Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
Zelf schuldig
Hey All,
Lees hier allemaal mooie berichten van iedereen, hoe te verwerken, hoe verder te gaan met je leven. enz. enz.
Maar wat nu als jezelf de fout hebt gemaakt......?
Zij heeft 8 maanden achter me aangelopen en ik was (dacht ik niet) verliefd, kon elk moment naar haar toe, maar had het idee dat zij teveel willde. Ze was ouder en dacht dat het meer haar kinderwens was en dat ze desperate was. Heb toen duidelijk gemaakt dat het niets zou worden. Toen is ze met een ander gaan daten 5 maanden lang, terwijl ze mij ook nog steeds zag en alles mee deed. Toen ze er niet meer alleen voor mij was ben ik wel verliefd geworden. 5 maanden heeft ze een dubbele relatie gehad, toen een tijdje met mij alleen (dacht ik), toen weer naar die ander.
Voel me zo schuldig, ik had het in mijn eigen handen en heb het afgestoten, heb er toen alles voor gedaan om haar weer terug te krijgen. Het was te laat.
Heb er zo een spijt van, denk nog zoveel aan haar. Helamaal nu, bijna een jaar geleden. Een jaar lang spijt hebben is best lang, te lang.
Heb elk moment gehandeld waarvan ik dacht dat het beste was, wist niet wat liefde was en zag het daardoor niet in het begin. Zag alleen de negatieve kanten, ze was te oud, ze pushte teveel. Maar ze was echt gek op mij.
En waarom ik dit schrijf...? Heb het al -tig keren geschreven, zoek denk ik nog steeds naar een antwoord waarmee ik verder kan.
Dus............als iemand het weet, ben ik je heel hel dankbaar.
THNX!
- Gast's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Mr Bean @Jantje in de emo.. jezelf vergeven?
Hey Jantje, ik denk dat je dat antwoord in jezelf moet gaan zoeken, want je zegt het zelf, het is al te laat. Probeer tijd en rust te nemen, zodat je naar jezelf kunt luisteren, zonder angst of schuld, en dan pas kun je verder. Is het omdat je je schuldig voelt waardoor je nog steeds spijt voelt, is dat niet iets waarmee je uiteindelijk zelf ermee moet omgaan. Het is alleen op te lossen als je die schuldgevoelens, dat gevecht in je op gaat houden. Dat kan alleen als zij jou vergeeft? Of als je jezelf vergeeft? Iedereen maakt fouten, niemand is onfeilbaar, uiteindelijk gaat het erom dat we ervan geleerd hebben en onszelf die fouten vergeven en verder kunnen met ons leventje. Het hele leven bestaat uit vallen en opstaan. Je bent nu een stuk wijzer uit gekomen, je hebt ervan geleerd, nu wordt het tijd dat zij jou vergeeft, of nog belangrijker, dat jij jezelf gaat vergeven.
Veel sterkte, liefde en wijsheid!
Mr Bean
iedereen heeft gelijk
Hey Mrbean,
Klopt helemaal wat je zegt, ik moet het mezelf vergeven. Zij hoeft mij niets te vergeven, zoals wel eens eerder geschreven heeft zij, toen ze met die ander stopte (omdat ze al vanaf het begin met mij vreemd ging), aan mij gevraagd of ik helemaal voor haar kon gaan. Dit heb ik gedaan, en dan afgestoten worden omdat ze toch weer terug naar die ander ging.Waarom moest ze dit dan aan mij vragen.........Echt waar voor dat ze dit vroeg had ik echt makkelijker afstand kunnen doen, toen had ik mij no niet helemaal gegeven. Heb mijn hart aaan haar gegeven.
Maar klopt ik moet verder, alleen. Snap mezelf gewoon niet, bijna 29 en zo in de knoop. Verkramp door de gedachte alleen te blijven. Ben altijd opzoek geweest naar iets en dat heb k bij haar gevonden. Het ws zo intens, de dingen die ze zei....en zo kort daarna. BAM. afgelopen.Begrijp het niet, het was te intens, waarom vraagtiemand kan je 100 procent voor me gaan, blijf je ook bij me als ik ziek word.....wat zou je veranderen als je hier komt wonen. Jij bent de enige...En dat terwijl ze waarschijnlijk ook nog met haar ex aan het rotzooien was....
