Er zijn momenteel 0 gebruikers en 1 gast online.
Zelf uitgemaakt
Zijn er hier nog meer mensen die zelf hun relatie hebben beëindigd? Voor mij is dit de eerste keer naar 4,5jaar een relatie. Ik heb hier voorheen ook gezeten en toen was ik de gedumpte. Nu dus niet.
Ik ben de kwaaie pier, mijn ex en ik zijn zonder ruzie uit elkaar, mijn gevoel is over. Er was zoveel gebeurd, waardoor we uit elkaar gegroeit zijn. Maar ik hou wel van hem, als persoon. Hij is echt lief, maar het past gewoon niet meer.
helaas gebeuren die dingen, maar nu merk ik pas hoe rot het is van de andere kant.
Je wordt gezien als boeman door de buiten wereld, jij hebt immers hun vriend/familielid zoveel verdriet gedaan. Ik vind dat zo kortzichtig. Ik ben al een aantal vrienden verloren die zijn kant hebben gekozen, gezamelijke vrienden. Ook zijn vrienden staan achter hem, heel logisch natuurlijk, maar de manier waarop ze op mij reageren? Ik vind dat echt zo niet kunnen. Als ik nou was vreemd gegaan, of hem enorm gekwetst heb opzettelijk, niks van dat alles. Hij en ik zijn goed uit elkaar gegaan en de buitenwereld maakt het echt onmogelijk.
Ik begrijp echt niet dat mensen niet begrijpen dat gevoel niet te sturen is, je kan er niks aan doen en je doet het heus niet voor de lol. Het is pijnlijk om te zien hoeveel verdriet ik mijn ex aan doe, maar bij hem blijven doe ik mezelf en hem ook verdriet aan.
Eigenlijk zet ik deze blog neer om ook in te laten zien dat als je een relatie beëindigd alles ook niet over rozen gaat, al lijkt dat soms voor de ander waarmee je de relatie hebt beëindigd wel zo. Dat komt omdat je al een stap verder bent, je moet wel stevig in je schoenen staan om sterk genoeg te zijn dit verdriet van jezelf en de ander te kunnen dragen. Dat maakt het voor anderen misschien moeilijk te begrijpen, dat ze zien dat jezelf niet helemaal stuk zit thuis. Maar verdriet is er zeker, op een andere manier. dus wees vooral niet te hard met je verdriet naar de tegenpartij, tenzij diegene je kwetst. Maar als er geen gevoel meer is, dan is dat niet te sturen. Het beste is acceptatie en doorgaan, zodat je misschien later een fijne vriendschap er uit kan halen.
Voor iedereen met liefdesverdriet, sterkte, achter de wolken schijnt echt de zon.
Binas
- Gast's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
@Binas
Ik ga hier nu misschien een heel vreemde reactie op geven... maar je zegt dat jouw (liefdes)gevoel over is... Dus je hebt het uitgemaakt (logisch). Mijn vreemde vraag is nu eerder... ben je bang dat je ooit spijt zal hebben van je beslissing? Of sta je er echt volledig achter?
De reden waarom ik dit vraag, is omdat mijn ex mij nog liet weten dat hij bang was dat hij er spijt van zou krijgen. En nu vraag ik mij af... als je echt het gevoel hebt en beseft dat de liefde over is... in hoeverre kan je dan denken dat je er spijt van zal hebben?
En met 'spijt hebben' bedoel ik niet dat je spijt hebt dat je de andere persoon gekwetst hebt... maar eerder spijt omdat je je vergist hebt.
Snap je?
Vreemde reactie en geen steun voor jou in deze tijd.
Ik heb altijd beseft dat mijn ex het bvb. ook heel moeilijk had met de breuk. Op dit moment heeft hij het precies moeilijker dan ik (dat is dan iets dat ik niet snap). Dus ik leef met je mee.
En je hebt gelijk... zolang je jouw ex niet bewust gekwetst hebt, niet bedrogen, niet belogen, ... dan valt er eenmaal niets aan te doen.
