Verdorie, daar had ik dan toch een sms gestuurd. Maar ik was toch trots op mijzelf. Het was een poging om het vriendschappelijk aan te pakken. Ik vertelde hem hoe mijn examens waren verlopen en vroeg hoe het met hem was. Toen hij niet terugstuurde, probeerde ik hem te bellen (dat was een stap te ver). Toen stuurde hij mij een bruut en afstandelijk smsje, namelijk dat hij nu niet met mij zou praten, maar dinsdag, zoals hij beloofd had.

Om een lang verhaal kort te maken, hij liet mij duidelijk weten dat hij nooit meer hetzelfde zou voelen voor mij. Het was geen kwestie van al dan niet vechten voor, hij wist het gewoon...

Daar moet ik mij dan maar bij neerleggen.
Vervelend.

Maar het is de gemakkelijkste oplossing (aangezien hij 1300km verder woont... en we elkaar zoveel niet zagen). Het is de gemakkelijkste oplossing, maar het doet toch nog pijn. Dinsdag spreken we er nog altijd over. Hij wil nog steeds proberen vrienden te zijn, maar ik weet niet of ik dat zal kunnen. Hoe kan ik hem steunen in het aangaan van nieuwe relaties als ik enkel jaloers zal zijn op zijn nieuwe vlam?

Ik haat het. Waarom verdien ik het niet om eens gelukkig te zijn - en te blijven? Waarom kon het niet gewoon blijven zoals het was...
Ik heb geen zin om een nieuwe relatie aan te gaan - niet nu ik weet hoeveel moeite mij het gekost heeft om überhaupt iemand binnen te laten... die het achteraf dan toch niet waard bleek te zijn (om het grof te zeggen). Als ik moet kiezen tussen die miserie en een gebroken hart + de liefde (hoe mooi die ook kan zijn)... Dan kies ik voor de liefdeloze relatie met mijzelf en ik...

Ik geef de liefde op. Ik wil er de moeite niet voor doen. Er komt enkel miserie uit.