Start › Blogs › Anoniem91's blog

Zelf uitgemaakt, maar gebroken

afbeelding van Anoniem91
Don, 28/10/2010 - 13:27 — Anoniem91

Hoi iedereen,

Ik zal het proberen kort te houden. Ik heb zelf een punt achter mijn relatie gezet van anderhalf jaar, dat is nu 1 maand geleden. Ik heb er een punt achter gezet omdat het naar mijn gevoel niet meer ging. We hadden zoveel problemen en ik vond mezelf daar te jong voor. Ik heb vanaf mijn 14de alleen maar relaties gehad (in totaal 3) en ben nooit echt alleen geweest. Ik weet niet wat ik wel wil en wat ik niet wil. Ik heb er ook een punt achter gezet omdat als we door gingen elkaar gek zouden maken. Ik zie ons nog echt eens samen in de toekomst.

Drie weken voelde ik me prima en kiplekker. Dacht niet meer aan hem en het ging me allemaal vrij goed af. Afgelopen week sloeg het in als een bom. Sindsdien wordt het alleen maar erger. Ik val in een zwart gat en kan niet meer rationeel denken. Ik voel me verdoofd en zie de redenen niet meer waarom ik er een punt achter heb gezet. Het enige wat ik denk is dat ik een fout heb gemaakt en hem terug wil. Ik voel me gebroken.... Ik weet niet hoe dat gevoel er ineens zo is. Om eerlijk te zijn denk ik dat het is omdat hij zich nu in het uitgaansleven stort en alleen maar berichten plaatst over hoe leuk dat is. Dat doet zo'n pijn! En natuurlijk gun ik hem zijn geluk en ik bemoei me er ook niet mee. Ik vraag me af waarom hij die dingen dan nooit bij mij deed? Waarom deed hij al die moeite niet voor mij? Dan hadden we misschien nog wat...

Terug gaan is geen optie, nu niet in ieder geval. Het zal niets helpen, de problemen zullen er toch nog zijn (geen vertrouwen, bezitterig, jaloers, controleren). Maar ik moet me met moeite aan die beelden vast houden. Ik zie alleen het gemis en de leuke herinneringen. Ik zit in een gat en het lukt me niet om mezelf eruit te trekken. Wat moet ik doen? Ik heb hulp nodig...

Don, 28/10/2010 - 16:12 — Gaia
afbeelding van Gaia

het hoort erbij

Hoi Anoniem,

Ik vind het vervelend om het te moeten zeggen: maar dit hoort erbij. Dat jij het zelf hebt uitgemaakt, maakt niets uit. Liefdesverdriet is liefdesverdriet..... Elke breuk levert een wond op, zelfs als die (terecht mogelijk) door jouw initiatief is gekomen. Je zal het niet zomaar hebben uitgemaakt. Het gebeurt heel vaak dat alle mooie dingen uit een relatie opeens als een boemerang bij je terug komen, in deze situatie. En geloof me: als je terug zou gaan dan wordt het mogelijk weer zoals het was...

Ik heb zelf vaak meer last gehad van die breuken waar ik de boosdoener was. Want dan kon ik altijd mezelf verwijten maken en ook de illusie houden dat als ik maar.... had gedaan het anders was gelopen...

Wat kan helpen: een + en - lijstje maken van hoe het echt was.

Liefs en sterkte
Gaia

Vrij, 29/10/2010 - 08:54 — ikhoopopbeter
afbeelding van ikhoopopbeter

vashouden aan het mooie

Hoort er inderdaad blijkbaar bij.

Ik heb mijn relatie 7 maanden geleden ook zelf beëindigd en nog kamp ik met "het mooie" en moet ik mezelf echt herinneren aan "de slechte kanten".

