Het is nu 5 maanden geleden dat mijn vrouw gezegd heeft dat ze voor zichzelf moest kiezen. Het was een process dat bij haar al 2 jaar aan de gang was. OK we leefden in die 2 jaar steeds meer en meer naast elkaar en geen van beiden voelden dat het niet meer was zoals vroeger. Het spijtige is dat we echt wel konden omschreven worden als het ideale koppel, als dat al mag bestaan natuurlijk. We voelden elkaar perfect aan, hadden dezelfde stijl, zelfde vriendenkring, gingen nooit zonder mekaar weg, hadden dezelfde humor,.. tja leefden eigenlijk met elkaar en de rest errond.

Nu ik er aan terugdenk is het eigenlijk tijdens die 8 jaar dat we samen waren nooit van een lijen dakje gegaan. Ik heb mijn vrouw leren kennen toen ik nog samenwoonde met mijn ex. Onze relatie was eigenlijk al opgebloeid en ben dan weggegaan om dan direct bij haar in te trekken. Na 6 maanden is ze zwanger geworden, voor ons uiteindelijk leek ons dat allemaal normaal en we wisten dat we dat aankonnen. Voor onze omgeving en familie was dat niet echt het geval want we hadden allebei een vrij hevig uitgaansleven met alles errop en eraan en weinig mensen gaven ons ook geen enkele kans op slagen. Dus dat was eigenlijk al de eerste druk die er was.

Mijn vrouw had een succesvolle zaak en werkte echt tot de laatste week voor de bevalling en is 2 maand erna terug begonnen met werken. Maar toen onze dochter geboren is viel alles een beetje meer in een leuke plooi en leefden we echt als gelukkig gezin zonder rekening te houden met de anderen. Toen na een jaar het noodlot toesloeg. Ons dochtertje kwam 2 keer kort na elkaar in het ziekenhuis met een nierontsteking en is dan op haar 1.5 jaar geopereerd. Daarna volgden nog enkele passages in het ziekenhuis. Dat heeft na verloop van tijd mijn vrouw wel doen crashen en ze is op een gegeven moment met een burn out thuis gebleven. Daarna is ze eigenlijk nooit meer fysiek en mentaal erbovenop gekomen moet ik eerlijk bekennen. Ze is dan gestopt met haar zaak omdat het te succesvol was en sindsdien van de ene onbevredigende job in de andere terecht gekomen. En vermits zij iemand was die enorm veel trots had in haar werk is daar de eerste frustratie begonnen denk ik.

De volgende jaren ging het met ups en downs, maar eigenlijk waren we wel enorm gelukkig. Tot ongeveer een jaar of 2 geleden we eigenlijk meer en meer naast elkaar begonnen te leven. Ik denk dat uiteindelijk al de gebeurtenissen in de 6 jaar en het feit dat we niet als echt koppel een paar jaar van mekaar genoten hebben zijn tol wat begon te eisen. 5 maand geleden heeft ze dan gezegd dat ze voor zichzelf moest kiezen dat ze het niet meer aankon. Onlangs bekende ze dat ze gevoelens gekregen had voor iemand anders, maar ertegen vecht. ’t Grappige is dat het eigenlijk voor iemand is die totaal haar stijl niet is, maar wel dezelfde zelfstandige taal spreekt als zij en ja toekomstplannen heeft op dat gebied. En dat kan ze met mij niet omdat wij het financieel niet breed hebben. We hebben wel een groot huis en 2 auto’s en zo, maar niet veel geld voor extra’s en tja ik ben ook geen zelfstandigen materiaal. Ik heb haar in al die jaren gesteund in alles wat ze wou doen, maar ieder ding dat ze begon maakte ze niet af. ‘k denk dat ze gewoon iemand nodig heeft die er met haar voor gaat en dat denkt ze gevonden te hebben bij deze man. Maar ze twijfeld nog altijd want er is nog niets gebeurd tussen hen zegt ze. Daar geloof ik ze wel in want als er 1 ding is waar ze bovenal op zweert is het eerlijkheid. En daarbij we wonen niet meer samen dus ze hoeft niet te liegen. Ik heb het in die 2 jaar gewoon laten varen en er eigenlijk niet meer aan gewerkt. De signalen van haar heb ik gewoon genegeerd. De vraag is of dit was omdat het mij ook niet meer interesseerde of niet. Mijn ex wordt 40 dit jaar en ik ben 33, dat maakt ook meer en meer verschil.

’t Feit is dat er zoveel dingen zijn die ik zelf als reden kan aanroepen van de breuk. Haar enorm slechte jeugd en mijn perfecte jeugd, ik heb de problemen genegeerd en haar for granted genomen, zij heeft er nooit echt duidelijk iets van gezegd, de druk van de ziekte van ons dochter,...

1 ding is me wel opgevallen dat als ze eerst weg ging ik er redelijk vlot over ging, maar eens ik wist dat ze gevoelens had voor iemand anders dat ik compleet aan het flippen ben. De vraag voor mij waar ik niet kan op antwoorden is. Wil ik ze terug voor haar of wil ik haar niet gunnen aan iemand anders. Ik merk ook dat er veel dingen zijn die ik in de 8 jaar niet leuk vond, maar tja ‘t is mijn vrouw waar ik nog altijd van hou.

Ik weet dat mijn uitleg nergens op slaagt en nog niet de helft van ons leven en redenen bevat, Maar ja ik kan moeilijk 10 blz schrijven over alles wat verkeerd gegaan is. Misschien moet ik dat is doen. Wie weet besef ik dan dat het misschien beter zo is. Mijn ex gaat nooit uit mijn leven want we doen co-ouderschap en hebben al tegen mekaar gezegd dat we mekaar niet kunnen missen. Zo houden we de deur natuurlijk open en dat duidt erop dat ze er nog niet uit is. ‘k heb alle domme dingen gedaan die een man na een breuk doet, maar door dit forum en op internet te lezen heb ik gemerkt dat zoiets averechts werkt. Dus nu neem ik afstand of ga dat toch proberen. Als het moet zijn komt ze wel terug wil ik denken, maar wil ik ze wel terug. Er zijn sommige dingen die ik haar nooit ga kunnen geven ivm werk. tja ‘k weet het gewoon niet. 1 ding is zeker. Dit is de zwaarste periode uit mijn leven buiten de operaties en ziekte van mijn dochtertje.

Een geluk dat die er nu is waarvoor ik me sterk moet houden