Hoi Steenbokje,

Ik zal wat minder kort door de bocht gaan door deze geheime verhouding meteen resoluut te definieren als 'fout' (ook al vind ik zijn vermogen om zijn huidige partner in het ongewisse te laten een blijk van onbetrouwbaarheid en 'geen ruggegraat hebben'). Wanneer er sterke gevoelens in het spel zijn, verdwijnt de Rede en het Moraal vaak op de achterbank en ik ben van mening dat een advies zoals 'stoppen met deze relatie' je niet direct zal doen besluiten om aan deze verhouding een einde te maken.

Je stelde de vraag 'kan iemand me vertellen hoelang ik moet wachten op mijn geluk?'. Dat is een vraag die door buitenstaanders nauwelijks te beantwoorden valt. Misschien zou je jezelf hardop de vragen moeten stellen: "wil ik wel wachten totdat deze man het 'juiste moment' vindt om zijn huidige relatie achter zich te laten? Kan ik leven met het feit dat hij in staat is om achter de rug van zijn huidige partner om in het geheim een nieuwe verhouding te beginnen (maakt dat hem betrouwbaar wanneer jij zijn nieuwe huidige partner zou worden?) En hoe zal dat eruit zien als IK uiteindelijk haar rol ga overnemen?

Het percentage van getrouwde mannen/vrouwen die werkelijk besluiten om hun (jarenlange) huwelijk/relatie vaarwel te zeggen voor een nieuwe partner waar zij een periode (in het geheim) mee 'samen waren', is erg klein. Meestal wint de geschiedenis en het sentiment (en ook al het materiele en zekerheden die zijn opgebouwd) die zij met hun huidige partner delen het van de spanning die zij ervaren tijdens het 'vreemdgaan' met iemand anders. Met andere woorden: aan het eind van de rit is de kans groot dat JIJ aan het kortste eind zal trekken.

Je schreef dat je 'hoop koestert uit zijn woorden dat hij ooit weg gaat bij zijn vrouw'. Tja, woorden zijn maar woorden, tenslotte. Hoe staat het met zijn daden en acties om zijn woorden gewicht mee te geven? Ik zou je hoop niet teveel richten op mooie woordjes, maar je ook concentreren hoe hij deze geruststellende mooie woorden DAADKRACHT meegeeft. En dan ook: het feit dat je het woord 'ooit' gebruikt, zegt me dat deze situatie best nog een lange tijd op deze manier kan blijven doorsukkelen. Kan jij iets bouwen op het woord 'ooit'? Ben jij gelukkig en tevreden met de restjes en kruimels die voor jou overblijven todat 'ooit' in het 'nu' verandert? Kan Hoop jou een periode lang (en 'ooit' kan jaren duren zo) zodanig bevredigen dat je bereid bent je leven voor hem te laten stilstaan totdat hij bereid is geheel en volledig voor JOU te gaan? Ben je tevreden met altijd op de tweede plaats komen? Is dit wat je voor jezelf voor ogen hebt?

Zijn excuses om jou te behouden en gerust te stellen "ik ga bij haar weg als de tijd er rijp voor is en de omstandigheden rond mijn zaak het toelaten" zijn naar mijn idee makkelijk omver te schoppen. Als zijn gevoelens voor jou zo sterk zijn, dan zou hij bereid moeten zijn daar offers voor te brengen. Offers in de zin dat hij zich niet langer blijft verschuilen achter materiele zaken zoals 'zijn zaak' of: 'de tijd, het moment, moet daar rijp voor zijn'. En sterker nog: dan zou hij schoon schip maken met zijn partner die op dit moment blijkbaar van niets weet.

Als ik kort door de bocht wil gaan, zou ik zeggen: je maakt het hem op dit moment natuurlijk enorm makkelijk om van 2 walletjes te blijven eten. Hij heeft nu het beste van 2 wereldjes, dus waarom zou hij in vredesnaam een keuze willen maken als deze manier hem op dit moment enorm veel oplevert? En daarnaast denk ik dat jij, door met deze invulling van verhouding accoord te gaan en deze geheime verhouding te dogen en te accepteren, hem (on)bewust te kennen geeft dat je jezelf niet meer waard vind dan een 2e plaats & kruimels en daar nog genoegen mee neemt ook. Ik denk dat jouw acceptatie op de lange duur bij hem ook voor een bepaald disrespect kan gaan zorgen, wat dan ook weer gevolgen zal hebben hoe hij met jou omgaat.

