Word ik aan het lijntje gehouden?

afbeelding van whatitfeelslike

Mijn ex verloofde maakte het op 2 mei uit, na 9,5 jaar samen. We woonden ook al 3 jaar samen en we verhuisden na de breuk allebei terug naar onze ouders.
Na een paar weken werd het voor mij overduidelijk dat ik helemaal niet uit elkaar wilde (terwijl ik er eerst redelijk vrede mee had). Ik ben met hem gaan praten, hij hield de boot af, maar we zouden wel zien. Hij zei in ieder geval niet keihard nee.

Het is in de tussentijd meerdere keren veranderd allemaal. Eerst wou hij me alleen als booty call aanhouden. Dat heb ik snel afgekapt en hij begreep het - sindsdien heeft hij niet meer zo gedaan. Daarna besloot hij dat we het weer langzaam konden opbouwen. Op zijn verjaardag (een dinsdag) zei hij dat hij het zo goed vond gaan en dat we dat weekend maar moesten praten over hoe verder. Dat weekend gingen we naar het oude appartement om er schoon te maken en toen meldde hij uit het niks dat het toch wel echt over was. Ik was ontzéttend kwaad en dat heeft hij gemerkt. Ik praatte niet meer met hem maar hij appte me opeens dagelijks. Eerst negeerde ik hem, tot hij vragen over onze katten appte en me dwong te reageren. Hij begon me elke avond te bellen. Dat weekend was de oplevering van het appartement. Ik kon wel met hem meerijden zei hij, en eenmaal daar zei hij constant dat hij samen verder wilde.

We wilden samen op dates gaan. Eerst bleef het toch bij op zondag bij mij thuis afspreken omdat hij zei dat het niet uitkwam. Soms was hij afstandelijk en deed raar. Na een tijdje ontspande hij en dan ging het weer prima. We spraken af naar de dierentuin te gaan samen. De avond ervoor kwam hij ook langs en meldde dat hij voorlopig geen relatie wil ("niet schrikken dat dit negatief is"...), dat hij het wel erg lekker vindt om vrijgezel te zijn en alle tijd in hobby's en vrienden te steken. Ik zei dat ik iig wilde afspreken dat we monogaam blijven. Hij zei daar wel meteen ja op. Dagje dierentuin gehad, daarna nog uitgebreid uit eten geweest, alles was perfect.
De woensdag daarop zag ik hem weer, en wát had hij toen opeens weer een gigantische muur om zich heen! Hij wees me op alle fronten af, zei dat hij het veel te snel vond gaan allemaal. Hij wilde minder contact. Met een zwaar kutgevoel ging ik weer naar huis.

Het weekend daarop appte ik hem of hij nog af wou spreken. Hij bleef vaag, zei dat hij eerst even ging ontbijten en zo. Daarna appte hij dat hij weinig zin had om wat te gaan doen. Dus ik zei: "Ok, dan wordt het hem niet." "Andere x," voegde hij er nog aan toe. Ik zei "lijkt me leuk :)" en daar bleef het bij. Een halfuur later appte hij met de vraag of ik wel wilde skypen. Eenmaal op skype vroeg hij of hij toch even langs zou komen, en dat deed hij. Het was weer heel warm en goed tussen ons die dag, dus ik dacht dat de stijgende lijn terug was en dat ik weer wat meer toenadering kon zoeken. Een paar dagen later vroeg ik of ik langs kon komen om mijn katten te bezoeken. Hij zei ja, maar klonk aan de telefoon al niet bepaald happig. Die dag begon hij er opnieuw over dat het hem te snel ging en dat hij de komende maanden echt nog geen relatie wil. Ik vroeg of hij het over een paar maandjes wel weer wil opbouwen samen en hij zei ja. Ik vroeg of hij wel een toekomst ziet samen en hij zei ja, hij begon over onze toekomstige kinderen, etc.

Hij wil appcontact houden, af en toe bellen en dat ik af en toe langskom voor de katten (of dat dan op momenten moet gebeuren dat hij er ook is weet ik niet). Hij zei dat hij er na afloop elke keer spijt van heeft als hij sex met me heeft gehad en dat we dat dus ook beter niet meer kunnen doen. Dat... lijkt me echt een ongelofelijk slecht teken; dat hij er SPIJT van heeft. Ik geef hem nu iig ruimte en ik contact hem veel minder vaak maar ik weet niet of ik mezelf alleen maar voor de gek hou. Is dit zijn manier om mij op de achtergrond te houden zodat hij niet in één keer over me heen hoeft te komen? Gebruikt hij me alleen als backup?