@kiewie
Het om iemand geven, van iemand houden, kan lijnrecht staan tegenover hoe je verder wil in het leven. Volgens mij liggen soomige oorzaken daar....ik heb ook ooit eens heel erg veel van iemand gehouden....een persoon waar ik super verliefd op werd, zijn hele karakter, zijn doen en laten. Maar zijn leven lag zo ver uit de buurt van mijn ideale plaatje, dat ik om die reden dus voor mezelf heb gekozen. En ja dat deed pijn. Ten eerste is het heel erg om iemand te moeten verlaten waarvan je weet dat die mega veel van jou houdt, ten tweede mis je die persoon zelf ook mega veel. Maar ik had niet kunnen leven met die persoon, met de wending die mijn leven had genomen als ik wel bij hem was gebleven. Uiteindelijk had ik ongelukkig geworden en had de liefde het waarschijnlijk toch niet overleefd.
Dus ja soms kan degene die stopt met de relatie het net zo hard en zwaar hebben.
En dan is er ook nog de visie dat niet iedereen weet wat liefde is....sommigen zijn nog steeds op zoek....kunnen misschien niet leven met liefde, maar willen altijd verliefd zijn!
Liefde blijft iets raars, iets wat niet te beschrijven is en wat een ieder anders ervaart!
@ Jada
Het om iemand geven, van iemand houden, kan lijnrecht staan tegenover hoe je verder wil in het leven. Volgens mij liggen sommige oorzaken daar....ik heb ook ooit eens heel erg veel van iemand gehouden....een persoon waar ik super verliefd op werd, zijn hele karakter, zijn doen en laten. Maar zijn leven lag zo ver uit de buurt van mijn ideale plaatje, dat ik om die reden dus voor mezelf heb gekozen. En ja dat deed pijn. Ten eerste is het heel erg om iemand te moeten verlaten waarvan je weet dat die mega veel van jou houdt, ten tweede mis je die persoon zelf ook mega veel. Maar ik had niet kunnen leven met die persoon, met de wending die mijn leven had genomen als ik wel bij hem was gebleven. Uiteindelijk had ik ongelukkig geworden en had de liefde het waarschijnlijk toch niet overleefd.
Hmm. Ik had het op deze manier nog niet bekeken. Inderdaad... dan klopt het ergens wel en is het misschien een troost te weten dat de ander wel van je houdt.
Ik vatte het anders op... alsof de persoon in kwestie niet goed wist wat "houden van" dan inhoudt (nu, ik ga er niet van uit dat iemand dat überhaupt weet).
Het is mooier zoals jij het beschreven hebt. Misschien sta ik wat verbitterd ten opzichte van de liefde... en dat op mijn leeftijd. Zucht.
Ergens denk ik niet dat dit opgaat voor mijn ex en mij. Ja, we hadden veel ruzie... maar dat lag vooral aan mijn onzekerheid en de afstand... Toen ik in Spanje zelf woonde, ben ik na een maand praktisch bij hem ingetrokken en we hadden het echt supergoed samen. Nu, het is niet realistisch. En ook toen hadden we ruzies (wie niet?)... Maar het werkte wel. Door de afstand daarentegen... hij ging daar enorm aan onderdoor. Altijd gedacht dat ik de "zwakkere" persoon ging zijn, dat ik het minder ging aankunnen die afstand... maar de macho blijkt toch niet zo macho te zijn (ook altijd geweten eigenlijk
).
Ik neem het hem niet kwalijk. Nooit gedaan. Het is zijn beslissing. Ik wil enkel dat hij gelukkig wordt.
Ahja.
Bedankt om mijn visie eventjes aan te passen.
@Kiewie
Oh ik wilde je visie helemaal niet aanpassen hoor...haha...ik wilde je meer mogelijkheden geven....en hopelijk helpen die. Blijf toch lekker geloven in en vertrouwen op de liefde....het kan zo mooi zijn!!! Onthoudt dat de liefde nooit kan kwetsen....de manier hoe mensen met liefde omgaan wel! Dus ja ik heb geleerd genoeg liefde voor mezelf te hebben om me niet al te lang in de negatieve gevoelens te laten. Er komt weer een betere tijd. Hoe sneller ik liefdesverdriet achter me kan laten, hoe sneller ik mezelf weer fijn kan voelen. Mijn inziens bepaal je zelf hoe je je voelt...
