Gisterenavond kwam mijn vrouw thuis, ze bleef nog in de auto, bellen naar die ander. Ze is net thuis of die ander belt haar al, of andersom. Wat mij opvalt is dat die andere vent haar continue belt als ze hier is, vertellend hoe zielig hij het heeft, na controle in het ziekenhuis, of over zijn verhuizing. Volgens mij is die ander best wel onzeker, prachtig om te zien. Ik denk dat het niet lang meer duurt of die ander begint op de zenuwen te werken van mijn vrouw, ik kan dit aan zien voelen, ik ken haar. Andersom ook, zij is behoorlijk dominant en begint hem al te kneden, you go girl! Ik geef hen nog een paar maandjes, en ze beginnen elkaar te irriteren, is de roze wolk (term van ultiemleven, thanks hiervoor) dan overgewaaid. Maar ik begin wel zorgen te maken, om mezelf en de kids dan. Dan wordt ze niet meer de nice bijna ex echtgenote, zoals ze nu is. Weet je wat best wel annoying is, ze blijft erg nice doen, is niet erg, maar stelt ook nog vaak eisen zoals voorheen, en wil steeds mijn hulp met alles en nog wat. Alsof ik nog steeds als vroeger met veel plezier nog kan doen, nee, ik kan het niet meer opbrengen, elke keer als ik dat doe krijg ik verdriet erdoor. Doordat ik me eraan herinner hoe ik vroeger alles met heel mijn hart voor haar deed. Ze wil gewoon wel de lusten, maar niet de lasten? Als ze met mij wil breken, dan is ze haar hele pakketje kwijt, maar dat beseft ze nog niet. Ik wil en kan haar niet helpen als een echtgenoot, gelijk, als het haar uitkomt. Nee, als vrienden (vies woord), als moeder van mijn kinderen ben ik best wel bereid dingen voor haar te doen, maar er zijn grenzen, en volgens mijn voorwaarden, als het mij uitkomt, zoals normaal bij vrienden. Vind ze mij opeens zakelijk?! Ik heb niet voor een breuk gekozen, ravage in mijn hart achterlatend, en mij met de hele shit achtergelaten, kan zij lekker vozen met die ander! En dan moet ik van alles voor haar doen ook nog, ja, dingen die ook voor hem zijn! Is toch te gek voor woorden? Dat ze dat durft te vragen, zegt wel genoeg over haar denk ik. Maar mevrouw de koningin kreeg dus niet altijd haar zin meer, en zij natuurlijk tieren en over de rooie, maar weet je, het deed me niets meer! Ze raakt mijn hart niet meer, zij is van het voetstuk gevallen, zoals ik eerder zei, zij heeft haar rechten als mijn vrouw verspeeld door een breuk voor te stellen, moet ze niet meer van mij profiteren als voorheen! Hoezo zakelijk, mag ik een keer aan mezelf en mijn kinderen denken? Echt waar, alles omtrent thuis interesseert haar nauwelijks meer, ze doet alleen het meest noodzakelijke, met moeite ook nog, haar hele hart en gedachten zit bij die ander, ik zie, voel, ruik en hoor het gewoon, jullie moeten mij echt geloven. Alleen ziet zij zelf dat niet zo, is erg frustrerend.
Ik snap het daadwerkelijk niet, denkt ze echt dat ze nog steeds eisen kan stellen als voorheen, alles pais en vree? Dan begrijpt ze mij echt niet, ik kan haar respecteren als de moeder van mijn kinderen, maar ze moet niet proberen die grenzen steeds te overschrijden, en dan zielig doen, zo van: Je bent nooit zo hard tegen me geweest, zakelijk ofzo. Hoe zij mij destijds heeft behandeld, toen ik mijn verhaal deed, heeft ze mij keihard en zakelijk behandeld, moet ik opeens wel erg rekening met haar houden? Let wel, ik behandel haar nog steeds niet slecht, ik respecteer haar nog steeds, maar maak nu wel mijn grenzen duidelijk, ben ik opeens de boeman? Ik ben wel blij dat ik doorgezet heb, mijn grenzen bewaken. En dat haar zielig doen mij niet meer raakt. Heb vandaag wel iets toegegeven, moest haar op het station afzetten (ze gaat weer naar die ander natuurlijk), had niet gezegd hoe laat. Maakte ik een lekkere bamisoep voor mezelf klaar, had nog niet gegeten, maar moest mevrouw opeens haasten, moest ik mijn halve kom bamisoep laten staan! Haar naar het station gebracht, zij kinderachtig doen tegen me, waarom ik zo deed, zo onverschillig enzo, maar ik heb wel aangegeven dat ik dat niet in de gaten had. Tja, vroeger was zij alles voor me, luisterde ik aandachtig naar haar wensen, maar nu interesseert het me gewoon niet meer, kan er ook niets aan doen, maar ben wel gelukkig, ook zonder haar, heb genoeg te doen. Mevrouw de koningin laat wel haar ware aard zien, kinderachtig gewoon, zij heeft mijn hulp nodig en wordt kwaad op mij! Kreeg daarna nog een boze bedankje van haar, maar ik blijf onverschillig, zij heeft wel mijn ogen nog verder geopend, tja liefde maakt blind. Nu dat voor het grootste gedeelte weg is, hoe ze zich nu gedraagt, is ronduit kinderachtig, veeleisend, denken dat zij de winner is (echt waar), kan niet hebben dat ik gelukkig ben (afgunst) als zij zelf in een dipje zit (echt waar!), aandachttrekkerij, denkt ook dat de hele wereld om haar draait.
Ben blij dat die ander daar nu mee te maken krijgt, begin zelfs medelijden met die ander te krijgen, haha

Mijn dag is weer goed, heb grenzen kunnen stellen, en bewaken, enige schade vandaag is de koude bamisoep die ik moest laten staan, maar ach, er zijn ergere dingen op de wereld.

Nog een aanvullinkje, is goed voor mijn zelfvertrouwen, eigenwaarde: alles wat ze deed, regelen, voor de kinderen zorgen, huishouden, kan ik nu ook, maar alles wat ik kan, computers, andere mannendingen, kan zij nog steeds niet, ze heeft mijn hulp nog steeds nodig, maar ik heb haar niet meer nodig. Yes, wat een machtig gevoel geeft het me dat, voel me wel beetje bad, maar mag ook wel een keer, stout zijn, na wat ze mij heeft aangedaan. Mijn dag is echt weer goed, zonnetje schijnt, mooi zomerweer, ook in mijn hartje die ik deze keer goed heb beschermd

Groetjes,

Mr Bean