Het is nu 4 maanden geleden dat mijn vriendin mij na 3 jaar verlaten heeft. Ik heb er nog steeds veel pijn en verdriet van. In het begin er zo voor gevochten om haar terug te krijgen, laten zien dat zij alles voor mij is dat ik haar gelukkig wil maken enz... Ook omdat ik denk dat ik haar dat te weinig heb laten zien/gegeven. Maar niets werkte. Niets.. Alles wat ik probeerde, kreeg geen reactie op mijn smsjes mailtjes, telefoon werd niet meer opgenomen. Das een rot gevoel. zo afstandelijk. heel je hart geven maar geen feedback krijgen.

Op een gegeven moment besloten om een tijdje niets meer van me laten horen en toen via msn toch weer contact gezocht. We hebben een goed gesprek gehad en sindsdien gaat het eigenlijk beter, reageert ze weer op mijn smsjes, mailtjes enz. Maar ik wil meer. Ik wil haar zien. Ik heb het idee dat zij alleen vrienden wil zijn. Ze zegt dat ze mij mist, dat ook zij pijn en verdriet heeft enz. Ik wil haar zo graag zien. Heb haar dit ook verteld, maar dan krijg ik als antwoord: Wat jij nu wilt dat kan ik jou niet geven. Weet niet hoet het komt... ik ben veranderd... voel nou ook zoveel verschillende dingen..

Ja en dat doet pijn.. Oke het ging ook niet altijd even goed en hadden dan ook wel eens ruzie. Ik had veel eerder naar mijn gevoel moeten luisteren, heb haar denk ik te weinig liefde gegeven, maar ben veranderd en dat wil ik haar duidelijk maken. Ik wil haar dat zo graag laten zien. Maar om haar af en toe op msn te spreken, dat doet alleen maar pijn. Ook ik ben degene die altijd contact met haar zoekt, op msn, als ik een mailtje stuur krijg ik een mailtje terug, als ik een sms stuur krijg ik een sms terug maar er komt niets van haar kant.

Heb haar gezegd dat het beter is dat ik elk contact met haar verbreek, maar dat wil ze ook niet, dat zou ze heel erg vinden. Ze zou graag willen weten hoe het met mij gaat enzo. En eigenlijk wil ik dat ook niet maar heb haar nou al vier maanden niet gezien. Weet nou eigenlijk niet wat ik moet doen.. Geen contact en proberen over haar heen te komen, of toch die hoop houden dat als ik contact houd, dat steeds meer en beter word, en dat het uiteindelijk toch weer goed komt?