Mijn lange relatie liep ten einde, ik hield van hem, maar de passie was verdwenen. We woonden samen en ik was niet meer gelukkig. Zo werd ik verliefd op iemand anders. Door alle twijfels heb ik besloten tijd voor mezelf nodig te hebben, om uit te zoeken of dit nou alles is, en heb ik hem verlaten.

Ik ben op mezelf gaan wonen en haalde steun bij mijn nieuwe vlam. De passie was ongeevenaard en doordat hij ook een lange relatie had gehad konden we goed praten. Maar ik was nog niet toe aan een nieuwe relatie en had mijn twijfels. Mijn gevoel werd al gauw bevestigd, hij loog. Hij zit anders in mekaar, we botsen, we vechten, en we maken het weer goed. Een jaar lang woonden we bijna samen, hij was smoorverliefd. Maar op sommige vlakken werkte het niet. Hij wilde een relatie, ik durfde het niet aan ondanks mijn sterke gevoelens voor hem. Nu heeft hij er een punt achter gezet en schreeuwd (!!!) mijn gevoel dat ik hem terug wil. Dat ik het wil proberen. Dat ik hem mis...

Hij heeft me heel hard gekwetst door me als een baksteen te laten vallen. Hij wilde geen contact, niet praten, niks. Ik was inene mijn ''vriendje'' , én mijn maatje kwijt. Een gat is overgebleven dat niet gevuld kan worden door al mijn lieve vrienden en familie. Ik voel me als een stoel met 3 poten, er ontbreekt iets; Ik kan het niet alleen. Ik mis een arm om me heen, intimiteit, liefde. Nu wil hij vrienden zijn, gewoon, geen gedoe, en ik kan het niet. Ik wil het proberen maar het gevoel is te sterk. Iedere keer als het contact fijn is krijg ik hoop en verwachtingen die niet worden beantwoord.

Hij vind me nog erg aantrekkelijk, hij wil wel seks, hij vind het fijn om met me te knuffelen, maar wil nergens aan vast zitten. Als ik wil praten, zegt hij glashard: ''Daar heb ik geen zin in, alles is toch al gezegd'', of: ''Je kunt niet overal grip op hebben, je kunt niet alles weten, als het leuk is is het leuk, en voor de rest zien we het wel''. Hij weet dat ik daar niet mee om kan gaan, en vind dat ik dat moet leren. Daarnaast lijkt hij ervan te genieten, de macht die hij nu over mij heeft.

Ik kan dit niet, afwachten, ruimte geven, het maakt me wanhopig en dat drijft hem juist verder bij me weg. Wat ik gewoon niet begrijpen kan, is dat het vorige week nog zooo fijn voelde om samen te zijn, te knuffelen, te seksen en te praten. Waarom wil hij niet, samen met mij, nog een keer sirieus kijken pf we hier niks mee kunnen?

Ik heb er voor mijn gevoel alles aan gedaan. Mezelf bloot gegeven, toegeven dat ik fouten heb gemaakt, aangegeven dat ik hier aan wil werken, gezegd dat ik hem mis, dat ik hem vaker wil zien, dat ik er voor wil gaan. Ik heb uitgelegd dat ik niet begrijp, dat ondanks dat hij het fijn vind, hij niet verder wil kijken, samen met mij. Uiteindelijk eindigd het een een smeekbede, en sluit hij me af. Ik verga dan van verdriet, maar dat ziet hij blijkbaar niet. Hij weet niet hoeveel tranen ik al voor hem heb gelaten. Dan hebben we weer wat contact, krijg ik hoop, oefen ik druk uit en begint de cirkel opnieuw.

Rationeel gezien, weet ik dat ik voor mezelf moet kiezen. Hij wil alleen nog maar contact wanneer het hem uitkomt. Mijn behoeftes, gevoelens tellen niet mee. Hij zoekt contact wanneer hij zin heeft, maar wil me geen duidenlijkheid geven of er in de toekomst nog wat in zou kunnen zitten. Daardoor houdt hij me aan het lijntje en blijft ik hoop houden. Dat het goed komt, is alles wat ik wil, en dat weet hij...

Ik kan niet verder zo, ik ga hier aan onderdoor. Er moet iets veranderen, ik moet voor mezelf kiezen en mijzelf niet langer als grofvuil laten behandelen. Als zelfstandige vrouw met een goede baan en veel vrienden moet ik inzien dat ik beter verdien. Dat hij niet de (enige) man is die mij gelukkig kan maken. Ik moet erin geloven dat ik alleen kan zijn, mezelf herondekken, en niet bang zijn dat ik alleen achterblijf.

Ik denk dat dit alleen kan door afstand te nemen, even geen contact, maar ik weet niet of ik dit aankan, ik wil hem nog zo graag terug. Waarom is het zo moeilijk?... HELP .