Hallo,na een relatie van bijna 15 jaar heeft mijn vrouw me nu verlaten.Ze was er klaar mee zegt ze.We hebben 2 prachtige kinderen en zoals je snapt ben ik nu kapot van verdriet.Afgelopen donderdag is ze weggegaan en met onze kinderen bij haar ouders ingetrokken.Ik kan zo niet verder zegt ze.We hebben nogal wat meegemaakt en zijn daardoor uit elkaar gegroeid en alle 2 100% omgedraaid.Zei is nu zoals ik was en ik ben nu zoals zij was.We leefden in een cirkel waarin de ruzies alijd over dezelde dingen gingen.Kinderen,familie,geld en met name sex.Doordat zij in een depressie beland was en dus geen behoefte aan sex had en ik juist omdat het voor mij de enige keren was dat ik haar zag genieten er juist steeds op aandrong.Het zelfde met de huishouding,doordat ze depressief was bleef alles in huis liggen wat zich op de duur opstapeld en van kwaad tot erger word en ik zoeits had van ik werk 40 uur moet ik dat doen.Die situatie thuis met de terugkerende ruzies altijd over hetzelfde benauwde haar enorm,alsof haar keel dichtgeknepen word.Toen ze donderdag weg ging zei ze dat het af was dat ze er helemaal klaar mee was.Ik heb nu eindelijk na jaren te hebben zitten slapen hulp gezocht bij een psycholoog.We komen er zelf wel uit dachten we.Hoewel ze zei er helemaal klaar mee te zijn,was ze toch bereid mee te gaan naar de intake.Daar zei ze dat de vlam nog brande en dat ze nog van me houd.Ze zei ook tegen de psycholoog dat ze er klaar mee was en niet dat ze er klaar mee is.Ze kon het eeuwige gevecht niet meer aan.Ze wilde rust,rust en nogeens rust en nadenken.Maar ze wil wel weer mee naar de vervolgafspraak.Ik ben aan het denken gegaan en snap nu dat onze relatie haar benauwde en zie nu de dingen inder ogen waar het mis is gegaan.Ik heb er nooit zo over nagedacht maar mijn ogen zijn nu open gegaan,zie in waar de fouten gemaakt zijn en dat ik haar er ongemertkt veel pijn mee heb gedaan.Ik wil daar keihard aan gaan werken.Heb dat ook op papier gezet waar en hoe het zo heeft kunnen groeien en haar nog een kans gevraagd.Die kans krijg je zei ze.Maar ik klamp me aan alles vast en wil dan te hard van stapel en vraag of ze al terug wil?Dan krijgt ze meteen weer dat benauwde gevoel en zegt dit werkt averrechts.Wat moet ik hiermee want zei is degene die elke keer toenadering zoekt via telefoon of sms.En als ik dan weer hoop krijg ga ik op mijn bek.Dan zegt ze ik wil rust.Wie heeft er advies,en wat denken jullie ervan,is er nog hoop???????