Lieve Ldvd'ers,

Ben ik weer hoor, met een heel verhaal. Even m’n ei kwijt.

Zaterdag een hele heftige dag gehad. Die dag namelijk de spullen bij ex weggehaald. (De relatie is pas 2 weken over, maar hij wilde dat ik mijn spullen kwam halen/verdelen van de inboedel).

Eenmaal aangekomen, had ik het onwijs moeilijk. Toen ik hem zag, wist ik weer waarom ik zo verliefd op hem was en waarom ik niet wil dat het uit is en mijn gevoel kwam weer helemaal terug. Hij deed echt heel afstandelijk en had echt een pokerface, deed heel koeltjes en vond het allemaal wel best zo. Hier waren mijn ouders ook heel erg van geschrokken. Hij floot zelfs nog vrolijk toen hij hielp met de spullen in het busje te zetten. Alle spullen waren ook al uit elkaar gehaald en in de logeerkamer gedumpt.

Ook alle foto’s van ons samen heeft hij in verhuisdozen bij mij neergelegd(hij heeft dus zelf geen enkele foto meer, dat kon ik namelijk zien doordat hij alle dozen waar dat in zat bij mij neer had gezet) en we hadden een groot canvas doek, omdat we samen een fotoshoot in het bos hebben gedaan, een hele grote foto waarop we zoenen, ook die stond bij mijn spullen. Deze heb ik achter gelaten. Wat denkt hij nou, dat ik dat nog wil hebben nu?

Hij had alle vaste kasten in het huis op slot gedaan en de sleutels zelf bewaard in zijn broekzak. Echt zo vreemd. Ik wilde graag nog in de kasten kijken of er iets van mij bij zat, zodat ik niet later terug hoef voor iets. Gelukkig deed hij daar niet moeilijk om en ik vroeg hem waarom hij überhaupt de sleutels uit de deuren had gehaald. Hij antwoorde hierop dat hij vond dat ik heel bot reageerde die avond daarvoor via whatsapp. Ik heb inderdaad niet veel gestuurd omdat ik dat moeilijk vind. Hij vroeg of het nog doorging die avond ervoor en hoe het met mij ging. Dus ik stuurde inderdaad alleen “ja, we komen om half 12” terug.

Toen ik verder ging met inpakken werd het me echt te veel en ben ik in huilen uitgebarsten. Hij stond bij mij in de kamer en vroeg of het met me ging. Maar een beetje op een harde manier. Ik zei, nou wat denk je nou zelf? Me nog even een natrap geven… pff.

Toen alles ingepakt was etc. ben ik mijn 2 lieve katjes gedag gaan zeggen, helaas blijven die achter en zal ik ze dus ook niet meer zien.  Was heel verdrietig dat moment, het zijn echt mijn schatjes en komen ook altijd naar mij toe… Daarna hebben mijn ouders (ook met tranen) hem succes gewenst met zijn verdere toekomst en nog 3 zoenen gegeven. Ik kon dit niet, ook al zag ik dat hij wilde dat ik afscheid van hem zou nemen. Ik kon het gewoon niet aan! Heb de hele weg in de auto naar mijn ouders hun huis gehuild. Vreselijke rot dag!

Eenmaal thuis besefte ik hoe snel het allemaal kan gaan, binnen 2 weken stonden al mijn spullen bij mijn ouders (ik woonde daar al hoor, vanaf dag 1 dat het uit is gegaan). Heb ook moeten tekenen om onze gezamenlijke rekening stop te zetten en hij vroeg aan mij of ik mijn eigen zorgverzekering wil overzetten, ik zit niet meer bij hem in de collectiviteit. Moet me inschrijven bij de gemeente waar ik nu woon en dat soort zaken. Eigenlijk wil je daar nog helemaal niet over na denken, over dat soort dingen. Blijkbaar is hij al een stuk verder met zijn verwerking dan dat ik ben.

Maar vind het erg dat hij mij niet de tijd geeft om te rouwen en daarna pas over de praktische zaken na kan denken.

Bij thuiskomst kwamen wij er achter dat hij veel van de spullen die wij hadden samen, via marktplaats te koop aanbied. Zoals luxaflex enzovoorts, dan denk ik, huh? Hij heeft geen geld om nieuwe te kopen, dus waarom doe je dat soort dingen weg? Mijn ouders waren ook hiervan weer heel erg geschrokken. Vooral omdat alles wat wij hadden zomaar ineens weg gedaan wordt, zelfs de foto’s! Denkt hij me uit te kunnen wissen? Ik denk dat dit alleen maar averechts werkt.

Die dag heb ik gezegd via whatsapp dat ik geen afscheid van hem kon nemen. Hij zei dat hij dat wel begreep met een hartjes icoontje. Heb hem vriendelijk verzocht dit soort dingen niet meer naar mij te sturen, die icoontjes, omdat ik daarvan in de war raak. Daarop zei hij wel sorry en hebben we nog een beetje contact gehad, maar standaard en niet echt gezellig ofzo. Maar dat is ook logisch na zo’n dag.

Hoe rot hij me ook heeft behandeld na al die jaren, kan ik hem gewoon niet vergeten (vergeven wel, als hij voor de deur zou staan, zou ik echt in zijn armen rennen!). Heel fout van mij natuurlijk maar zo voel ik me gewoon. Je gevoelens kan je helaas niet in en uitschakelen als je dat zou willen. Misschien over 100 jaar dat ze zoiets uitvinden. Maar voor nu moeten we het allemaal met de pijn en het verdriet doen wat liefdesverdriet veroorzaakt.

Ik voel me gesterkt dat ik niet alleen ben en zulke lieve mensen om mij heen heb die me veel helpen en heb zelfs contact met mensen waarvan ik niet had gedacht dat ze uberhaupt iets zouden sturen!

Liefs,

M.D.