Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
Zal ik haar terugwinnen?
Het is nu al bijna een jaar geleden sinds Sofie en ik niet meer samenwonen. Ik heb geprobeerd om intiem te worden met andere vrouwen, maar zodra ze dichtbij kwamen, voelde ik dat ik ze wegduwde. Ik heb geprobeerd iemand mee uit te vragen, maar ik wist net zo goed als zij dat mijn toenadering nogal geforceerd eruit kwam.
Het klinkt heel cliché, maar door de breuk heb ik geleerd meer te voelen. Ik voel nog heel veel voor haar, van haat tot liefde, en eigenlijk houd ik nog steeds zielsveel van haar. Ik zou het raar vinden als zij niet meer van me hield.
Het had toch veel voor haar betekend, onze relatie? Ik heb me opgesteld als een slappe zak terwijl zij haar uiterste best voor ons deed. Na een paar jaar zag zij het al niet meer zitten op die manier, en ik was ook moe van steeds meer ruimte maken, me meegaand opstellen. Op die manier stelde ik me ook steeds heel erg onaantrekkelijk en niet-mannelijk op.
Via haar moeder hoorde ik hoe ik steeds op Sofie overkwam, en dat Sofie het jarenlang heel moeilijk vond om met mij met dingen te confronteren omdat ik zo'n laag zelfbeeld had. Ik legde steeds de schuld en de verantwoordelijkheid bij háár. Ze zei "ik kan niet meer" en ik hoorde "ik wil niet meer". Haar moeder brengt het zo, dat Sofie het niet kon aanzien hoe ik pessimistisch doe en me in de slachtofferrol verplaats. Ik wist echt niet dat dat zo op haar overkwam. Tijdens dat gesprek met haar moeder heb ik meer gejankt dan al die 5,5 jaar dat ik met Sofie was.
Ze heeft, hoorde ik, sinds kort een nieuwe vriend. Dat klinkt definitief, maar ik wil haar laten zien hoeveel ik nog voor haar voel, wat ik bij mezelf met pijn en moeite heb ontplooid, en ik wil haar laten zien dat ik haar daadkracht, proactiviteit en standvastigheid kan evenaren. En ik daag haar uit om tegen mij te zeggen dat ze niet van me houdt, dat ze niet meer verder WIL met mij. Want volgens mij ligt het bij haar niet aan onwil. Ik moet me van mijn beste kant laten zien. Al haar doen en laten moet ik maar op één manier interpreteren: "Je houdt van me? Laat het maar zien dan!" Zij heeft zich heel lang ingezet voor mij terwijl ik er als een slappe zak bijhing, nu wil ik laten zien dat ik dat ook voor haar kan doen. Dan zal ze zelf mogen kiezen voor wie ze gaat. Klinkt dit raar?
- Gast's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
schuldgevoel
Hoi Jelle,
heel herkenbaar allemaal.
Het schuldgevoel, moeite met -nieuwe- intimiteit, laag zelfbeeld enz. Je bent (nog) niet los van je ex, en misschien lukt dan wel nooit 100%
"Al haar doen en laten moet ik maar op één manier interpreteren: "Je houdt van me? Laat het maar zien dan!" Is dit echt wat je denkt of hoop je dit? Misschien laat jouw beschermingsmechanisme geen andere conclusie toe, maar die kan er toch best zijn.
Het is goed dat je werkt aan jezelf, maar het is gezonder om dat los te zien van een vriendin die er (tijdelijk?) niet meer is.
Ik hoop dat je je snel beter voelt over jezelf, met of zonder je vriendin.
groet,
Steef
Hey Steef, Goeie reactie van
Hey Steef,
Goeie reactie van je, het zijn geen vreemde dingen die je zegt.
Vandaag toenadering proberen te zoeken per telefoon en per mail, maar geen reactie.
Ik heb haar nooit laten zien dat ze de moeite waard is, en daar heb ik spijt van. Ze is een lekker ding, zorgzaam, trouw, gevoelig, attent, een bikkel, intelligent (op de vrouwelijke manier, dan), kan lekker dansen. Het klopt ook wel dat ik problemen heb met mijn zelfbeeld, maar het klopt ook dat wij een heel leuk stel waren. We hadden wel eens onze momenten van onenigheid, maar die waren schaars, en gingen over typische man-vrouw dingen. Volgens mij ging het bergafwaarts toen we op vakantie waren in Indonesië, waar ze er mee geconfronteerd werd hoe snel ik mezelf wegcijferde. Ik wilde het toen niet toegeven dat het een probleem was, en 2,5 jaar later was ze dat patroon zat. Ik zei "ik heb ruimte nodig", zij zei "eikel, je had jaren geleden ook al aan jezelf kunnen werken, toen ik dat zei".