Zee is zo oneerlijk geweest, tegen mij en tegen haar huidige vriend...We zijn beide bedrogen....Maar het probleem is dat ik het haar niet kwalijk kan nemen, ik begrijp haar....Ze was gek op mij, maar ik had haar teveel gekwetst in het begin. En nu.......pffffff 29 jaar en mijn eerste ldvd, pas voor het eerst mijn hart gegeven aan iemand. Mooiste wat er is, het pijnlijkste wat mij is overkomen....Misschien als je het zo relativeert valt het wel mee.
THnx voor je reactie Mrbean
Hey jantje
Ik ken jouw verhaal nog van vroeger en toen had ik al opgemerkt, dat jouw ldvd het gevolg is van een verkeerde gedachte (dat is trouwens meestal zo), nl jij denkt dat alles misgelopen is omdat jij niet direct toehapte, zij is vervolgens bij een ander gegaan en jij voelt je schuldig. Het heeft er niks mee te maken! Zelfs al had je toen op haar wil ingegaan, ging zij gerotzooid hebben. Ze weet zelf niet wat ze wil, enkel dat ze gelijk wie wil inpalmen. Dat heeft niks met liefde te maken enkel hebzucht. Ze was jou nooit trouw en hem ook niet en dat zegt genoeg! Voor zo iemand moet je je niet schuldig voelen integendeel! grtjes
Hoop dat je gelijk hebt
Hey Scarlett,
Mooi hoe je dat schrijft, ken jou verhaal van vroeger. Voor mij voelt dat namelijk heel anders.
Maar hoop dat je gelijk hebt, dat ze daadwerkelijk geen goede partij is. Maar ja, toch pijnlijk als ik haar spreek en je hoort dat ze wil gaan samenwonen en zwanger wilt worden. En dat terwijl ze nog geen jaar geleden met mij is gestopt en die ander pas 1,5 jaar kent.
Maar wellicht moet ik het ook maar eens gaan zien als iets dat gebeurt is (vroeger) en doorgaan met mn leven.
THNX
@Jantje: what if
Ach ja, de what-if-gedachtes. Ik ken ze heel goed. Geloof me, ze zijn een bron van ellende voor jezelf. Jij deed toen wat volgens jou goed was. Als je toen wist wat je nu weet, ja dan had je wel anders gedaan en zat je nu niet met dat grote spijtgevoel.
Laat ik je iets vertellen: JIJ KUNT NIET IN DE TOEKOMST KIJKEN! Jij kon toen niet in de toekomst kijken om te beslissen of je ervoor moest gaan of niet. Dat kun je nu niet, en dat heb jij nooit gekund, en niemand kan dat. Jij deed de dingen die je toen deed omdat dat op dat moment het beste voor je voelde.
Ik heb 9 jaar gestudeerd aan een universiteit. Als ik gewoon HBO had gedaan, dan was ik sneller klaar, en had ik geen hoge studieschuld. Bovendien past het schoolse van de HBO veel beter bij mij dan de (voor mij) chaos van de universiteit. Als ik toen had geweten wat ik nu weet, dan had ik wel HBO Software Engineering gedaan. Maar ja, dan had ik nooit mijn ex ontmoet en dan had ik niet die mooie, warme jaren met haar beleefd.
Over een tijdje zul je zeggen "Als het niet was doorgegaan tussen mij en mijn ex, dan had ik nooit de liefde van mijn leven ontmoet." Want die komt er echt wel, de liefde van je leven. Nog een liefde van je leven.
En nu ophouden met jezelf om de oren slaan met "ik had het heel anders moeten doen!"
