Voel me helemaal gesloopt lieve mensen!

Wát een ochtend….

Hij was al boos toen we begonnen omdat ik vorige week 'achter zijn rug om' met een vriend had afgesproken (kan ik me ook best iets bij voorstellen, maar omdat hij mij al wekenlang negeerde via mail en telefoon en ons laatste belletje ook niet echt vlekkeloos verliep was er dus geen goed contact meer geweest en ik zat me helemaal op te winden over het huis en alle zorgen, terwijl ik wist dat hij alleen maar lekker bij die andere vrouw zat en mij weer eens liet stikken. Ik wilde gewoon peilen hoe de vlag er bij hing, en wat ik vanochtend voor een man zou treffen).

Ik gaf aan dat ik er van baalde, dat alles weer op mij neer komt. Hij gaf een klein beetje toe dat hij zich inderdaad niet aan de afspraken (klussen) had gehouden, en dat het nu op mij neerkomt. Dat was een lichtpuntje.

Vervolgens helemaal geen concrete voorstellen, alleen maar klagen en zielig doen en andere scheidingsverhalen er bij halen. Ik kan daar niet goed tegen, omdat het verdorie ZIJN eigen beslissing was, en hij totaal geen enkele verantwoordelijkheid wil nemen en niet met de consequenties wil dealen. Hij vraagt zelfs waarom ik zo boos en verdrietig ben, omdat hij mij 'toch niet in de steek laat, het is een gezamenlijke beslissing'??

Hij wil de papieren zo snel mogelijk tekenen, 'en dan zien we in de toekomst wel hoe we het verder oplossen', maar zolang er geen concreet plan is voor het huis (en de verwachte restschuld) ga ik mijn handtekening niet zetten hoor…

'Just want to get the fucking divorce' werd er geroepen. Die uitspraak vond de advocaat niet kunnen. Ik was het hier mee eens.

Nu gaat hij zijn familie om hulp vragen, om te zien of hij alvast een deel van de erfenis kan krijgen. Zou hij een half jaar geleden ook al doen….. Toen ik aangaf dat ik dat samen met wat andere punten zwart op wit wilde hebben werd hij woest en wilde hij opstappen. De advocaat moest hem echt een paar keer streng toespreken. Okee, we zitten nu eenmaal in een benaderde situatie (ik zit dan ook te shaken hoor), maar we moeten stappen zetten anders gaat dit jarenlang doorsudderen.. Hij ging nog even bijna zitten huilen, maar daar kan ik helemaal niets mee. Dat scenario ken ik maar al te goed.. Dan vind ik het weer zielig, voel ik me schuldig, geef ik toe en krijgt hij zijn zin en hoeft hij niets te doen.. Dat doe ik niet langer (schouderklopje voor mezelf

Dan het gedoe met makelaars en het opknappen van de woning. Dat kost ook geld. Ik vroeg hoe gaan we dit betalen? Hij zei 'tsja ik niet, ik ben blut'. En toen een lange stilte. Hmmmmm, lekker makkelijk weer. Gelukkig heb ik nog een klein spaarpotje van ons samen, dan ga ik de mini-renovatie daar maar van betalen. Ik kreeg ook nog het verwijt dat ik hem teveel zou uitschelden, terwijl ik alleen maar duidelijk was en confronterende (maar relevante!) vragen stelde hoe hier uit te komen.

Pffffffffff………….

Ik doe vast een schietgebedje dat het huis snel en tegen een redelijk bod verkocht wordt. Dan kan ik echt opnieuw beginnen. Een nieuwe start maken.

De advocaat merkte nog op dat ik er erg slecht uit zie.. dat klopt ook wel.. weinig slaap en geen eetlust, 7 kilo kwijt van toch al niet dikke lijf.. Of ik wel in staat was om beslissingen te nemen? Nou en of, kom maar op! Ik wil hier UIT!

Eenmaal buiten vroeg ik nog hoe het nu precies zit met die andere vrouw. Hij was onze trouwdag vergeten (?), en hij had die foto 'dus niet expres geplaatst om mij pijn te doen'. Ik zei dat ik heel erg gekwetst was en me totaal onbelangrijk voel en compleet vervangen. En dat al binnen een maand. Ik was toch 8 jaar in zijn leven.. Hij deed weer vaag en mompelde iets over vriendschap en de hoeveelheid jaren die er niet toe doen. Tsja.

Toen ben ik maar weggefietst en naar mijn werk gegaan. Best wel opgelucht dat het weer even achter de rug was…..

Als dit rond in trek ik me toch een fles champagne open! Doen jullie mee?