alles klopt kan er een deur opengaan voor die ene bijzondere persoon; wie dat dan ook moge zijn en als ze uberhaupt bestaat.

Wat me ook opvalt aan je verhaal is dat je alles probeert te rationaliseren en ook dat is heel erg herkenbaar. Ik kan je alleen wel vertellen dat dit op de lange termijn geen soelaas zal bieden. Emoties verwerk je namelijk met je hart en niet met je verstand. Je kunt er wel vanuit gaan dat je hart je verstand uiteindelijk zal volgen, maar dan houd je in principe alleen maar je hart voor de gek. Een tip die mij is gegeven (en dat is makkelijker gezegd dan gedaan weet ik uit ervaring), is om naar de kern van je bestaan en je welzijn te gaan en dat zijn uiteindelijk je normen en waarden. Wie ben je en waar sta je voor is de enige echte houvast die hebt bij het verwerken van verdriet.

Ik wou dat ik nog iets kon zeggen waardoor de puzzelstukjes wat meer in elkaar zouden vallen, maar uiteindelijk is er maar 1 die de puzzel kan afmaken en dat ben jij zelf!

Sterkte!!

afbeelding van Unremedied

Veel van wat je schrijft,

Veel van wat je schrijft, had ik me ook al bedacht. Voordat ik wat met mijn laatste vriendin kreeg, heb ik nog twee (relatief korte) relaties gehad en toen heb ik inderdaad nog veel invloed ondervonden van het feit dat ik nog teveel met mijn eerste vriendin bezig was. Bij mijn laatste relatie heeft dat een stuk minder gespeeld en ook dat maakte dat ik me er aanvankelijk beter over voelde. Ook heb ik wel ergens het gevoel dat mijn laatste relatie ervoor heeft gezorgd dat ik mijn eerste vriendin nog meer een plekje heb kunnen geven dan daarvoor, al ben ik voorzichtig met die conclusie omdat ik wel vaker gedacht heb het eindelijk een plek gegeven te hebben, waarna het toch weer terugkwam. En het is nog niet zo lang uit met mijn laatste vriendin, waardoor mijn gemoed dus nog niet helemaal genormaliseerd is.

Rationaliseren doe ik vrij veel, maar het lijkt alsof mijn verstand en mijn gevoel niet echt een connectie kunnen maken soms. Conclusies die ik trek die ook het gevoel wel een signaal zouden moeten geven van 'joh, ga maar weer liggen, het is duidelijk dat jij (gevoel) niet meer functioneel bent', lijken dat gevoel niet aan te tasten. Het gevoel bestaat voor die persoon en de rationalisaties gaan vooral over de wisselwerking tussen die persoon en mij, wat er goed was, wat er misging... En niet alles is rationeel te bevatten, maar rationaliseren kan wel helpen om dingen op een rijtje te krijgen.

Het gevoel is ondertussen zijn eigen weg aan het volgen en het op zijn eigen manier aan het verwerken. Dat je verwerken niet met je verstand doet, hoef je mij niet meer te vertellen, ben ik bang Glimlach. En ik zou mezelf ook niet bepaald bestempelen als iemand die vooral met z'n ratio bezig is en niet met m'n gevoel. Eerder wat teveel andersom, lijkt het soms.

afbeelding van novalee

mooi

Wat een mooi verhaal. En wat een toevalligheid dat jullie elkaar op die manier hebben leren kennen. Ik zal ook nooit begrijpen waarom de een iets wel wil behouden en de ander niet. Mensen zijn zo verschillend. Ik wilde voor je dat zij anders had besloten, kan niet begrijpen waarom het niet werkte zoals je schrijft. Waarom eigenlijk niet?

afbeelding van Unremedied

Dank je voor je reactie.

Dank je voor je reactie. Inderdaad is de hele gang van zaken - als we het feit dat het uiteindelijk toch weer is afgelopen even niet meerekenen - wel een bijzonder verhaal geweest. Dat vonden zij en ik allebei ook. Inderdaad, mensen zijn heel erg verschillend. Op zich een heel fijn gegeven, maar soms is het ook wel eens frustrerend.

Waarom het niet werkte... Eigenlijk wil ik daar niet te diep op ingaan op een openbaar forum, omdat ik dan het gevoel heb dat ik dingen die ook tot haar privésfeer behoren openbaar maak en ergens voelt dat niet correct. De voornaamste reden van haar kant is op zich eenvoudig in woorden, maar des te moeilijker om te bevatten, namelijk dat het gevoel er niet meer was. Waarom gevoel verdwijnt, is iets waar je oeverloos over kunt speculeren, maar waarschijnlijk nooit de vinger op kunt leggen. Desalniettemin is het natuurlijk zo dat het tussen ons na verloop van tijd niet (meer) van een leien dakje ging en dat zal zijn invloed hebben gehad. Om eerlijk te zijn dacht ik op het moment dat het uitging, dat mijn gevoel ook zo'n beetje helemaal verdwenen had. Het had in ieder geval ook een paar behoorlijke optaters gehad. Het gekke is alleen - en het is niet de eerste keer dat ik dat merk - dat dat door de veranderde situatie en de nodige tijd voor zelfreflectie, weer is teruggekomen. Wel is het duidelijk vooral een bepaald bijzonder gevoel voor háár, meer dan terugverlangen naar de relatie of zoiets. Misschien is dat juist wel het meest opmerkelijke. Ik heb niet het gevoel dat ik onze relatie mis, maar meer verdriet vanwege het feit dat het niet heeft gewerkt met háár.

Zelf denk ik dat het er veel mee te maken gehad heeft dat ze vrijwel vanaf dag één bij me ingetrokken was, terwijl ik nogal erg klein behuisd ben. Hoewel we dat allebei zeker in het begin fijn vonden, heeft het wat later waarschijnlijk een minder goede invloed gehad. Want zij en ik zijn allebei misschien niet de meest gemakkelijke personen, zij torste ook wat problemen met zich mee (waarover ik hier dus niet wil uitweiden) die het leven er voor haar niet gemakkelijker op maakten, en zodoende ook niet voor mij. Ook omdat ik erg met haar begaan was. Al denk ik achteraf dat ik daar misschien wat anders mee had moeten omspringen dan ik gedaan heb. Daar speelde hoogstwaarschijnlijk ook wel een rol in dat sommige van die problemen erg leken op dingen waar mijn eerste vriendin mee gekampt had en dat ik ergens denk ik bang was dat zich misschien eenzelfde soort situatie zou voordoen uiteindelijk als met m'n eerste vriendin: veel zware tijden door de problemen waarna het uiteindelijk misgaat en ik mezelf weer helemaal bijeen moet vegen.

Nouja, er waren nog wel wat meer dingetjes, maar ik vermoed dat die uitvloeisels waren van de vorige twee dingen. En waarschijnlijk speelde bij dit alles ook een rol dat ze een stuk jonger was dan ik; ik ben nu net 29 geworden en zij is 22. Een leeftijdsverschil dat niet per definitie voor problemen hoeft te zorgen, maar met het hele pakket erbij voor mijn gevoel wel degelijk een rol heeft gespeeld.