Jouw situatie lijkt een beetje op de mijne, ik denk alleen dat ik net een stapje verder ben. Je vraagt wat je nu het beste kan doen. Als ik het zo lees, dan heeft hij voorzichzelf al een beslissing gemaakt en dat is dat hij er mee wil stoppen. Dan rest er voor jou maar één ding en dat is om het te accepteren. Hoe moeilijk dat ook is. Je kan hem niet blijven vragen om de breuk uit te stellen, daar zou je zelf ook alleen maar aan onder door gaan. Want het moment dat hij echt weggaat komt toch wel en op deze manier maak je het alleen maar moeilijker voor jou.
Je moet niet zelf de knoop doorhakken, want het is zijn beslissing, wat je kan doen, zodra hij weer dreigt op te stappen, hem vragen of hij het het zeker weet, als dat zo is moet je hem laten gaan, houd hem en ook jezelf niet langer gevangen in deze situatie. Want dat werkt volgens mij ook alleen maar averechts.

Als hij zegt dat het niet aan jou ligt, dan moet je dat ook van hem aannemen. Laat die negatieve gedachten niet de baas worden in je hoofd. Geloof me ik weet hoe moeilijk dat is en als je in dat grote zwarte gat zit, dan kan je altijd hier terecht voor het delen met je ervaringen, dieptepunten, hoogtepunten?, dips, lekker klagen als dat nodig is
Heel veel sterkte met alles wat je doet

Ik heb je verhaal gelezen en ondanks dat mijn verhaal anders is, vertoont het toch ook wel overeenkomsten.
Ik ben sinds 2 jaar uit elkaar (maar door omstandigheden nog niet officieel gescheiden, we zijn er wel sinds vorig jaar mee bezig), ik heb 3 dochters van 12, 11 en 9 jaar.
Vorig jaar juni heb ik een hele leuke man ontmoet, het klikte heel goed heb, hem meteen bij de eerste ontmoeting verteld dat ik 3 kinderen had, dit schrok hem blijkbaar niet af.
Voor hem heb ik 2 minder leuke ervaringen (heeft niets met mijn ex te maken) gehad, dus ik was vanaf het begin heel duidelijk tegen hem, dat ik geen scharreltje zocht, hij ging daar ook respectvol mee om.
Het is ook een heel respectvol mens, dat merk ik aan alles, hij is niet alleen naar mij respectvol maar ook naar zn familie en bekenden.
Hij is vorig jaar uit elkaar gegaan na een relatie van 20 jaar (zijn ex is er vandoor gegaan met een andere man en woont daar inmiddels mee samen) en ca 4 maanden nadat hun uit elkaar zijn gegaan hebben wij elkaar dus ontmoet.
Inmiddels zijn we bijna 8 maanden samen en gaat het heel goed, we kunnen over van alles praten, we delen veel zelfde interesses hebben over de meeste dingen dezelfde opvattingen, hebben veel lol samen maar kunnen ook heel serieus zijn samen, kortom het lijkt op het ideale plaatje. Maar.........
We hadden het gisteren over een kennis van mij die 4 kinderen heeft en die met haar nieuwe vriend (die ze 2 1/2 jaar kent) en haar 4 kids op vakantie gaat.
Wij zijn nog nooit samen op vakantie geweest (wel 2 keer samen weekend weg) en we hopen in de zomer samen 2 weekjes weg te gaan (of thuis te blijven als het mooi weer is, dat vinden we ook prima), maar dan dus echt samen zonder kids dat wil ik ook heel graag.
Maar gisteren maakte hij een voor mij hele pijnlijke opmerking, hij zei ja om de kids zit ik niet te springen. bam dat kwam bij mij heel hard aan. Ik was echt gekwetst, ondanks dat ik ook samen op vakantie wil.
Maar ja de kids horen bij mij en ik vind als je van mij houdt (hij zegt dat ie stapelgek op me is en heel veel van me houdt) dan heb je ook de kids te accepteren.
Hij heeft wel eind vorig jaar zelf voorgesteld om met de kids een dagje weg te gaan, heeft daar zelfs een dag voor vrij genomen en was absoluut niet te beroerd om ze te trakteren op weet ik veel wat.
dus tussen de kids en hem klikt het wel ze zijn best gek met hem.
Maar ik zit gewoon met die opmerking in mn maag, ik ben er ook nog helemaal niet op uit om samen te gaan wonen.
Moet eerst mn scheiding afronden, eens kijken van kan ik hier blijven wonen of wordt het toch iets anders, ik zit zelf ook nog in onzekere situatie.
Hij heeft net vorige week de sleutel gekregen van zn nieuwbouwhuis die hij met zn ex samen gekocht had maar waar hij dus nu alleen in trekt (geeft voor hem natuurlijk ook gemengde gevoelens) dus we hebben allebei nog even eea te verwerken. Zijn nieuwe huis is op ca 8 min rijden bij mij vandaan en zn oude huis op bijna 20 min dus hij komt dichterbij te wonen.
Maar die opmerking geeft me het gevoel dat hij me maar voor een deel accpeteert, dat hij me alleen wil zonder kids, alhoewel hij wel elke week hier een avond komt en dan zijn de kids er ook, hij brnegt ook wel eens wat voor ze mee. deed ie ook met kerst en sinterklaas.Verder zijn we bijna het hele weekend samen vanaf vrijdagvond half 7 tot zondagavond 6 uur. (wat hem betreft gaan we voorlopig nog op deze voet door en zien we tzt wel verder, hij vindt onze basis is goed en van daaruit zien we wel hoe we het verder gaan ontwikkelen)
Heb het hem gisteravond nog gevraagd toen hij me later op de avond belde, hij zei dat ik me die opmerking niet zo moest aantrekken dat hij het niet zo hard bedoelde, maar dat hij het nu ook druk heeft op de zaak (eigen zaak) en met zn huis en zn hoofd er dus niet naar staat om met de kids op vakantie te gaan. dat was mijn bedoeling ook niet, het ging me puur om die opmerking.
Ik heb hem ook voorgesteld om een andere vriendin te zoeken, maar dat vind ie grote onzin, hij houdt van mij zegt ie.

Hoe zouden jullie hier mee omgaan?