Heb net een mail naar mijn vrouw gestuurd, uiteindelijk over dat keukengerei perikel gehad, daarin duidelijk gemaakt dat ik nog stuiptrekkingen heb omdat ik niet een waardige afscheid van haar oude ik heb kunnen nemen, van de vrouw die nog zielsveel van me hield. Het ging allemaal te snel, ze heeft mij nog geen echte afscheid gegeven, laatste woorden, omhelzing voor mijn lieve vrouw. Dan kan ik goed afsluiten, en verdergaan met mijn leven. Ze wuifde dat weg met zo van: ik ben toch niet dood? Maar zo voelt het juist wel, ik heb haar als laatste gunst gevraagd, om mij een waardige afscheid te gunnen, kan ik echt verder. Het voelt nu alsof ze plotseling is overleden waarbij ik nog niets aan haar heb verteld, zo voelt het, vandaar de stuiptrekkingen van mij, ook al hebben we verstandelijk heel veel uitgesproken, maar ik wil afscheid kunnen nemen van haar oude ik, voor zolang dat nog realistisch is. Haar oude ik is zomaar vertrokken, zonder afscheid, haar nieuwe ik is totaal iemand anders, ik voel alsof ik mijn vrouw al verloren heb, zonder afscheid te kunnen nemen. Dat zou een nieuwe stap richting verwerking zijn, dan kan ik het veel beter achter me laten, straks echt gelukkig worden, zie ik haar niet meer als mijn vrouw, maar als een vrouw, mijn vrouw is namelijk al dood, afscheid van genomen. Dan kan ik het echt een plekje geven. Ben benieuwd hoe ze erop gaat reageren, maar heb niets te verliezen, slechter dan nu kan toch niet.
Ik wil verder, maar kan nog niet echt, niet voordat ik afscheid heb genomen van haar!
Beetje bij beetje wordt het duidelijker, ik kan ook gelukkig worden zonder haar, heb nog zoveel andere dierbaren om me heen.

Ach, ik zie wel of ze me dat laatste wens nog gunt, misschien interesseert het haar niet meer, ze zal wel zeggen dat ze het nog niet kan opbrengen. Ach, misschien moet ik haar wel als overleden beschouwen, ik praat al tegen haar foto soms, kan ik veel beter verwerken.

Ik wil gewoon zeggen dat ik haar wil bedanken voor al die mooie jaren, het geluk en 4 kinderen die daaruit is voortgekomen, dat ik altijd van haar oude ik zal houden, en dat ik haar zal missen, en dat ik dat 18 jaar samenzijn en 16 jaar huwelijk heel mooi heb gevonden, en dat ik haar niet meer kwalijk zal nemen, haar zal vergeven dat ze mij heeft verlaten, en als afscheid nog een laatste omhelzing. En van haar kant wil ik misschien sorry, excuses horen, dat het zo gelopen is, dat ze al die 18 jaar samenzijn niet zal vergeten, dat het voor haar ook mooie jaren zijn geweest, dat het niet voor niets is geweest, dat ze minimaal sorry zegt dat ik zoveel pijn heb moeten lijden, maar dat we nu allebei verder moeten. Hier kan ik echt mee leven, eerlijk waar. Maar de vraag is of zij daartoe bereid is, ik denk van niet. Dan via mail, is voor mij ook beter dan niets, nu is ze gewoon vrolijk gehopt van mij naar die ander, en mag ik niet eens vragen stellen?
Ik hoop dat ze reageert, dit moet ze toch minimaal kunnen opbrengen?

Meer vraag ik niet van haar....

Groetjes,

Mr Bean