Heb opeens last van heimwee. Heimwee naar de nachtelijke telefoontjes, om elkaar welterusten te wensen...
Soms denk ik dat ik het niet op waarde heb geschat. Ging er zelfs wat nonchalant mee om.
Was er af en toe niet... zag ik bij thuiskomst op de nummermelder zijn nummer om middernacht had ie gebeld.. Spijt me.

Het zal nooit meer zo worden.. Zelfs als we ooit weer een losse relatie zouden beginnen, want een vaste met hem wil en kan ik niet..
Maar hij had toen alleen maar mij en het was hem en ik, 1 op 1, en nu heeft ie zijn ogen laten vallen op vele vrouwen. Als hij die nieuwe liefde verbreekt, zelfs dan zal het nooit meer zo zijn, want hij heeft helemaal de smaak te pakken..
En ik zal altijd bang zijn om dat ene moment weer mee te moeten maken, dat moment van elke dag contact naar niets, omdat hij in beslag genomen is..
door een ander. Die pijn, nooit weer. En zoals hij nu is, is die kans groot. Moet het onder ogen zien.

Nee, ik moet volhouden. Geen sentimenteel verlangen naar die telefoontjes hebben (wij belden elkaar soms tegelijk: in gesprek...)
moet de boel omdraaien..
hij moet weten wat hij heeft laten gaan...

Midden in de nacht komen opeens dat soort gevoelens boven.. Iets missen, ja, maar dat hoeft niet beslist hem te zijn..
Moeilijk.

Geraldine.