@Jada
Hmz. Ik heb geen vertrouwen in de liefde... Ik had vertrouwen... tot mijn ex mij een tweede keer werd 'afgenomen'. En ja, ik besef dat ik het op een verkeerde manier bekijk... hij is niet van mij, kan mij niet afgenomen worden... Maar het voelt wel zo.
We geloven beide in "het lot". En ik snap ergens niet waarom het lot ons terug samen bracht... als we uiteindelijk toch weer hier belandden... en eigenlijk op een slechter niveau. We konden beter met elkaar overweg de eerste keer. Dan negeerde hij mij tenminste niet. Nu snap ik er eigenlijk helemaal niets meer van. Ik snap niet waarom we een tweede kans kregen - als hij zo snel opgaf... waarom hij überhaupt een tweede kans wou...
Maar er zijn veel dingen in de liefde waar je geen antwoord op weet. Best vervelend. En het leidt tot niets om je er mee bezig te houden. Dus probeer ik het achter mij te laten. What's done is done. Terugkeren is niet mogelijk en niet wenselijk. Vooruitkijken daarentegen... dat is het enige wat je kan doen.
@kiewie
Misschien heel raar wat ik ga zeggen....en misschien zelfs krijg ik hier wel vreemde reacties op....toch....zo zie en ervaar ik het leven.
Ik denk dat je soms dingen moet leren in het leven....ze worden een aantal keer aan je duidelijk gemaakt. Vaak ook op dezelfde manier als de keren daarvoor. Hoe vaak maken mensen namelijk niet dezelfde "fout"? En dat geldt niet alleen op het vlak van de liefde. Tot het moment dat ze inzien waar ze mee bezig zijn krijgen ze situaties op hun pad die hun proberen duidelijk te maken wat ze fout doen. Eerst is daar onwetendheid, daarna zul je jouw probleem herkennen en als je er aan toe bent zul je leren je anders in het leven op te stellen. Pas dan kun je volledig gelukkig zijn.
Dat jullie in "het lot" geloven is alleen maar mooi, maar kan onderdeel uit maken elkaar te helpen een beter leven te krijgen. Te leren het anders en beter te doen. Er achter te komen te weten wat je wel en niet wil in het leven, waar je wel en niet gelukkig van wordt.
Zo, pffff....filosofisch zeg....haha....
Ik hoop dat je er wat aan hebt en dat het je troost in de gedachte dat dingen nooit zonder reden gebeuren. Soms is die reden niet meteen duidelijk en zal het je nog een aantal keer overkomen. Tot het moment dat je weet waar het leven echt omdraait, waar jij gelukkig van wordt!
Liefs,
Jada
@Jada
Hm. Ik heb geleerd dat hij mij echt graag zag... en ik dus geen reden had om hem weg te duwen.
. Waardoor ik uit pure koppigheid mensen zal wegduwen.
Nu, dan zou je daaruit moeten concluderen dat ik moet geleerd hebben om geen mensen meer weg te duwen... maar helaas. Het zit nu eenmaal in mij. En het koppige ook
Aaah. Altijd dezelfde domme fouten blijven maken. En het beseffen. En blijven doen. Waarom? Zelfpijniging? Misschien. Misschien ook niet. Ik ben niet ongelukkig. Ook niet gelukkig. Twee jaar geleden was ik voor het eerst echt gelukkig. De maanden dat mijn ex en ik samen waren. Echt samen. Lijfelijk samen. Zonder afstand... Dat was voor beide onze gelukkigste periode uit ons hele leven. En we hebben het niet meer terug gehad, al streefden we er wel naar. Maar van op afstand... da's nooit hetzelfde.
Als ik ooit wijsheid kan delen met de mensen is het vooral dat ze de liefde in eigen land moeten zoeken... tenzij ze alles direct kunnen achterlaten. Het leven en de liefde is al ingewikkeld genoeg zonder dat je er extra moeilijkheden bij zoekt!