Het was ook heel moeilijk om haar te laten gaan, maar het moest wel omdat ik dat aan-mezelf-werken idd, wat je zegt, los moest doen van haar om te voorkomen dat dat aan-mezelf-werken afhankelijk was van haar. Op zijn minst wilde ik voor mezelf kunnen zorgen (ik kon me echt gedragen als een lui kind, wat dat betreft), en dat kan ik nu. Dat was toch wel een bron van veel ruzies.
Ik vind het ontzettend moeilijk om me te laten zien aan haar zonder dat ze precies datzelfde denkt wat jij denkt! Ik werk aan mijn zelfvertrouwen, hoe krijg ik het bij de ander in de kop dat dat niet per s'e teveel aanpassen is? Snap je mijn probleem? Als ik niks zou veranderen aan mijn manier van doen, zou het niks worden tussen ons want dan paste ik me teveel aan omdat ik te bang was om mijn eigen gevoel te tonen. Als ik wel zou werken aan mijn manier van doen, dan... is dat óók aanpassen?!
Via-via hoor ik dat zij er moeite mee heeft dat IK negatief denk over onze relatie, terwijl ik de indruk heb dat zij dat doet. Het was de mooiste tijd van mijn leven, ik snap niet waar ze dat vandaan haalt. Ik vind het wel erg moeilijk als ik dat zo hoor. Onze relatie begon met dat ik me heel erg thuis voelde bij haar, na een lange periode van erg alleen en eenzaam voelen. We zijn wat mij betreft blijven steken in die scheve verhouding dat ik me klampte aan haar, en zij mij steun gaf; ik wil zelf zo graag dat het andersom kon. Echt super dat ze dat voor me deed, ik kon echt onuitstaanbaar lui zijn!
Wat jij zegt over moeite met nieuwe intimiteit is trouwens wel waar. En toch blijf ik vrolijk door-'oefenen' hoor, met geflirt met dames; dat kan alleen maar goed zijn. Maar momenteel staat mijn ex op #1.
Wat ook meespeelt, is dat ik onze communicatie wil verbeteren, om zo te bewijzen aan haar en vooral aan mezelf, dat zij en ik uit dat patroon kunnen komen van zich té verantwoordelijk voelen voor het welzijn van de ander... Hmmm... dat is wel in strijd met wat ik eerder schreef...
Groetjes, Jelle.
P.S.: Vanmorgen hoorde ik voor het eerst dat het al een tijdje loopt met haar nieuwe relatie (een maand of 3, 4). Dat was wel een schok hoor, om te horen hoe relatief snel zij in een nieuwe relatie stapte.
Jelle!
Prima verwoord Jelle!
Goede zélf-analyse.
Nú nog in praktijk brengen.
Aan jezélf werken doen we allemaal hoor.Maar of je nog op tijd bent voor je vriendin????
Suc6,
Hmvrpm78
misschien te laat?
Lieve Jelle,
Je weet het allemaal zo goed waarom het zo fout heeft kunnen lopen
met jouw relatie. Het is helemaal niet verkeerd om te proberen om
positief te veranderen, dat zal jouw in een eventuele nieuwe relatie
goed doen. Als ik mijn mening mag geven, ik geloof niet dat zij nog
het vertrouwen in jouw heeft om het nog een keer te gaan proberen.
Zoals velen hier op deze site is valse hoop houden zo slecht voor het
verwerken van je verdriet. Probeer je alvast voor te stellen dat het voorbij is, als het toch nog goed zal komen dan is dat alleen maar mooi!
Ik wens je veel succes. Liefs Hera
zelfbeeld
Hoi Jelle,
wat jij nodig hebt zijn wat persoonlijke succesjes, dat mag op allerlei gebied zijn (wonen, werk, een lastige klus, iets doen wat je eigenlijk niet durft enz.) Dat zal je zelfvertrouwen en zelfbeeld verbeteren, vooral omdat het nu tot stand komt vanuit een onafhankelijke positie, los van je ex. Dat maakt dat je bij een eventuele hereniging als gelijkwaardige partners kun starten. De ene keer ben jij de sterke, de andere keer neemt zij het voortouw. Hoe langer de hereniging op zich laat wachten, hoe bestendiger die uiteindelijk zal zijn. Nu is de kans nog aanwezig dat jullie terugvallen in oude patronen.