En natuurlijk, momenteel kan je misschien nog genieten van de spanning en het nieuwe, waarbij hij je in zekere zin het gevoel geeft dat jij belangrijker bent dan zijn huidige partner--per slot van rekening komt hij toch maar mooi steeds weer bij jouw deur aankloppen met mooie woorden en (waarschijnlijk?) grote beloftes. En ik kan me ook voorstellen dat DAT gevoel wat je krijgt als hij weer voor even met/bij jou is, dat je het daar voor doet. Het is jullie geheimpje, jullie tegen de rest; dat 'jullie'-gevoel dat je doet opstijgen en geloven dat dat is waar jullie naar toe streven. Maar zijn zijn motieven en intenties wel echt zo zuiver? Wat als de tijd die jullie samen doorbrengen, op een gegeven moment doordrenkt raakt van jouw wantrouwen en onzekerheid? Wat als je meer gaat verwachten, meer voor jezelf wilt opeisen? Wat als er kreukels en barsten verschijnen in jullie samenzijn omdat je dingen 'mist', omdat hij toch ongrijpbaar blijft (en hij je steeds maar dezelfde sussende goedhoudertjes van excuses en beloftes doet). Denk je werkelijk dat hij DAN ineens omslaat en besluit er alles aan te gaan doen om de tijd te versnellen en jou de zijne te maken?

Ik denk het eerlijk gezegd niet. Wanneer de problemen tussen jullie gaan ontstaan, gebaseerd op jouw verlangen meer te willen, samen iets op te bouwen, en zijn onbereidwilligheid om daar tastbaar naartoe te werken, dat is het moment dat hij zal kunnen besluiten om niet verder met je door te gaan. Onder het mom van 'we passen toch niet bij elkaar', of "ik wil het toch opnieuw met mijn vrouw proberen, we hebben tenslotte een dochter samen'. Hij zal de handdoek in de ring gooien wanneer de verhouding met jou te problematisch wordt (en misschien ook de reden waarom je het doogt, omdat je je misschien ergens in je onderbewuste wel realiseert dat als je 'moeilijk gaat doen', hij niet meer terug komt). Hij zoekt je op, want jij vertegenwoordigt de 'lusten'; wanneer er 'lasten' bijkomen zal de weegschaal doorwegen naar 'Exit'. Dat uitzicht is misschien wel het treurige van alles. Realiseer hoe deze mechaniek werkt

Als je zelfliefde hebt, zou ik je adviseren om het ijzer te smeden wanneer het heet is. Stop met het accepteren dat je momenteel feitelijk op de tweede plaats komt en hiermee akkoord gaat. Kies voor jezelf en jouw leven. Want als je hiermee doorgaat ben ik bang dat je uiteindelijk zal ervaren dat hij toch besluit verder te gaan met zijn huidige partner--of iemand anders die, net als jij, zijn vreemdgaan doogt in de hoop dat hij uiteindelijk een keuze maakt in haar voordeel.

Hou hem niet langer een hand boven zijn hoofd...

*change is the signal for rebirth*

Hallo Steenbokje,

Hoewel ik het persoonlijk heel erg fout vind waar jullie mee bezig zijn is het niet aan mij om met een beschuldigende vinger te gaan wijzen. Welicht dat het echter wel een goed idee is om je eens in zijn vrouw en kind te verplaatsen. Hoe zou jij het vinden als je getrouwd bent, kinderen hebt en belazerd wordt door je man, omdat hij liever zijn jongeheer achterna loopt, dan dat hij alles op alles zet om zijn relatie tot een succes te maken? Hoe zou jij het vinden als je als kleine dreumis van moeders te horen krijgt dat vaders voorlopig niet meer thuiskomt, omdat hij er al die tijd een minnares op na heeft gehouden?

Daarbij zou ik mezelf afvragen of dit, zoals Gidl al aangeeft, de man is waar jij voor wil gaan. Een vos verliest wel zijn haren...., weet je wel. Je hebt echt geen enkele garantie dat hij jou niet hetzelfde zal flikken als de nieuwigheid er straks af is. Net als een ieder ander verdien jij iemand die voor de volle 100% voor je gaat en uit je verhaal valt niet echt op te maken dat hij jou dat kan geven; in tegendeel zelfs!

Zelf ben ik een tijdje lang heel erg gek (geweest) op een vriendin van mij die al 5 jaar een relatie heeft. Geen haar op m'n hoofd die er ooit aan heeft gedacht om op een andere manier toenadering te zoeken, dan de vriendschappelijke wijze waarop we nu met elkaar omgaan. Als zij w?ɬ©l die toenadering had gezocht, dan was ik ook gelijk op haar afgeknapt, want wat heb je aan iemand die niet te vertrouwen is?!

Hey meid...
Ik sluit me aan bij wat er hier al gezegd is. Waarom zou je hem kunnen vertrouwen? Hij is getrouwd, als je trouwt beloof je elkaar trouw, het woord zegt het. Hij maakt die belofte niet waar, en kan daar nog mee leven ook. Dat zegt toch genoeg?