Heel mooi verwoord Jada, hier
Heel mooi verwoord Jada, hier kan ik mij ook zeer in vinden!
Het leven is nu eenmaal één grote leerschool! De kunst is om dat leerpad toch zo lichtvoetig mogelijk te bewandelen en te blijven relativeren. Onze grootste problemen op dit moment zullen over een paar jaar nauwelijks nog voelbaar zijn; Plaats dingen in de tijdscontext en vraag jezelf af, hoeveel van mijn kostbare tijd ga ik hiermee bezig zijn als het me over een paar jaar niet eens meer zal raken?
Ik herinner me een gesprek dat ik zo'n 15 jaar geleden had met een vrouw van in de 90. Ik werkte als standplaatshostess en leed toen ook aan behoorlijke ldvd. Ik ging van infomeeting naar infomeeting en tussendoor veegde ik in de auto mijn tranen weg om vervolgens met een big smile in het hotel de gasten te begroeten. Zij was de laatste op de dag en bij haar lukte het me niet. Ik barstte ineens in tranen uit en vertelde over mijn ex-vriendje en dat hij het had uitgemaakt.
en ik moet nog vaak aan haar woorden denken in dit soort situaties.
Zij vertelde me toen dat ik het natuurlijk allemaal zelf moest weten, maar dat als zij de kans zou hebben gehad om de klok terug te zetten ze die kostbare jeugdige jaren niet zo hebben verkwist aan huilen, onzeker zijn en afwachten. Dat ze zou hebben genoten van het leven en zich dat niet door een man zou hebben laten afnemen.
Nu ben ik niet zo jeugdig meer als toen, maar nog jeugdig genoeg
@Moerbei
Dank je wel Moerbei!
Ik denk inderdaad dat als je wat ouder bent...je de dingen wat anders gaat zien. Dat je andere dingen belangrijker gaat vinden en dat je herhaling van zaken eerder herkent. Helaas denk ik dat een ieder van ons zijn eigen tempo hierin heeft. De een "ziet" dingen sneller dan een ander en verspilt daarmee soms wat kostbare tijd. Maar soms met behulp van de "wijze" woorden van een medemens, gaat het net wat sneller!
Alleen maar mooi als je een ander kan helpen wat inzicht te verkrijgen....maar men moet er wel aan toe zijn!
En soms denk je inderdaad pas jaren later terug aan woorden die je ooit zijn gezegd!
@ Kiewie
ben je bang dat je ooit spijt zal hebben van je beslissing? Of sta je er echt volledig achter?
Ik vind het geen vreemde reactie hoor. Natuurlijk ben ik bang dat ik spijt ga krijgen. In mijn geval hou ik nog van mijn ex. Maar ik zie dat wij geen toekomst kunnen hebben, zeker niet op de manier hoe het nu ging. Hij deed teveel wat ik wilde, hij deed alles om mij een goed gevoel te bezorgen. Echt geweldig lief, maar de relatie gaat daar van scheef groeien.
Ik mis mijn maatje en steun en toeverlaat. Mijn verstand zegt het is goed zo, mijn gevoel af en toe, maar ook vaak niet. Wat moet je dan volgen? Ik laat het nu iig over mij heen komen, eerst wat rust voor mezelf hebben. Mocht ik dan spijt krijgen zie ik dan wel wat ik er mee doen. Ik wil mijn ex geen hoop geven, dus voor hem is het nu zeker definitief.
Wat als ik geen spijt krijg, dan hou ik iemand aan het lijntje en daar pas ik voor. Ik gun mijn ex echt het allerbeste, met of zonder mij in de toekomst.
@Binas
Uit je vorige reacties las ik dat je echt al lang aan het twijfelen was en erover nadacht, wat ik ook normaal vind...
Maar mijn ex heeft twee weken nagedacht. En hopla. En we waren net terug 3 maand samen, wat hij ook terug wou. Hij wou mij terug. Terwijl hij het ook die eerste keer had uitgemaakt (omdat hij mij een beter leven toewenste).