In tegenstelling tot wat ik vroeger dacht is iemand "dumpen" soms nog zwaarder dan "gedumpt" worden, omdat je dan met schuldgevoelens kampt; je hebt namelijk zelf de beslissing genomen. Ik heb heel vaak het gevoel dat had hij zijn best gedaan om me nog terug te krijgen en me beloofd om voortaan beter zijn best te doen, ik het nog eens geprobeerd zou hebben. En misschien is dat stiekem ook wat jij wou en zie je nu dat hij zijn leven verder leidt in de plaats daarvan en doet dat pijn (waarmee hij eigenlijk aangeeft dat hij akkoord gaat met de beslissing om de relatie stop te zetten).

Toch denk ik dat je realistisch moet blijven : een relatie loopt niet zomaar stuk en de kans dat de dingen "veranderen" op korte termijn blijft klein. Hij kan onmogelijk veranderd zijn, dus alle problemen van toen zouden met tijd terugkeren, tenzij hij een super zelfinzicht heeft en er echt ook iets aan wil doen. Maar dat is een waterkansje weet ik uit ervaring.

Ik zou zeggen : zet tegenover ieder goeie herinnering een slechte en probeer hem te zien zoals hij echt is wat niet steeds makkelijk is als je je eenzaam voelt en verlangt naar een levensgezel op je pad.

sterkte.

Zat, 30/10/2010 - 11:27 — Anoniem91
afbeelding van Anoniem91

Dat besef ik ook

Ik hoop dat ik op gegeven moment het een plaats kan geven en het dan ook meer accepteer. Zoals je zegt iemand dumpen is moeilijker dan gedumpt worden... Ik kamp met zoveel tegenstrijdige gevoelens waar ik gewoon me weg niet kan vinden. Was dit wel de juiste keuze? Waarvan ik eerst wist van 100% wel, heb ik nu de grootste twijfels over.

Elke minuut is hij in mijn gedachten, en ik denk dat dit nog wel even zo blijft. Misschien dat als ik wat objectiever naar de relatie kan kijken ik inzie dat die niet perfect was. Of dat ik dan inzie dat ik een mega grote fout heb gemaakt. Maar zoiets kan ik nu nog niet zien, ik zit hem namelijk te verheerlijken. Ik besef me dat hij niet kan veranderen en dat verwacht ik ook niet van hem. Het zit hem meer bij mij, had ik het niet gewoon moeten accepteren?

Ook heb je zeker gelijk wat betreft de hoop dat hij ging laten zien dat het wel lukte. Dat hij niet accepteerde dat het overging maar dat hij hier voor de deur zou staan. Nu ik zie dat hij zijn leven oppakt heb ik daar zeker moeite mee. Wat dat betreft zijn mijn gevoelens tegenstrijdig. Aan de ene kant gun ik hem al het geluk wat er bestaat, maar aan de andere kant wil ik niet dat hij verder gaat maar gewoon bij mij is. Ik haat mezelf om die gedachte...

Zat, 30/10/2010 - 11:16 — Anoniem91
afbeelding van Anoniem91

Hoi Gaia, Ontzettend bedankt

Hoi Gaia,

Ontzettend bedankt voor jouw reactie. Ik denk dat je gelijk hem wat betreft er zelf een punt achter zetten. Constant loop ik met een schuldgevoel van had ik maar... Daarnaast mis ik hem ontzettend. Ik heb al een - en + lijst lopen maken van de slechte en goede eigenschappen, maar om eerlijk te zijn heb ik dat rooskleurige beeld nog in mijn hoofd.

Dit is de eerste keer dat ik een punt achter een relatie heb gezet. Daarbij hou ik nog ontzettend veel van hem. Ik weet dat ik het nu tijd moet geven en ik huil al veel minder. Alleen op de een of andere manier blijf ik hoop houden dat alles weer goed komt! Ik weet niet of dat komt omdat ik zo verdrietig ben, maar ik zit daar constant mee in me hoofd. Wanneer zou ik weer contact met hem op kunnen nemen en wanneer zou ik weer werk van hem kunnen maken. Ik weet dat het onzin is en dat ik me nu op mezelf moet richten, maar dat gedenk aan het komt wel weer goed is mijn enige houvast en durf dat niet los te laten....