Schrijven is niet mijn sterkste kant. Ik doe maar wat. Alles wat helpt om er van af te komen. Het is nu een maand geleden dat ik weer bij mijn ouders in getrokken ben. We hadden samen een mooie woning waar we met veel plezier 2 jaar hebben gewoond. 1 januari 2014 hebben we besloten om er mee te stoppen. Klote datum.

4,5 jaar gelden heb ik hem leren kennen. We waren vanaf dag 1, letterlijk, de beste vrienden. Nog nooit heb ik zoiets mee gemaakt. Nou helpt het wel dat ik een ouwe hoer ben, en hij een allemansvriend, dus dan bouw je al snel een vriendschap op. De afgelopen 2,5 jaar hadden we een relatie. Waarom geen relatie nemen als je het zó goed met elkaar kunt vinden en eigenlijk verliefd op elkaar bent? Ik durfde in eerste instantie niet, wilde de vriendschap niet verpesten. Hij belde me een dag op en zei tegen me dat ik maar snel alle jongens een berichtje moest sturen dat ik bezet was. Lachend stond ik in de keuken en heb met vreugde en eigenlijk een beetje aarzeling ja gezegd. Binnen 2 weken woonde we samen. Onze relatie was er een waar iedereen jaloers op kon zijn. Waar ik chaotisch was, was hij rustig. Waar hij in zichzelf kon keren trok ik hem eruit. En dan die vriendschap. Het klopte gewoon.

Jammer genoeg hebben we (door verliefdheid?) niet echt overzien hoe de relatie met de tijd zou gaan. Niet dat je dat uberhaupt kunt zien, maar bij ons was er wel duidelijk een reden waarom we het er nuchterder over zouden moeten hebben. Mijn ex was namelijk islamitisch, en ik ben rooms-katholiek opgevoed, maar zoals vele Nederlandse gezinnen tegenwoordig hield dat niet meer in dan met kerst naar de kerk.

Vanaf dag 1 ben ik niet geaccepteerd door zijn familie. Hij was verwesterd, zijn familie alles behalve dat. Volgens hem zou dat wel met een paar maanden bijtrekken. Ik wist wel beter, maar hoopte dat hij gelijk zou hebben. Na een half jaar ben ik één keer bij zijn zus op bezoek geweest. Wat een spanning! Ik hoopte op een gezellige middag, waarbij we mekaar eerst zouden leren kennen voordat ik met de quo'raan om mijn oren zou worden geslagen. Daar had ik me in vergist. Zijn zus en haar man wilde gelijk weten hoe ik over kinderen later dacht, hoe we die gingen opvoeden, hoe ik dacht over God, ga zo maar door. Na een uurtje zijn we weg gegaan. Mijn ex was over the moon dat we eindelijk langs waren geweest, volgens hem was dit een stap in de goede richting. Naar mijn idee was ik nog verder van huis.

Die zus, heeft uiteindelijk een hele belangrijke rol gespeeld in onze relatie. Een goede. Ik kwam er namelijk achter dat Mo ontzettend veel van mij hield, en alles voor me over had (en nog heeft), maar een enorme onrust heeft in zijn lichaam. Hoe langer we samen waren, hoe meer die onrust me opviel. Zoals ik al zei, hij was een allemansvriend en zoals dat vaak geld bij dat soort mensen, zijn ze niet zo gelukkig als dat ze overkomen. Vaak speelt er veel meer.
Mo's onrust werd voornamelijk veroorzaakt door zijn schuldgevoel. Stel je voor dat je gelovig bent opgevoed, en je dus bent opgegroeid met het idee dat er een God is die alles ziet. Maar je hebt 2 culturen, 2 levens, de rustige, heilige, islamitische cultuur binnenshuis en de wilde, ongelovige wereld buitenshuis. Dat je daartussen zit is heel lastig voor een jongen van midden 20. Een hoop mensen realiseren zich dat niet.

In ieder geval, zijn onrust dus. Hij voelde zich schuldig. Was verliefd op mij en op alles wat mij bezig hield, maar was ongelukkig met zichzelf omdat zijn geloof niet aanwezig was bij hem. Ik heb hem aangespoord om meer met het geloof bezig te zijn. Waarom zou ik dat iemand onthouden? Zijn geluk is mij het belangrijkst. Veel gesprekken met zijn zus volgde waar ik langzaam maar zeker ook in betrokken werd. Ik kreeg begrip voor de islam, zag de schoonheid en de reden waaróm mensen islamitisch zijn. Ondanks dat, was het nog niet iets wat bij mij aan de orde was. En misschien ook wel nooit zou zijn.

Mo legde langzaam weer contact met zijn vader, die hij 7 jaar niet gesproken had. Zijn vader woonde inmiddels in Turkijke omdat het door oorlog verscheurde Syrië zijn familie daar naar toe gedreven had. Samen met zijn familie hebben we voor elkaar gekregen dat mo weer met zijn vader ging praten. Op de manier waarop Mo altijd over zijn vader verteld had, had ik het idee dat hij wel het laatste familielid zou zijn, die onze relatie zou accepteren. Het tegendeel bleek waar.