Wel bijzonder trouwens dat jij wel aan het flirten bent, dat zijn op het eerste gezicht toch geen akties die je dichter bij je ex-vriendin brengen. Maar goed, ik kan er ook naast zitten.
Is zij eigenlijk nog wel zoveel bezig met jou als jij met haar ? Het is natuurlijk een schok dat zij al een tijdje een ander heeft. Dat is gewoon kut. Maar weet wel dat zij waarschijnlijk al langer met grote twijfels over jullie heeft rondgelopen en dat zij dus veel verder is in haar verwerking. Mijn ervaring is helaas dat vrouwen dit soort beslissingen niet lichtzinnig nemen.
Je zit nog in de fase van "had ik maar dit, of zus of zo gedaan" en "hoe kon ik zo stom zijn?".
Dat is besef met daarbij schuldgevoel. Dat is een vertrekpunt om aan jezelf te gaan werken. Doe dat ook.
Je wordt er altijd beter van. Komt ze terug, prima. Zo niet, heb je in ieder geval een beter leven (met iemand anders?) Professionele hulp kan je ook verder helpen.
groet,
Steef
Al een tijd in die nieuwe relatie
Gisteren hoorde ik dat ze al een maand of 3,4 bezig was met haar nieuwe relatie. Ik weet niet waar ik nog meer geshockeerd over moet zijn: het feit dat ze zo snel al in een nieuwe relatie kan stappen (toch wel een maand of 8 na een relatie van 5,5 jaar waarvan 3,5 samenwonen), of dat alle gezamenlijke vrienden tussen haar en mij al die tijd allemaal dachten "we bemoeien ons er niet mee". Nou moet ik DIT ook nog eens gaan verwerken. Ze neemt haar telefoon niet op, reageert niet op mijn berichten. Echt kut is dat... Ik ben toch behoorlijk netjes in onze communicatie! Een poos geleden was dat wel anders, ja, toen zat ik de cynicus uit te hangen naar haar toe. Maar goed, het was best heftig wat ik schreef, en het kan me voorstellen dat ze dat even moet laten bezinken voordat ze antwoord geeft...
Smell the coffee
Hee Jelle,
Laat het los. De koek is op, man. Ze komt niet meer terug. Never. Ze ligt in bed met een andere gozer. Daar ligt haar focus, niet meer bij jou. Ja, ze gaan leuke dingen doen samen. Ja, ze gaat van hem houden.
Wake up.
Zo, dat was even nodig om je vanuit je droom weer een beetje in de reality te krijgen, sorry for that. Maar blijven dromen is zo zinloos man. Heb dat ook veels te lang gedaan en uiteindelijk levert het toch niets op.
Ze houdt misschien nog wel van je, maar niet meer op een romantische manier. Ze zal fijne herinneringen aan je hebben, ze zal niet willen dat je iets overkomt en ze zal best een beetje met je meevoelen als ze straks wat verder is (of nu al). Maar het punt is, ze gaat een nieuw leven opbouwen, hoe hard je je best ook doet. Heb hetzelfde meegemaakt. Jaar geleden uit elkaar, vlak daarna heeft ex'je een nieuwe vriend, mezelf in alle richtingen kneden om te voldoen aan het beeld wat ik dacht dat haar het meeste aantrok, uren aan de telefoon (haar initiatief overigens) en er vervolgens achter komen dat het niet om mij ging maar om de relatie met haar vriend. Dat soort dingen.
Je krijgt 1 kans per leven per vrouw. En maak je er (samen) een potje van, dan moet je dat in je volgende relatie oplossen.
Het is moeilijk te accepteren, ik weet er alles van. Maar je moet verder, je moet uit deze ervaring een wijze les trekken. Wat jullie hadden was mooi, maar "hadden" is verleden tijd. Ze is veranderd, jij bent veranderd, zij is doorgegaan, dus jij moet ook door.
Kap het af. Ga een tijdje *echt* diep, forceer het. Dan pas word je vrij en komt er ruimte en rust. Je hebt haar niet nodig, echt niet. Stoppen met idealiseren, deuren dichtgooien, aan jezelf werken en de jezelf ondermijnende patronen doorbreken. Dat is hoe ik erover denk.
