Lieve allemaal,

Ik wil jullie heel erg bedanken voor alle lieve felicitaties! Ik had eerst echt geen zin in mijn verjaardag maar dankzij jullie voelde ik me toch echt jarig!
Vrijdag zelf was het heel erg leuk geweest en heb ik mijn ex eigenlijk ook geen moment gemist. Dat is vandaag gekomen, hoe kan het ook anders. Maargoed, ik zit er wat over te denken, wel of geen contact opnemen (geen, het gaat al zo goed nu en anders hoor ik hem vanzelf wel weer eens), hem wel of niet terug willen (alsof ik een keuze heb, maar het doet het altijd goed dat te denken ), dat soort dingen, the ususal dus.

En zonet mailtje gekregen: beginnend met 'hoi' en een fijne verjaardag gewenst, met van alles en nog wat en 'alles wat je je maar kunt wensen'. Ehm, heb jij dat niet van mij afgepakt? Beetje cru om mij dan dat allemaal te wensen, niet?
Ben verdorie tien maanden verder, meestal behoorlijk gelukkig maar vandaag is het weer even mis. Is dit alles wat ik na vijf jaar nog krijg? Een lullig mailtje omdat hij bang is mijn ouders aan de telefoon te krijgen (omdat ik nu toevallig thuis zit omdat ik een weekje vrij ben)? En why do I even care?
Domme kip, ikke, om te denken dat het toch nog ooit missch

Hallo allemaal,

Ik heb een aantal dagen zonder internet gezeten, maar nu heb ik weer de beschikking over een computer mét...
Afgelopen zaterdag was de bruiloft waar mijn ex getuige was. 's Ochtends was de dienst in de kerk en dat was ook waar ik mijn ex en het huidige aanhangsel voor het eerst samen heb gezien. Was heel moeilijk, vooral omdat je verder weinig afleiding hebt. Gelukkig was mijn beste vriendin mee, die heeft me erdoor heen gesleept. 's Middags was er niks gepland, pas 's avonds weer. Toen was het een feest, eten, en in gala. Heb dus mijn best gedaan er fantastisch uit te zien en dat is eigenlijk ook nog wel gelukt (als je dat van jezelf mag zeggen ). M'n ex is toen naar ons toegekomen (mijn vriendin en hij kennen elkaar ook goed), maar op dat moment wist ik echt nog niet wat ik met hem aanmoest. Ben dus vrij kortaf geweest, ik wilde op dat moment echt alleen maar weg. Later werd het drukker en hebben we nog met andere mensen staan praten. Het werd zowaar nog gezellig, ook tijdens het eten waarbij ik met m'n rug naar m'n ex enzo toe zat (dank aan vriendin!). Ik was ze toen eigenlijk al zowat vergeten, het zat nog ergens in mijn achterhoofd maar ze waren niet echt aanwezig. Op het eind van de avond toen we weg zouden gaan kwam hij nog naar me toe, en ik hoefde nog net niet het kwijl van me af te vegen...Volgens mij dacht hij dat dat mens van hem de zaal uit was, want hij was echt enorm close, pakte mijn hand, hield me tegen toen ik weg wilde gaan omdat hij nog wat wilde zeggen, dat soort dingen. En die blik...verdorie, zo heeft hij vaker naar me gekeken, alleen gingen we toen iets anders doen in plaats van elk onze eigen weg. En weer zei hij dat hij spijt kreeg als hij me zo zag. Op dat moment voelde ik me heel sterk, ik vond het echt beter zo, zei dat ook tegen hem. Hij vond het ook beter op deze manier. Ik meende het ook echt, alleen de dagen erna was dat gevoel dus weg. Nu mis ik hem gewoon weer. Op een andere manier dan eerst. Niet omdat ik eenzaam ben (al ben ik dat soms wel), maar gewoon om hem en om wat we samen hadden.

Hmm...toch even raar gevoel gekregen net. Sprak net de bruid van aanstaande zaterdag op de msn, blijkt dat ze afgelopen zaterdag al voor de wet getrouwd zijn in kleine kring. Wist ik helemaal niet, weet je ook weer gelijk hoe 'close' je bent. En mijn ex is getuige dus die was er wel bij. Damn, op één of andere manier bezorgt me dat een rot gevoel, te weten dat zij er wel bij waren, hij en dat mens. Ik weet dat het niet meer van mij is, maar wij waren altijd met z'n vieren...niet dat stomme mens erbij!
Het is niet eerlijk, ze pikt zomaar mijn plaatsje in. Die trouwplannen waren er al voor het uit was, mijn ex was al getuige voor het uit was en nu voel ik me zo enorm buitengesloten. Ik weet ook wel dat ik er buiten sta, maar het was niet zo nadrukkelijk aanwezig totdat je zulke dingen hoort.

Oké, ik krijg weer de kriebels dus tijd om weer even te posten! Ik bedacht me net dat het al meer dan een week geleden is dat ik hem nog heb gesproken. Toen vroeg hij om niet meer zoveel contact te hebben (omdat het mens er niet tegen kan). Wel erg, nu lijkt het ook nog alsof ik naar hem luister. Misschien doe ik het ook wel, maar het is voor mij ook het beste. En als hij het zo wil dan kan hij het zo krijgen. Al zijn hoogdravende woorden over vriendschap en 'er voor je zijn', ik merk er niks van. Heb ik ook tegen hem gezegd, ik weet al niet eens meer wat hij daarop geantwoord heeft.
Ik ben lekker trots op mezelf dat ik hem niet meer gesproken heb, niet meer gemaild, zelfs (weer...) geblokkeerd op de msn!

Weinig nieuws hier, maar ik voel me weer eens zo eenzaam. Ben alleen thuis, moet eigenlijk leren maar ook dat lukt niet. Beste vriendin nog op vakantie, rest ver weg en ik voel me gewoon rot. Het is dat het vrijdag is en dat dat mens van m'n ex intussen wel weer thuis zal zijn, anders had ik vast gebeld.
Ik geloof dat ik maar eens iets moet gaan doen, maar ik heb geen idee waar ik op dit moment gelukkiger van kan worden. Voel me niet leuk, ben niet leuk en ik haat even alles! Bah!
Waarom ben ik nu alleen en is hij dat niet? Hij heeft de fouten gemaakt en ik krijg de shit over me heen.
Dit gaat ook wel weer over, dat weet ik wel, maar nu helpt dat even niet.

Weinig bijzonders hier, alleen voel ik heel erg de neiging om contact te zoeken met m'n ex, vandaar dat ik ter afleiding hier maar even post.
Het gaat gelukkig weer een stuk beter sinds ik geen contact meer heb, al zie ik er nog wel tegenop dat ik binnenkort m'n ex met nieuwe vriendin ga zien...Doet me een beetje denken aan een aflevering van Sex & the City (weet niet of iemand dat hier kijkt, maargoed). Daar loopt Carrie (hoofdpersoon) ineens haar getrouwde ex en zijn vrouw tegen het lijf, ze schrikt zich dood en kruipt letterlijk achter een bureau ofzo weg. Kan me er iets bij voorstellen! Maargoed, ik weet dat het gaat gebeuren, dus onverwacht is het toch al niet.