Daarom vind ik het zo vreemd... hij zei dat hij mij het liefst gezien had in heel de wereld. Maar dat al die liefde op was.
Maar ik vind dat... onlogisch. En onmogelijk. Als die liefde echt zo groot was, kan die niet volledig verdwijnen. Daarom denk ik gewoon dat hij op was, mentaal gezien. Het was een langeafstandsrelatie van bijna twee jaar... dus ik denk dat zo'n dingen meer meespeelden. Ook persoonlijke problemen.
Ik vind het gewoon zo vreemd dat hij in twee weken tijd van "ik hou van je" gaat naar "het is op". Tenzij het bij sommige mensen wel zo kan werken, maar dan kan die liefde zo groot niet geweest zijn, wat het wel was.
Ik vind het logisch dat je er je tijd voor neemt. En persoonlijk vind ik het ook heel positief dat je jouw ex daar in betrokken hebt, in je twijfels.
Ah. Het is niet dat ik wil terugkeren. Ik weet dat er geen terugweg meer is, ook al wou ik van wel. Maar ik wil het gewoon wat kunnen begrijpen, en hij wil niet praten. Om mij tijd te geven hem te vergeten zodat we vrienden kunnen zijn. Jeetje jeetje jeetje. Het is echt een warboel hier...
Bedankt voor je antwoord
Ik ben heel erg blij met
Ik ben heel erg blij met Binas, dat schreef ik net al. Nu horen we het ook een keer van de andere kant. En ik denk inderdaad dat zij het ook niet makkelijk heeft momenteel. Ze is een eerlijke vrouw, is geen ander in het spel, maar ze kon niet meer met hem leven, er zat geen toekomst in voor haar gevoel. Tuurlijk zijn wij allemaal boos, verdrietig, wanhopig, machteloos en nog veel meer maar we hebben ook met een andere kant te maken, zowel jij met je ex en ik met mijn ex en nog velen mensen hier die gedumpt zijn doordat ze op een of andere manier niet verder konden leven met hun vriend/vriendin en er geen ander in het spel was.
Misschien kom ik wel koel over nu maar sinds mijn gesprek gisteravond met mijn ex heb ik een piepklein beetje begrip gekregen maar daar zal ik als ik er aan toe ben nog wel een blog over maken.
Liefs
Vlinder
@Vlinder
Heb het al in de andere reactie gepost...
't is echt vervelend dat we enkel onze eigen gedachten en gevoelens hebben. En enkel daar zeker van kunnen zijn. Naar de rest kunnen we maar gissen. Dus nu er iemand in ons midden is die daar dichter bij staat, heb ik het gevoel dat ik haar aanklamp... des te meer omdat ik het niet begrijp.
En om iets te kunnen verwerken en voldoende te accepteren moet je het denk ik wel begrijpen. Of toch deels. Ik denk dat sommige dumpers niet het respect verdienen die anderen hen geven. Maar velen wel. De meeste voelen zich wel schuldig denk ik. Het is ook niet leuk om iemand te kwetsen en pijn te doen. Zeker niet nadat je allerlei intieme dingen met elkaar hebt gedeeld. Het maakt het er niet makkelijker op.
Maar je moet inderdaad je gevoel volgen, anders maak je het nog erger.
Ik vind trouwens dat er nieuwe woorden moeten bestaan voor 'dumpers' en 'gedumpte'. Die klinken ondertussen al zo negatief.
Weet je dat ik daar net aan
Weet je dat ik daar net aan zat te denken? Over dumpers en gedumpten?? Als ik dat tegen mijn ex zeg dan wordt hij boos want hij zegt ik heb je niet gedumpt. Dus welk woord zouden we kunnen gaan maken?
Zal ik het in de groep gooien?
xxx
@ Vlinder
Wat dacht je van een poll?
ja dan moeten we eerst
ja dan moeten we eerst dingengaan bedenken waaruit mensen kunnen kiezen
@ Vlinder
bedankt voor je lieve woorden!