Jelle
Hey Jante in de emotionele
Hey Jante in de emotionele achtbaan,
Stel jezelf niet zulke moeilijke vragen!Vragen over het Hoe,Wat,Waarom en hoe het heeft kunnen gebeuren,is in feite niet meer belangrijk!Een relatie is veelal gebouwd op wederzijds vertrouwen en genegenheid voor elkaar;we noemen dat" houden van elkaar",maar soms houden we (blijkbaar)niet evenveel van elkaar zoals we dat dachten te doen.We mogen dat elkaar zeker niet kwalijk nemen.Ook niet als dat een breuk in een relatie tot gevolg heeft.Je ziel,kan daar meer duidelijkheid over geven.Je verstand zal meer de rationele kant weergeven,dan je ziel dat zal doen.Je ziel is je Soulmate,die je de weg wijst naar ultiem geluk,maar daar moet je wél naar luisteren!
Een breuk is heel frustrerend en doet enorm pijn,maar neem het jezelf of haar niet kwalijk!Verwijt jezelf niets in termen van:"had ik dit maar"of "als ze dat niet had gedaan of gezegd",daar schiet je zelf niets mee op!
Veelal is het goed te beseffen,dat beiden hun best hebben gedaan,maar dat het uiteindelijk niet lukte,omdat de wederzijdse verschillen en behoeftes niet exact op elkaar waren afgestemd.
Dát besef rechtvaardigd een breuk en maakt het mogelijk elkaar niets te verwijten.Het geeft je de mogelijkheid om met die kennis en ervaring door het leven te laveren op zoek naar het wáre geluk!
@Jante
Hee Jante,
ik zag je reactie bij een blog van Diep van dat filmpje en moest heel erg aan mezelf denken.. Ook ik heb het gevoel de liefde zelf kapot gemaakt te hebben terwijl hij er mee begonnen was en leef nu al langer dan een half jaar met een schuldgevoel en veel spijt. Hij was al zolang verliefd op mij, ik was zijn eerste en grote liefde en kwam zonder dat hij daar eigenlijk op gerekend had ineens in zijn leven. Ik zelf was nooit alleen geweest, ging van hot naar her en heb hem vooral de eerste keer veel pijn gedaan door vreemd te gaan en hem slecht te behandelen. Heb de relatie toen verbroken, ging met een ander maar een jaar later was ik weer alleen. Ik wist dat hij nog ergens op me wachtte en zocht hem weer op(klinkt allemaal heel erg fout, maar dat is nu bijna 3 jaar geleden).
Tegen ieders verwachting kregen we weer iets en werd ik ook echt verliefd. Een prachtig jaar werd het, heel heftig op alle vlaktes, ook veel ruzie's omdat hij heel erg jaloers was en ik daar niet goed mee omging. Ik dacht dat hij nooit weg zou gaan, hij was mijn veilige haven maar ook mijn afreageer plek. Ben nooit erg stabiel geweest maar ben hem vond ik alle rust. Hij heeft mij voor het eerst in m'n leven in laten zien hoe je echt van iemand moet houden, en hoe het is als iemand zo onvoorwaardelijk van je houdt. Helaas heb ook ik ingezien dat zelfs deze liefde kapot te maken is, en nog meer helaas, door jezelf. Hij heeft mij zeker ook pijn gedaan, het is een jaar geleden uit gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemd ging. HIJ??? Mijn hele leven stortte in, en dat van hem ook toen ik bij 'm wegging. Later ben ik gaan inzien dat zijn ''sex-affaire'' ook mijn schuld was. Ik gaf hem alles hoor op dat gebied, maar hij was altijd zo onzeker bij mij. Dacht dat ik zo een ander zou vinden, dat hij niet goed genoeg voor me was, hij voelde zich zo afhankelijk van mij dat ie daar af en toe niet meer tegenkon. Dit meisje was al langer verliefd op hem en bij haar vond hij alle bevestiging die ie bij mij miste, bij haar had hij alle touwtjes in handen.
