Ik heb al eerder over de situatie geschreven en ik zou jullie nog op de hoogte houden, dus hier weer een stukje van mijn verhaal.

De jongen die ik leuk vond bleek mij ook leuk te vinden, inmiddels is hij een aantal keer bij me blijven slapen en begint het erop te lijken dat dit misschien geen scharrel is. Het voelt fijn om op zo'n nog bijna onschuldige manier aandacht te kunnen geven aan iemand. Het voelt fijn om door hem aangeraakt te worden en om elkaar diep in de ogen te kijken, maar ook heb ik last van spoken uit het verleden. Allereerst is er de twijfel. Soms denk ik is dit het nu wel? Wil ik dit wel echt? Toen ik mijn ex net kende had ik het idee dat ik de ware had ontmoet, dat gevoel komt bij een ander niet snel weer terug, ik blijf wantrouwend. Ten tweede is er ook nog de onzekerheid en dit spook is echt veel groter. Zodra hij weg is komen de vragen in mijn hoofd: ben ik wel lief genoeg geweest? Vindt hij me nog wel leuk? Wat als hij me straks niet meer leuk vindt? Ik heb hier lang en diep over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat ik dit bij eerdere vriendjes niet had, toen was ik nog onschuldig en vrolijk. Nu kan ik mezelf de put in praten. Waarschijnlijk komt dit door het feit dat mijn ex op sommige momenten ineens kon besluiten dat ik alles fout deed en dat ik maar weg moest. Meestal veranderde hij dan van gedachten, maar de laatste keer dus niet. Dit is iets waar ik nog steeds bang voor kan zijn. Ik zie dat deze angst waarschijnlijk voor het grootste deel irrationeel is en ik moet vaak hard tegen mezelf inpraten om hier weer een beetje overheen te komen. (Ooit heb ik een RET-oefening gehad, die komt nu eindelijk van pas).

Het blijft en moeilijke kwestie. Aan de ene kant is het allemaal heel leuk enzo, maar aan de andere kant is het oh zo fragiel. Het is niet makkelijk om zomaar weer een relatie te beginnen als je net uit een hele lange relatie komt. Je bent namelijk bijna pijnlijk realistisch omdat je weet hoe makkelijk het weer stuk kan gaan.

Eén valkuil probeer ik in ieder geval te ontwijken. Ik blijf aan mezelf werken in plaats van pas op de plaats maken, zoals ik deed toen ik met mijn ex kreeg. Ik probeer mezelf iedere week een doel te stellen, bijvoorbeeld door iemand uit te nodigen die ik al een tijdje niet heb gezien of iets leuks voor mezelf te gaan doen. Ook probeer ik me te realiseren hoe rijk mijn leven is buiten deze jongen om, hoe veel ik eigenlijk heb om dankbaar voor te zijn.

het is allemaal moeilijk, maar met babystapjes probeer ik het weer. Er is een kans dat ik weer ga vallen, maar het kan onmogelijk zo erg zijn als de vorige keer...