Toen Mo in Turkije was heeft hij vele gesprekken gehad met zijn vader, die ik op skype heb gesproken. Wat een lieve man. Bij thuiskomst waren Mo en ik heel gelukkig. werden we na anderhalf jaar dan eigenlijk geaccepteerd door de familie? Zodra zijn vader het accepteerde zou de rest wel volgen dachten we.
Iedereen volgde inderdaad, ook al had ik zijn familie nog niet ontmoet behalve zijn zus, er werd in ieder geval over ons gesproken alsof we erbij hoorde.

En toen? Toen stonden we tegenover elkaar. Hoe moeten we dat doen? Mo wilde dolgraag kinderen. Ik niet, maar met hem zag ik het wel gebeuren. Maar ja, 2 culturen, 2 geloven? Hoe doe je dat? Ondanks dat Mo nog steeds heel westers was, was ik er wel van overtuigd en hij ook, dat hij uiteindelijk meer met zijn geloof zou doen. Je kan niet je dochter of zoon uitleggen, dat papa in God gelooft, en jij dus ook, dus jullie moeten bidden. Maar mama, gelooft niet in God, dus mama hoeft niet te bidden. En mama gaat niet naar de hel want God is lief. zoiets. Dit is heel overdreven, maar hier komt het op neer. De islam is niet makkelijk, zeker niet als je niet volledig in God gelooft. Voor mij was het al moeilijk te bergrijpen. Maar ik hoefde niet te bekeren. Dat verlangt de islam, zijn familie, Mo, of ik ook niet van mezelf. Maar kinderen kun je dat niet uitleggen. Je loopt er namelijk elke dag tegenaan. Het is niet iets wat af en toe naar boven komt, dagelijks zul je er mee te maken krijgen. Toen was er een knoop. Ik kon niet beloven dat ik eventuele kinderen op zijn manier kon opvoeden. Mo kon niet beloven dat hij zich helemaal aan mij kon aanpassen. En als we eerlijk tegen elkaar waren, wilde we dat ook niet. Mo gunde mij het leven dat ik nu leidde, omdat hij dat zelf ook leefde, en wist dat ik gewoon niet gelovig was. Ik gunde Mo zijn geloof, zijn rust, zijn eventuele kinderen. En hebben we besloten uit elkaar te gaan.

Dit gesprek is natuurlijk niet binnen een paar maanden gegaan. De islam en het 'hoe' heeft altijd al centraal gestaan. Maar wat we dachten dat het grootste obstakel was, (zijn familie) bleken we zelf te zijn. En daar hadden we nooit aan gedacht. Wij pasten namelijk als ying en yang. Dus dat zou toch vanzelf goed komen?

Eigenlijk, zijn we uit voorzorg uit elkaar gegaan. We komen allebei uit een situatie waarbij het huwelijk van ouders dreigde stuk te lopen (mijn ouders) of stuk is gelopen(zijn ouders) en daar wilde we onze kinderen voor sparen. Die beslissing was heel moeilijk. Hoe eindig je een goed huwelijk? Waarom eindig je een goed huwelijk? Had het goed gekomen als we toch gewoon bij elkaar waren gebleven? Dan had een van ons waarschijnlijk naar een kant moeten lopen en dan zou je elkaar weer dingen kunnen gaan verwijten. Dat wilde we allebei niet.

Ik gunde hem zijn rust, hij mij mijn leven zoals ik dat wilde leven. En nog steeds mis ik hem. Elke dag. We hebben contact, maar dat blijkt dan weer lastig te zijn en stoppen we weer met contact. Maar ik mis me maatje. Hij kon me zó hard laten lachen! Niemand krijgt dat voor mekaar. En die klote zin dat er uiteindelijk wel een leukere (Hollandse......) kerel komt, vind ik verschrikkelijk. Natuurlijk weet ik wel dat ik uiteindelijk weer gelukkig word. Maar Mo was gewoon uniek. Mo en ik waren uniek. En we zijn uit voorzorg uit elkaar gegaan. Was dat slim? had ik door moeten gaan? Momenteel wilt Mo mij terug, maar houd ik de boot af. We zitten nameljik nog met hetzelfde probleem als toen. Zodra ik dat zeg, trekt 'ie bij en geeft hij me gelijk. Maar die rust, die ik hem gunde, zal hij niet vinden zonder mij zegt hij. Dat ik hem een grotendeels rust gaf. En dat breekt me. Ik wil Mo ook terug, maar ik denk dat dit beter is. Ik mis hem. Hoe overtuig je je hart ervan de je hoofd gelijk heeft, terwijl je hoofd het niet eens zeker weet? Het voelt een beetje als liegen tegen mezelf.

Ik denk dat ik op mijn jonge leeftijd al een soulmate ben tegengekomen. Geloof me, ik ben heel nuchter en alles behalve naíef, maar dit was heel bijzonder.

Zoals ik al zei, typen is niet mijn sterkste kant. Ik doe dit om te verwerken, of om dingen op een rijtje te krijgen. En ik hoop op een wonder. Stiekem.

Liefs,

Hamoudi.