Ik zet dit blog inderdaad neer om het ook van een andere kant te zien. Ik heb hier een aantal jaren terug ook gezeten en ik had toen dolgraag geweten hoe het is om een relatie te beëindigen en wat er in de ander om zou gaan. Natuurlijk is dat per persoon verschillend, maar toch.
Ik begrijp heel goed hoe zwaar het is als je relatie beëindigd wordt en je wil dit helemaal niet. Zoveel pijn, verdriet, onbegrip
Het begrip in de ander is dan ook moeilijk op te brengen, omdat je in zoveel verdriet zit. Begrijpelijk.
Mijn ex is volgens mij echt eentje die aan het ideaalbeeld voldoet, hij laat mij met rust, heeft geen vragen meer we hebben alles zo vaak besproken als hij dat wilde, toen we nog samenwoonden. Ik heb zijn verdriet gezien en dat is verschrikkelijk. Ik herken mezelf in hem, mijn gevoel van toen. Voor mij valt dat enorm zwaar, ik wil het zo graag voor hem wegnemen. Zijn pijn helen, maar dat gaat niet. Het enige wat ik kan doen is afstand nemen, hem zijn eigen verwerkingsproces aan laten gaan. Zo wrang voelt dat, zo naar, omdat je weet dat de ander dat niet wil, misschien niet begrijpt, maar je ook geen toenadering kan zoeken want dat is doordat de emoties zo hoog zitten niet goed.
Het is constant afwegen wat je zegt en doet, maar hetgeen dat hij wil horen dat kan ik hem gewoon niet geven. Dus ik zag hem constant weer tegen diezelfde muur opbotsen. Hij wil zo graag dat ik weer kan zeggen: "ik wil met je verder", maar dat kan ik niet zeggen.
Pijnlijk om iemand zoveel verdriet te doen, moeilijk om dan zelf ook weer te lachen etc, het voelt heel oneerlijk.
Ik hoop maar dat hij niet te lang zal rouwen en heel snel heel gelukkig wordt.
En laten we inderdaad nieuwe woorden verzinnen! Dumper en gedumpte klinkt nergens naar.
Beste Binas
Jou verhaal is bijna zoals die van me ex.
Alleen heeft ze mijn vrienden wel aan haar kant weten te krijgen.
En ze heeft me wel opzettelijk geprobeerd te kwetsen. (denk ik)
Toch ga ik er van uit dat ze deze gevoelens die jij omschrijft ook allemaal heeft of in ieder geval gehad heeft.
Alleen durft ze daar niet over te spreken.
Omdat ze denk ik bang is om mij daar mee de verkeerde boodschap te geven.
Het onmogelijke kan ik begrijpen en dat daar door je gevoelens voor hem minder worden snap ik ook.
Maar liefde is iets wat sowieso niet langer blijft dan een 3 a 4 aantal jaren en dan bij ieder weer weg gaat.
Vaak komt hier houden van voor in de plaats.
Als je zo omschrijft wat jou kant mee maakt herken ik toch een soort gelijke liefdesverdriet.
Weetje zeker dat je de juiste keuze maakt?
Weetje wel zeker of dat je in het begin de juiste keuzen hebt gemaakt?
Heb je het niet te ver laten komen?
Had je voor dat je de relatie begon of tijdens de relatie dan wel de echte juiste liefde voor hem?
Wil je steeds weer opnieuw verlieft worden dan?
Houd je wel van die persoon of blijft het bij geven om?
En hoe kun je een stap verder zijn? Ben je dan de laatste maanden van de relatie wel eerlijk geweest over je gevoelens voor hem?
Het spijt me ik wil je niet aan vallen hoor.
Maar jij durft van jou verhaal misschien meer te zeggen dan mijn ex dat kan van dat van haar.
Groeten, Tom
Hi Tom,
Als je zo omschrijft wat jou kant mee maakt herken ik toch een soort gelijke liefdesverdriet.
Weetje zeker dat je de juiste keuze maakt?
Weetje wel zeker of dat je in het begin de juiste keuzen hebt gemaakt?
Heb je het niet te ver laten komen?
Had je voor dat je de relatie begon of tijdens de relatie dan wel de echte juiste liefde voor hem?