Ik begrijp heus wel dat iemand die getrouwd is zich aangetrokken kan voelen tot iemand anders. Sterker nog, ik heb zelf ook weleens aantrekkingskracht met een getrouwde man gehad. Maar allebei wilden we niet over grenzen heen gaan, en no way dat er ooit iets gebeurd is tussen ons. Hij beseft de kracht van iemand trouw blijven, en ik zou niet met mezelf kunnen leven als ik over die grens heen zou gaan. Je maakt het vertrouwen van iemand anders kapot zonder dat die persoon het weet (zijn vrouw dus). En ja, als hij bij jou zou zijn, hoe weet je dat dat hij bij jou niet hetzelfde doet? Eens was zijn liefde voor zijn vrouw groot genoeg om te kunnen zeggen dat hij voor altijd bij haar wilde blijven. Maar dat bleek toch anders...

Moeilijke situatie waarin je zit, want je geeft om hem. Maar het is niet gelijkwaardig zoals het nu is. Soms is het goed om je gevoel te volgen. in dit geval denk ik dat je je ratio even meer ruimte moet geven. Hij kan je niet geven wat jij verdient. Pas als hij weg zou zijn bij zijn vrouw en zijn verdriet daaromheen verwerkt heeft, misschien. Maar dan nog, is hij je vertrouwen waard? Sterkte meid...

toegespitst op dit soort problemen?

Ik kan je niet veroordelen, want je hebt niet altijd goed in de hand op wie je verliefd wordt. Hem veroordeel ik wel een beetje, hij speelt met twee partijen.

Maar jij moet je ook realiseren dat je meer waard bent dan het zijn van iemands achter-de-hand-speledingetje. Heeft met zelfrespect te maken.

Mensen kunnen verliefd op elkaar worden in minder dan ideale omstandigheden, dat weet en snap ik ook wel. Maar als jij jezelf respecteert, zou ik aandringen op een keuze met een deadline die niet te ver in de toekomst ligt. Laat je niet gebruiken. Ook niet vanwege die anderen die in het spel zijn.

Sterkte! En veel wijsheid gewenst.

om toch je verhaal hier te plaatsen... En moedig van het ultimatum. Ik hoop dat je de kracht vindt om door te lopen, wat het vervolg ook is.

Boa: dank je voor je bemoedigende woorden

Femmie: klopt, er is hier niet LETTERLIJK gezegd dat Steenbokje (of ik) per definitie slechte mensen zijn, maar als ik de reakties lees zijn de afkeuringen en vingerwijzingen makkelijk te vertalen in de stelling dat wij 'fout' (bezig) zijn. En 'fout' wordt toch wel gezien als 'slecht'. En ik denk als de actie wordt veroordeeld, het niet los gezien wordt van de persoon die de actie uitvoert.

Je schreef 'probeer de andere kant ook te begrijpen'. Ik kan je verzekeren dat ik me wel degelijk bewust ben van die kant en dat gaat gepaard met schuldgevoel, schaamte, frustratie en kwaadheid (op mezelf). Ik kan je opmerking ook terugkoppelen aan vele reakties die naar mijn idee alleen maar 1 kant van het verhaal veroordelen, zonder werkelijk te realiseren dat er meer dan 2 kanten zijn. Tussen zwart en wit en 'goed en fout' bestaat ook altijd nog een grijsvlakte namelijk. En wanneer er liefde in het spel is, worden die grijsvlakken soms zelfs nog moeilijker te onderscheiden van het zichtbare zwart of wit. En ik denk dat ik dat eigenlijk probeerde toe te lichten.

Ik ben het met je eens dat vreemdgaan op geen enkele manier goed te praten valt. Rationeel gezegd had ik deze verhouding buiten mijn deur moeten houden, maar hoe hou je je eigen hart en gevoel buiten de deur?

Bedankt voor je begrip in ieder geval

Hallo Gigi,

"De rest van de reacties zijn veroordelend en doorspekt met kwaadheid en bitterheid over (blijkbaar) persoonlijk geleden schade"...

Als je de reacties nog eens goed doorleest dan zal je zien dat deze niet allemaal zo veroordelend en ongenuanceerd zijn als jij doet voorkomen. Als je de rode draad eruit pikt dan zul je zien dat de meesten hier van mening zijn dat Steenbokje beter verdient dan iemand die niet volledig voor haar kiest en haar aan het lijntje houdt met beloftes als "ik ga bij mijn vrouw weg als de tijd daar is":

"Zou je de vrouw willen zijn van die man met zijn dochter???"

