Pff waar zal ik beginnen. Bij het begin dan maar he. Mijn ex en ik waren 5 jaar bij elkaar. De laatste drie jaar kregen we vaak ruzie maar werd het serieuzer. Hij ging uit huis en kocht een huis, werk giing prima etc. Ik integendeel wilde altijd al studeren en woonde nog thuis. Hij wilde mij graag mee in zijn huis. Ik beloofde hem dit zeker wel te doen maar was er niet klaar voor. het laatste jaar werd hij daarin toch wel wat dwingeriger vond ik. ''je komt binnen nu en een jaar bij me wonen ander is het over''. Ik ben best eigenwijs en zei hem dan nou dat is dan jammer maar ik wil mijn studie afmaken en wil dan pas verder kijken wat betreft samen wonen. Ik ben 22 jaar en wil gewoon een basis hebben voordat ik samen woon. Daarbij als hij toen niet uit huis was gegaan was hij er ook nooit over begonnen. Ik denk dat de eenzaamheid van het alleen zijn aan hem vrat en dat kon oplossen door mij maar alles op te leggen. Hoewel ik elke week bleef slapen en zeker 4 avonden met hem was. Op een gegeven moment was het zover een jaar later. Hij heeft het uitgemaakt met me.

In twee weken dat het uit was heb ik veel pijn gehad en heb alle schuld op me genomen. Hij was keihard en nuchter. We hebben elkaar een keer gezien en het weer goed gemaakt. Toch voelde het voor mij achteraf niet goed. Ik had een soort rust toen het uit was, maar dat was weg toen het weer aan was en hij zijn sleutel terug heeft gegeven.

Goed het was weer aan we zagen elkaar wel maar het was nooit gezellig hij verweet mij nog steeds dat ik niet wilde samenwonen. Ik heb heb hem toen gezegd dat ik het zat was dat hij zo deed en dat we het maar beter kunnen stoppen. Ik ben nog boos zei die op je. Ik zeg oke wat wil je dan. Weet ik veel antwoorde die altijd maar weer. Ik was het spuugzat. Ik vond het spannend en het koste me een hoop emoties om hem te bellen want ik wist dat hij zo reageerde op mij. Het was toch weer goed tussen ons dacht ik maar toch ook niet.
Nu twee weken later hebben we er een punt achter gezet. Ik kies voor mijzelf. Ik verdien het niet tocgh om in een relatie te zitten waar ik continu iemand vrolijk moet maken en moet zeggen wacht op me. Als hij mij echt wilde dan had hij zich ook moeten aanpassen aan mij.

Maar nu
Ik voel me leeg en heb spijt dat ik het toen goed heb gemaakt met hem. Maar voel me opgelucht want ik ben heel positief ingesteld en hij was dat nooit waardoor ik me ook vaak moest inhouden. ook mis ik hem
Geef me aub reacties want ben benieuwd wat jullie er van vinden allemaal.