Maar het is maar een opinie
Jack
-change is inevitable- <---- En dat is een feit
De Schoen
Hoi Jack,
deze schoen past mij, dus trek ik hem maar aan. Ik moet jouw mening uitprinten en boven mijn bed hangen, want het slaat ook op mij en naar ik vermoed op vele anderen op deze site.
Mijn probleem is niet dat ik het verdriet niet forceer, maar dat ik regelmatig te diep ga in het verdriet, zowel bewust als onbewust. En een geslaagde hereniging met een ex is inderdaad uitermate zeldzaam, en daarom zeker niet iets om op te rekenen, te wachten of zelfs maar te hopen.
Take care,
Steef
laat het los
Hi Jelle,
Laat het los! Zij heeft alles al verwerkt en zit alweer in een nieuwe relatie. Dit heeft totaal geen zin meer en zij zal zich gaan irriteren aan je. Nu denk je beiden met een ok gevoel over de relatie terug, ga dit niet verpesten. Vrouwen gaan het verdriet meteen aan en verwerken het dan ook meteen. Helaas beginnen mannen hier later mee waardoor je bijna altijd situaties krijgt dat de man de vrouw terug wil terwijl zij er al maanden klaar mee is.
Dit heeft geen zin meer, laat haar los, ga je verdriet door en bij je volgende vriendin gedraag je je anders. Je hebt geleerd van je fouten.
Succes!
Bedankt allemaal
Allemaal bedankt voor jullie reacties, ook aan degenen die private messages hebben gestuurd.
k Heb d'r flink wat heftige berichtjes gestuurd. Ze neemt haar telefoon niet op. Ik kan mezelf wel kwetsbaar opstellen, maar ik neem zo de risico dat zij overstuur raakt. Uiteindelijk had ik vlak voor het weekend een verzoenende brief gestuurd waarin ik mijn hoop had geuit dat we uiteindelijk geen negatief beeld van elkaar hebben, en dat ze mijn gedrag naar haar toe van afgelopen jaar in een goed context kan plaatsen.
Je kunt hier nuchter tegenaan kijken, of romantisch. Hoe ik het nu zie... Nu ik heb ervaren hoe pijnlijk het is om me aan de breuk vast te houden... ik wil niet meer. Het brandt van binnen. De boosheid op Sofie, de boosheid om mezelf, al die schuldgevoelens... ze leveren me helemaal niks op. Ik ben moe. Mijn hart is moe, mijn hoofd is moe. Ik heb geen zin meer in al die negativiteit, geen zin meer in het verleden, me vastklampen aan wat ik NIET heb. Pijn is ook iets wat je kunt vasthouden... ik laat het los.
We hebben elkaar laten schieten. Dom van ons allebei, maar op dit moment kunnen we allebei het beste maar ieder ons best doen met het leven dat we ieder hebben. Gelukkig weet ik hierdoor wat nog meer belangrijk zijn in het leven: goede vrienden, geloven in jezelf, verwachting van een goed afloop, goede band met je familie, zorgen voor jezelf, je zegeningen tellen, en bovenal - rekening houden met je gevoel.
amai
Hey allemaal ik ben nieuw hier dus nog een beetje onwennig. Ik heb 2 weken geleden de bons gekregen via telefoon dan nog wel. Ik herken mezelf enorm in het verhaal van Jelle. De liefde van mijn leven ben ik nu definitief kwijt (denk ik toch als ik jullie reacties allemaal lees). We hadden nog zoveel plannen... reizen, genieten, ja zelf kids en nu is er niks meer. Ze neemt de telefoon nog wel op als ik bel maar alleen om me maar te bevestigen dat ze bij haar beslissing blijft en dat het nooit meer in orde komt. Kheb juist gezien dat ze mij geblokkeerd heeft als skypegebruiker, de zoveelste slag in mijn gezicht de voorbije weken. Ik hoop echt dat ik niet dieper dan dit ga zakken want het doet verdomme pijn!!!
Toch doet het deugd te weten dat ik niet alleen ben met mijn verdriet en ja de theorie dat ik vooruit moet kijken ken ik maar al te goed maar de praktijk is oh zo moeilijk. Dan vind je eens eindelijk de vrouw van je leven en dan gebeurd dit.
Wat kan het leven toch zo onverbiddelijk hard zijn....
Roeland