Wil je steeds weer opnieuw verlieft worden dan?
Houd je wel van die persoon of blijft het bij geven om?
En hoe kun je een stap verder zijn? Ben je dan de laatste maanden van de relatie wel eerlijk geweest over je gevoelens voor hem?
geeft niks je vragen, daarom ook deze blog.
Zeker weten dat ik de juiste keuze maak weet ik niet, het is met ups en downs. Het ene moment ben ik er zeker van en het andere moment twijfel ik en doet het echt pijn.
Ik hou echt van hem en het is geen geven om. Dat ik een stap verder ben dat heeft volgens mij elk persoon die de relatie beëindigd. Het is natuurlijk niet zo dat je op een morgen op staat en denkt, ok nu maak ik het uit. Bij mij heeft het wel drie kwart jaar geduurt. Veel gepraat ook in die tijd, ook af en toe mijn gevoel van twijfel weer gegeven.
Hij wist wat er speelde maar toch groeiden we verder en verder uit elkaar. Hij werd passief en ik juist het tegenovergestelde. Op een gegeven moment kan je een twijfel niet meer onderdrukken, hoe graag ik dat ook wilde. Ik had het leuk met hem, we waren een gezellig koppel, leuke vrienden om ons heen etc. Maar gevoelens zijn er en daar moet je gehoor aan geven, de twijfel sloeg zo keihard terug dat ik hem niet meer kon ontkennen.
Dus ik heb al drie kwart jaar lang de tijd gehad om er mee bezig te zijn, voor hem kwam het ook al wist hij van alles af, toch nog als een verrassing. Hij staat er anders in, was gelukkig met mij dus hij dacht niet na over deze dingen alleen als ik het ter sprake bracht. Ik daarentegen was er vrijwel dagelijks mee bezig zeker de afgelopen twee maanden.
Ik ben altijd eerlijk geweest, maar als de ander niet dagelijks met iets bezig is verdwijnt dat op de achtergrond voor die persoon, heel logisch natuurlijk.
Hopelijk heb je er wat aan in jou verwerkingsproces. Sterkte iig.
Binas
Bedankt voor je reactie :)
Ja dat helpt.
Bedankt dat je komt om even de andere kant te belichten.
Het gekke is dat je het als gedumpte eigenlijk wel weet en begrijpt.
Maar het is erg moeilijk om je er aan over te geven.
Het gevoel van machteloosheid en onbegrip blijft op de achtergrond bij ons weer aanwezig.
Het voeldt nog erg dubbel omdat je niet wil stoppen met vechten, terwijl de strijd al lang verloren is.
En dat weet je! maar je wil gewoon steeds maar dat het niet zo is.
Je wil het niet zijn, maar je bent dan simpel weg de verliezer.
Als gedumpte wil je vaak iets wat niet kan. Je wil iets wat niet meer is. Acceptatie heeft echt tijd nodig.
Op de zelfde manier als jullie gevoelens van de twijfel niet weg kunnen stoppen. Lukt het ons vaak niet de gevoelens van hoop en verlangen weg te stoppen. Het heeft tijd nodig voor dat die gevoelens langzaam dood zijn gebloed. Weg zijn gesleten je het een plek kan geven en rustig verder kan leven.
En dat wij daar dan zo mee lopen is misschien moeilijk voor jullie, maar die pijn en dat verdriet kan nooit zo moeilijk zijn als dat van deze kant. Begrijp me niet verkeerd al het respect voor wat jullie moeten door staan, ook dat is iets waar jullie niets tot niet veel aan kunnen doen. Maar dat geld natuurlijk ook voor ons alleen dan is het vaak wel nog een graatje pijnlijker denk ik.
Maar echt bedankt voor je goeie uitleg van de andere kant van het verhaal. Vind het toch echt mooi hoe je omschrijft dat die belevings werelden zo kunnen verschillen. En ook waar dat stukje verassing voor ons vandaan komt. Duidelijk verhaal, begrijpelijk en ook erg lastig voor jullie.
Ik ben al een heel eind komt allemaal van zelf goed hoor!