Begrijp me niet verkeerd, ik hield onwijs veel van 'm en dat wist hij ook, het was heel serieus maar ik nam zijn verdriet en pijn niet genoeg serieus en speelde er teveel mee. Zodat ik zelf bevestiging kreeg dat ie nog van me hield. Ik denk dat ik altijd al onbewust bang was dat ie weg zou gaan en hierdoor hield ik 'm bij me. Dacht ik. Maar ben mijn eigen fouten pas veel te laat gaan inzien. Nu is hij weg, en komt niet meer terug. Ik was zijn eerste grote liefde, het was ontzettend heftig en ik ben er niet voorzichtig mee omgesprongen. Pas nu weet ik waar het fout ging, waarom hij zo snel boos was en waar zijn pijn vandaan kwam. En nu zie ik ook in waarom hij ineens nadat ik de relatie had verbroken niet meer bij me terug wilde. Niet omdat zijn gevoel weg was, maar omdat ie bang was weer in zo'n stress situatie te komen, zonder mij was hij niet jaloers, niet bang om pijn gedaan te worden. Hij heeft zich nu ook volledig afgesloten van de buitenwereld qua dat ik hem niet meer terug ken. In niets zie ik die lieve liefde van vroeger terug, hij heeft een muur om zich heen gebouwd waar zelfs ik niet meer doorheen kom.
En wie heeft ervoor gezorgd dat hij die muur heeft gebouwd? Dat hij nu tot zijn 30e geen relatie meer wilt?(ik ben nogal jong)
Ik zelf.
En ik weet niet of ik ooit nog met het idee kan leven dat ik het zelf kapot heb gemaakt. Hij hield zo vreselijk veel van me, en zelfs dat heb ik zover kunnen krijgen dat hij te bang is om dat nog toe te laten. En nu doet alsof er niets aan de hand is, veilig in z'n cocon. Ik heb al een half jaar geen contact, kon 't niet meer aan.
En inderdaad dat filmpje van Diep, confronteert ook met jezelf nu. Ik merk ook dat ik me verder terug trek, zo was ik nooit. Na dat hij echt uit m'n leven is vertrokken is alles veranderd. Ik ook, heel erg. En ik kan er maar niet aan wennen.
Het grootste kenmerk van spijt,
is dat het altijd te laat komt
en nooit op tijd
Misschien niet echt opbeurende woorden voor jou.. Natuurlijk zie ik het ook niet allemaal zwartgallig. Ik zie het ook als iets waar ik onwijs veel van heb geleerd, iets wat sommige nog steeds moeten leren als ze een stuk ouder zijn. Ik heb ervaren hoe het is om echt van iemand te houden, en andersom. Ik ben zo veranderd, zoveel ouder geworden door dit alles. Ik weet nu heel goed waar mijn eigen fouten zitten waardoor ik hopelijk ooit nog een kans krijg om dit goed te maken, bij hem of bij iemand anders. Het is een feit dat we niet meer terug kunnen om dingen te veranderen en als wij de kans niet meer krijgen om het te veranderen en goed te maken, is het iets wat we moeten gaan accepteren. Ik heb hem wel in hetzelfde verhaal waarin ik zei geen contact meer te willen hebben(een half jaar geleden)alles verteld. Ook nog een paar weken daarvoor in een brief trouwens. Mijn spijt, uitgelegd, mijn pijn en verdriet. Alles wat ik mis en wat ik nu anders zou doen. Ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen zodat ik het kon volhouden om geen contact meer te zoeken. Anders blijf je zo zitten later '' oh shit ik wilde dit nog zeggen, dat nog doen, ik had dat anders moeten doen etc.. '' dat wilde ik voorkomen, en heb ik voorkomen, door alles op het laatst te zeggen en nadrukkelijk om geen reactie terug te vragen.
Ik wilde geen antwoorden, ik wilde niet nog meer pijn, ik wist dat hij 't niet meer wilde en dat was genoeg. Ik wilde niet weten wat hij nog voelde, voor 't geval dat een te pijnlijk antwoord zou worden. Ik wilde alleen dat hij wist dat ik alles wat gaan inzien. Dat was nog het laatste wat ik kon doen. Ook al is hij 't helemaal niet eens met mijn spijt, ik wilde dat hij 't wist.
Sterkte,
liefs Isa