Zelfs met dit mooie weer spookt hij nog door mijn hoofd.
Of misschien juist door dit mooie weer, er komen zoveel herinneringen naar boven van vakanties en samen genieten van de zon, wandelingen door het park, naar het strand...
Het zal er ook wel mee te maken hebben dat een paar dagen geleden eindelijk mijn laatste meubels uit zijn appartement zijn gehaald. Ik heb nu echt zo sterk het gevoel dat ik weer contact moet opnemen. Ik weet niet waarom, of ik hem voor de zoveelste keer zou willen uitmaken voor alles wat lelijk en gemeen is of om te vragen hoe hij zich voelt, nu ik nog definitiever uit zijn leven ben. Het was altijd zo'n soort reserve: mijn meubels staan daar nog, dus we moeten nog wel een keer contact hebben. Dat gaat nu dus niet meer door.
Het is allemaal zo oneerlijk, ik weet dat hij het er ook moeilijk mee heeft (gehad?), maar hij had verdorie alweer een vervangster. Iemand bij wie hij weg kan kruipen en die hem op kan vangen als hij het moeilijk heeft. Al praat hij niet over mij, hij kropt altijd alles op.

Ik weet dat hij de moeite van het missen niet waard is, maar waarom waarom waarom mis ik hem dan toch?
Ik heb hem verboden contact met mij op te nemen tot mijn examens voorbij zijn, de laatste is volgende week woensdag. Ben eens benieuwd of ik daarna nog iets van hem hoor. Of misschien hoe lang het duurt voor ik zelf weer contact met hem opneem.