Doeidoeg Tom
even een hele korte reactie.
even een hele korte reactie. Ik had dus gister mijn ex aan de telefoon en hij vertelde mij ook dat hij dus ldvd heeft en het ook moeilijk heeft. Ik nooit gedacht dat een "dumper" dat ook kon hebben.
Ik vind het wel van dat je deze blog hebt aangemaakt. Misschien kunnen wij als gedumpten het ook eens van een andere kant gaan bekijken. Ik ben niet gedumpt voor een ander maar speelde veel meer. Mijn ex is dus met onze relatie gestopt omdat ie zich ook geen raad meer wist en toen maar deze beslissing heeft genomen. Het verbaasde me dat hij vertelde dat hij het soms ook nog erg zwaar heeft, temeer omdat alles aan hem heeft gelegen zei hij en niet aan mij.
Nogmaals, ben blij met je blog.
Groetjes
Vlindertje
@Binas
Hey Binas! Da's lang geleden! Het gebeurt echt maar heel zelden dat ik hier op de site nog iemand tegenkom uit de tijd dat ik hier net vers aankwam. Weet je nog, de borrel in april 2006, dat we met Fleur84 meereden naar de borrel in... Eindhoven, was het toch?
Jouw verhaal uit die tijd kan ik me eigenlijk niet herinneren. Ik denk dat jij je mijn verhaal waarschijnlijk ook wel niet meer zult herinneren
. In ieder geval ben ik hier destijds op de site terechtgekomen ook nadat ikzelf mijn relatie had beëindigd. En zoals je ziet... ik ben er nog!
Heel lang verhaal heel kort samengevat kun je mij scharen onder de categorie 'spijt'. Ik had het uitgemaakt om rationele redenen, omdat ik dacht dat er niets anders opzat dan dat als zij en ik, zij het dan maar los van elkaar, uit de dip te geraken waar we in beland waren. Binnen een maand had ik door dat dat toch echt niet was wat ik wilde, maar toen had zij de deur dichtgegooid. Die borrel in april 2006, toen stond ik nog maar aan het begin van iets wat uiteindelijk een langdurig, zwaar en moeilijk proces zou worden. Lang heb ik inderdaad last gehad van schuldgevoelens, wat best gek is als je bedenkt dat ik eigenlijk wel met haar verder wilde, maar zij nu de boot afhield. Schuldgevoelens, maar ook tegelijkertijd de pijn en het verdriet van het missen zoals iemand die 'gedumpt' is dat ervaart. Het gevoel alsof je treurt om iemand die dood is terwijl je zelf het mes ter hand genomen hebt.
Sinds begin 2006 zit ik op deze site en ik heb 'm nooit echt verlaten. Zeker twee, drie jaar heb ik hier nog met enige regelmaat blogs geschreven omdat ik veel moeite had met het een plek te geven. Ik heb tussendoor ook nog andere relaties gehad, waaraan sommige blogs ook gewijd zijn, maar mijn eerste vriendin M. was altijd de rode draad hier op de site. Er zijn nog wat andere redenen waarom ik 'm nooit verlaten heb, maar goed, ik zal je daar niet mee vermoeien.
Waarom ik dat zeg, is dat ik dus veel heb meegekregen. Ik lees natuurlijk lang niet alles wat er geplaatst wordt op deze site. Dat heb ik hooguit het eerste halfjaar gedaan, maar op een gegeven moment verandert dat en ga je een hele tijd ofwel niet ofwel heel selectief lezen. Wat voor mij wel duidelijk is, is dat het geen unicum is dat iemand die zelf de relatie verbrak, zich ongelooflijk klote voelt. Dat is om de vraag uit je allereerste zin te beantwoorden: ja, dat komt zelfs best vaak voor (maar ik zag al dat er al vele anderen waren die dat konden bevestigen).
Ik hoop voor jou dat je je goed blijft voelen met je beslissing en niet gaat twijfelen, maar ik krijg de indruk uit je blog dat je vooralsnog helemaal achter je beslissing staat. Desalniettemin: sterkte gewenst, 4,5 jaar is niet niks.