Je zou toch verwachten dat na 20 jaar het nare gevoel wel weggezakt zou zijn....
Eind jaren tachtig hadden mijn vriendin (Nu mijn vrouw) een huisje gekocht, want we gingen na 5 jaar verkering samenwonen. Een paar maanden voordat we in het huis zouden trekken, vertelde ze me dat ze op de koffie bij een oude vriend zou gaan. Ik zag daar geen probleem in, we waren dol op elkaar en ik vond dat geen probleem. Totdat ze kort voor ons samenwonen opbiechtte met hem gevreeen te hebben...Woest was ik, verward, gekrenkt.....
Toch besloten we (na een korte oderbreking van de verkering) en na heel veel gesprekken, met elkaar verder te gaan, we waren tenslotte toch gek op elkaar en ik beschouwde wat gebeurd was maar als een boze droom.
Inmiddels hebben we drie kinderen en ik was eigenlijk datgeen wat gebeurd was al vergeten, ik dacht er althans zelden meer aan.
Totdat ik onlangs hoorde dat hij met zijn gezin drie huizen verderop bij mij in straat komt te wonen.
Ik ben nu totaal van de kaart, ik weet het, het is al 20 jaar geleden en mijn vrouw heeft ontzettend spijt gehad van de ene keer, maar ik kan aan niets anders meer denken. Ik heb haar al verboden contact met hem op te nemen, maar hij heeft ook kinderen, in dezelfde leeftijd als de onze, die gaan geheid met elkaar spelen. En dan? Moet ik hem vrolijk als nieuwe buur verwelkomen? Dacht het niet!
Ik zie continue beelden van hem met haar op de bank.....Gek wordt ik ervan. Na 20 jaar zou dat toch weggezakt moeten zijn....