Hallo allemaal,

Lange tijd dat ik hier op de site heb gezeten, maar een vraagstuk in mijn hoofd waar ik graag over met jullie wil discussieren. Ik heb een aantal jaar last gehad van mijn liefdesverdriet, inmiddels kan ik zeggen dat ik verder ben gegaan en er "boven op" ben gekomen. Misschien denk je nu; ik zit er nog midden in, wat heb ik hier aan? Maar lees even verder...

Ik heb dus een hele tijd in de knoop gezeten met mezelf, door de breuk met mijn eerste echte vriend. We waren gek op mekaar, maar maakten ook veel ruzie met elkaar. Waren we te jong? Botsen we te veel? Ik denk beide. Iniedergeval waren we niet voor elkaar bestemd, terwijl ons gevoel voor elkaar erg sterk was. Misschien wel juist door alle problemen, waren de hoogtepunten ook extraam. Diepe dalen en hoge bergen zeg maar. Ik weet het niet.

Wat ik wel weet is dat ik nu nog steeds wel eens moeite heb met dingen. Ik zit in een nieuwe relatie; soms geef ik dingen te weinig aan, soms geef ik dingen te hard aan. Gelukkig heb ik nu een lieve, geduldige en rustige vriend die mij kan handelen op die manier. ALleen af en toe word ik er zelf nog gek van; ben ik dan nu nog steeds bezig met die eerste breuk, stiekem ergens ver weg?

Wat ik denk is dat die eerste breuk mij heeft gevormd. Ik was 20 en nu 23. Ik ben er zeg maar volwassen van geworden. Geleerd dat het leven niet alleen leuk is, dat er ook minder leuke dingen nodig zijn om persoonlijk te groeien en ook juist het leven meer te waarderen. Vaak hoorde ik in de paar jaar dat ik in de put zat met mezelf (laag eigenwaarde, nu nog niet op oude niveau maar veel beter) het woord "zelfmedelijden" vallen. Ook als je dit terugleest zou je dat kunnen plaatsen. Ik word daar altijd een beetje heftig van. Ik haat dat woord.

Want wie help je er nou mee om dat woord erin te gooien? Juist doordat je je al onzeker voelt, voel je je nog meer aangevallen. Hoezo zelfmedelijden? Ik heb iets meegemaakt dat ik niet leuk vond, ik weet dat het niet het grootste probleem van de wereld is maar voor mij op dat moment wel. Maar ook ik snap dat het goed is om jezelf onder de kont te schoppen en te zeggen: en nu ophouden en door, anders blijf je bezig.

En in die zin had ik gehoopt dat het woord zelfmedelijden niet zou bestaan, het is zo negatief terwijl het eigenlijk heel positief iets is. Als iemand het tegen je zegt, besef dan dat diegene het beste met je voor heeft. Niet om je aan te vallen, maar om je te doen laten beseffen dat als je iets achter je laat, je gelukkiger gaat worden dan jij je ooit had voor kunnen stellen.

Nog steeds vind ik het verdrietig, ergens "mis" ik hem maar niet omdat ik hem terug wil. Ik heb geen contact meer maar het is samen goed afgesloten, het is nu een mooie herinnering en soms vraag ik me gewoon af hoe het met hem gaat. Maar mijn huidige vriend wil ik nooit of te nimmer kwijt. Met hem wil ik een leventje opbouwen. Zo zie je dat het echt beter kan gaan, maar dat heeft tijd nodig... Ook ik heb een hele tijd nodig gehad.