lieve susan, heb net einden gelopen huilen huilen en nog is huilen.
voel me zo ellendig, maar uitleggen heeft geen zin meer. Bevatten kan ik het niet, ik ruim alles op van mezelf, alles wat me aan jou doet denken. Brieven, muziek, foto's. De sokken, je ondergoed kaarsen en ga zo maar door. Het huis gaat denk ik huilen van alle mooie dingen die het niet meer zal bevatten, na die bijna 200 dagen.............
Ik ben net wezen wandelen, het regende, het maakte me niks meer uit. Ik huilde net zo hard mee. Ik ben op mijn bruggetje gaan staan, daarom heen de vijver. Niks staat daar nog fatsoenlijk in bloei, normaal is het prachtig met een heel groot ouderwets huis er naast. Het is daar altijd stil en er is vrijwel nooit iemand.

Ik ben ook nog naar de pomp gegaan, haalde daar sigaretten en wat geld, de pinpas is immers kapot. Want ik wou je laatst nog is goed verwennen, ook dat brak in stukken........

Ik ben nog maar is koffie gaan halen, net als toen, toen je je sleutel niet bij je had. ik kon het niet meer, ben gaan lopen weer door die regen, iedereen kon van mij de pot op. dan maar weer hardlopen, harder dan mijn gedachten. Mensen zullen wel gedacht hebben... het maakt me allemaal niks meer uit.

.......................

KUS