"Kan ik leven met het feit dat hij in staat is om achter de rug van zijn huidige partner om in het geheim een nieuwe verhouding te beginnen (maakt dat hem betrouwbaar wanneer jij zijn nieuwe huidige partner zou worden?) En hoe zal dat eruit zien als IK uiteindelijk haar rol ga overnemen?"

"Je bent 22,vind je niet dat je zelf recht hebt op een 1e plaats,een leven met iemand die er echt voor je is,waar jij nummer 1 voor bent!"

"Net als een ieder ander verdien jij iemand die voor de volle 100% voor je gaat en uit je verhaal valt niet echt op te maken dat hij jou dat kan geven; in tegendeel zelfs!"

"Heb respect voor jezelf en sta op je punten,ook jij mag eisen"

"Hij kan je niet geven wat jij verdient. Pas als hij weg zou zijn bij zijn vrouw en zijn verdriet daaromheen verwerkt heeft, misschien."

"Maar jij moet je ook realiseren dat je meer waard bent dan het zijn van iemands achter-de-hand-speledingetje. Heeft met zelfrespect te maken."

"Want, steenbokje, je investeert hier niet alleen je liefde in iemand die toch niet bereid is om iets terug te geven (puur parels voor de zwijnen). Maar je verspilt misschien de kans om iemand nieuw te leren kennen, iemand die volledig voor jou gaat, geen half werk meer."

"Trouwens ik zou liever de hele lepel hebben (als ie vrij is) dan alleen het puntje..."

"Ik keur vreemdgaan echt af, maar dat betekent niet dat ik jullie verdriet niet begrijp, en niet met jullie meeleef. Want dat doe ik wel..."

De meeste quotes hierboven komen uit reacties die jij bestempelt als zijnde veroordelend en bespekt met kwaadheid. Misschien dat je hier op terug kunt komen als je de rode draad er goed uitpikt, want zoals je ziet is iedereen het ermee eens dat Steenbokje beter verdient.

Ik ben het met je eens dat niet alle reacties op het eerste oog niet alemaal even objectief overkomen, maar ik denk dat er bewust is gekozen voor een subjectieve benadering wanneer het aankomt op het onderwerp verhouding/vreemdgaan. Bijna iedereen geeft hier aan dat ze dit fout vinden; waaronder ook ik zelf. "Ik vind" betekent "dat is mijn mening" en daarmee wordt aangegeven er geen sprake is van een vastgesteld feit, maar van een opinie. Ik denk ook niet dat je men kwalijk kan nemen dat men aangeeft dat ze een verhouding/vreemdgaan fout vinden. Over het algemeen is dat toch ook de norm, of niet?! Ik bedoel, je geeft zelf ook al aan dat "vreemdgaan op geen enkele manier goed te praten valt".

Wellicht dat dit de nuance enigszins terugbrengt Gigi.......D

Ik heb met veel aandacht deze discussie gevolgd en het laatste wat ik wil is hier oordelen over situaties die idd vaak erg gecompliceerd kunnen zijn en waarvan je de finesses toch nooit kunt bevatten. Waarom mij zo speciaal deze discussie interesseerde is omdat ik in de positie zat van iemand die geconfronteerd werd met ontrouw. Het enige dat ik er van wil zeggen is dat ik slechts hoop dat als ik ooit nog eens geconfronteerd wordt, binnen een relatie die ik heb, met een verliefdheid op een ander (of ik het zelf dan ben of mijn partner) dat ik of mijn partner dan de kracht en de moed zullen hebben om, voor er iets mee te doen, het open te leggen bij degeen waar je op dat moment een relatie mee hebt. Ik denk dat slechts als je jezelf ooit hebt teruggevonden als partenr van iemand die achter je rug om iets met een ander begon, dat je dan pas kunt weten en voelen hoe verwoestend en traumatiserend dat kan zijn. Ik weet dat elke situatie zijn eigen nuances heeft maar voor mij (let wel: ik vind! en dat is dus enkel mijn mening en mijn gevoel) voor mij geldt dat als ik een relatie begin met iemand dat ik die iemand dan trouw beloof en dat dat, bij al het andere speciale, een hele bijzondere en hele speciale pijler vormt van die relatie. Een verliefdheid beginnen en uitbouwen in het geheim, niets open gooien omdat je het nog niet weet, of wat dan ook de motieven zijn, het is bijna onvergeeflijk. Ik zeg 'bijna' omdat ik het in mijn geval haar wel heb vergeven omdat ik niet anders kon. Godzijdank geen boosheid meer en geen wrok maar wel nog steeds gemis, en pijn en verdriet

Het lijkt mss allemaal wel wat tegenstrijdig en het lijkt alsof ik uiteindelijk toch oordeel maar dat is niet mijn bedoeling.

Peter