Ik heb veel nagedacht en ik denk dat ik ergens best begrijp waarom hij steeds terugschrikt. Elke keer als hij wel met me afspreekt ben ik veel te plakkerig en doe ik net of we gewoon nog samen zijn, terwijl hij me al meerdere malen heeft gezegd dat hij dat voorlopig niet wil. Dus het zou kunnen dat hij dit als enige manier ziet om me af te remmen. Ik heb niet naar hem geluisterd eigenlijk. Maar goed, feit blijft dat hij me als een gek alle kanten op trekt en dat hij me er telkens ontzettend pijn mee doet :/

afbeelding van petals

iemand die jou echt wil en

iemand die jou echt wil en ook klaar is voor een relatie zoals jij die wil, doet zo niet. Dit is waar hij op dit moment klaar voor is, dit is wat hij wil. Ik denk persoonlijk dat het jou veel pijn gaat blijven opleveren. Je wilt hem niet kwijt dus neem je eigenlijk genoegen met minder, in de hoop dat hij hierdoor tot inkeer komt. Hij voedt dat door uitspraken als 'voorlopig wil ik geen relatie'. Maar hij heeft ondertussen wat hij wil, en jij hebt de pijn.

Als ik jou was zou ik dit afkappen om jezelf de pijn te besparen, tenzij jij hier ECHT mee kan omgaan en neutraal in kan staan (dus echt zonder de pijn). Denk dat je jezelf voor de gek houdt ja, is heel begrijpelijk, dat je probeert vast te houden aan wat je nog wel hebt, uit angst misschien voor het moment dat je hem echt kwijt bent. Maar echt dit werkt toch niet? Jij wilt iets heel anders dan dit, en je voelt je zelfs al schuldig / te plakkerig als jij wel gewoon uit naar hem dat je meer wil. Kijk echt uit dat jij jezelf niet compleet gaat wegcijferen.

Hij weet wat hij kan hebben, maar hoeft er nu totaal niets voor te doen. Of hij dat bewust doet, geen idee, maar hij komt er mee weg. Ik begrijp dat je het een paar keer geprobeerd hebt maar je ziet dat het patroon steeds hetzelfde is. Kijk naar wat jij wilt, kijk naar jouw eigen wensen en wees eerlijk naar jezelf.

afbeelding van whatitfeelslike

Ik kan het niet loslaten

Dank je voor je reactie! Je hebt gelijk. Rationeel gezien weet ik dat de kans dat deze situatie me alleen maar meer pijn gaat opleveren levensgroot is, en toch kan ik nu absoluut (nog) niet loslaten. Het is echt onvoorstelbaar moeilijk want ik ben zowat de helft van mijn leven met hem samen geweest Verdrietig

Als ik hem nú een ultimatum geef, kiest hij hoe dan ook niet voor mij. Want dat heeft hij immers gezegd: hij wil voorlopig alleen zijn. Dus ik zet mijn tanden op elkaar en ik wacht af. De oude relatie, hoe die was, die wil hij niet terug. En ik snap waarom; er was weinig leuks meer aan. Ik was veel te zwaar en daardoor depressief, we leefden compleet langs elkaar heen. Ik ben aan mijn gewicht gaan werken en inmiddels 12 kg afgevallen maar waarschijnlijk is hij bang dat de verandering tijdelijk is en dat ik het niet volhou. In het verleden was dat namelijk steeds het geval. Het is aan mij om te laten zien dat ik dit keer het gezonde eten en bewegen wel aan ga houden. Die verandering voer ik niet puur voor hem door hoor maar ook voor mezelf, aangezien ik er zelf net zo goed ongelukkig van werd.

Ik kan geen peil trekken op zijn gedrag en dat is sowieso het grootste probleem. Ook al hebben we samen een "goede dag" gehad, betekent dat eigenlijk nog niks want de keer daarna kan hij compleet anders doen en weer hebben nagedacht over alles. Als we samen zijn laat hij zich meeslepen en lijkt alles wat ik voorstel ok te vinden omdat hij dan alleen op zijn gevoel afgaat, maar achteraf realiseert hij zich dan dat hij te snel is gegaan.
Hij heeft volgens mij bindingsangst. De eerste keer dat ik daar wat van merkte was toen we samen gingen wonen. Het eerste appartementje dat we wilden gaan huren zegde hij op het allerlaatste moment af, wat betekende dat hij 900 euro moest neertellen aan makelaarskosten. Dat wou hij liever dan samenwonen op dat moment. Omdat hij dat eng vond, neem ik aan. Toen we daarna wel gingen samenwonen in een ander huisje was hij de eerste maand zichzelf niet.

Ik app hem nu om de dag iets van een halfuurtje en daar reageert hij goed op. Hij antwoordt altijd zsm en blijft kletsen (dat is voor hem HEEL WAT, echt waar, want hij is op whatsapp normaal gesproken erg kortaf tegen iedereen). Dus ja... deze situatie is nu even niet anders ben ik bang. Ik ben te koppig om op te geven, ook al zou elk verstandig mens dat allang gedaan hebben. Ook als het uiteindelijk helemaal fout loopt en ik mijn ex nooit terug krijg wil ik voor mezelf weten dat ik echt álles geprobeerd heb om dit te redden. Ik cijfer mezelf daarmee idd regelmatig weg en dat is niet goed, maar toch is er iets in mij dat dit door wil zetten.