Hoi!

Ik hoop hier misschien mensen te vinden die eenzelfde situatie hebben meegemaakt of tenminste weten hoe super klote ik me voel. Nou mijn verhaal..... maak u klaar, pak nog even een zakje chips of bak koffie want het is echt een heel verhaal.

Mijn ex vriend en ik waren zes jaar heel gelukkig samen. Ik was vijftien toen ik hem leerde kennen en hij achttien, dus we hebben heel veel samen meegemaakt. Vanaf het begin van onze relatie is het duidelijk dat mijn ex een erg moeilijke jeugd heeft gehad. Ik ben bij zijn familie ook nooit geaccepteerd, en zijn moeder en zus zijn vreselijk dominant. Er zijn heel veel bizarre ruzies geweest in dat gezin en dat heeft er voor gezorgd dat mijn ex het contact met zijn familie verbroken heeft.

We hadden maart vorig jaar een huisje gekocht en hij is daar vanaf juli in getrokken. We waren zo gelukkig!! Ik ben vanaf januari bij hem ingetrokken, zodat hij eerst zelf nog even kon wennen. Vanaf dag 1 dat ik bij hem woon ging hij opeens veel weg en voelde hij zich raar, maar hij kon niet benoemen waar dit aan lag. In maart heeft hij mij gevraagd mijn spullen te pakken en terug naar mijn ouders te gaan.... omdat hij zei dat het onprettige gevoel wat hij nu had niet weg ging. zonder uitleg of iets. We zijn nu twee maanden verder en ik mis hem echt elke dag, elke ochtend hoop ik dat het allemaal een nachtmerrie was. Op dit moment is hij in therapie gegaan. Eerst wist hij niet wat hij voelde, toen had hij een vol hoofd en nu opeens voelt hij niks meer voor mij. Hij zegt dat hij door dat zijn moeder zo dominant was altijd net als zijn vader geleerd heeft om niet te praten over gevoelens en te doen wat een ander vraagt, zodat er maar geen ruzie ontstaat. Blijkbaar heeft hij dit ook te vaak gedaan in onze relatie, geen mening geven en pleasen. Ik dacht dat het hem gewoon allemaal echt niet interesseerde, maar nu blijkt dat hij zich altijd gedwongen voelde om het met me eens te zijn, omdat hij ruzies wilde vermijden. Hij heeft door zijn jeugd een verkeerd beeld gekregen van hoe relaties werken en heeft ook nooit geleerd te praten. Door wat er nu allemaal bij hem naar boven komt heeft hij geen gevoelens meer voor mij en zegt hij ook niet te weten of hij het ooit nog met mij wilt proberen. Ik vind het heel erg dat hij zich blijkbaar gedwongen voelde om gewenste antwoorden te geven, waardoor hij zichzelf voorbij gelopen is.
Ik zou het zo graag nog een kans willen geven, als hij leert te praten en ik leer hem te stimuleren om zijn eigen mening te geven dan zou er toch weer liefde tussen ons kunnen groeien? Ik begrijp gewoon niet dat hij het geen eens een kans wilt geven. Ik loop al acht weken te smeken en te vragen voor een kans, maar ik merk dat hij alleen maar meer afstand neemt. Hij doet ook vreselijk koud en ongevoelig tegen me. Misschien is hij ook gewoon vreselijk in de war, maar ik begrijp gewoon niet dat je niks doet aan een relatie die altijd wel goed zat. En ik begrijp ook echt niet dat hij dat huis met me heeft kunnen kopen en inrichten en hij me nog heeft gevraagd om bij hem te komen wonen en dan dit.... na één dag samenwonen zei hij het al. Mn spullen waren er net dus het is ook niet dat het samenwonen hem tegen kon vallen ofzo haha.

Ik hou echt van hem en ik vind het heel erg dat ik hem onbewust zeer heb gedaan. Volgende week ga ik zelf ook praten met een therapeut, want ik maak mezelf helemaal gek door maar hoop te blijven houden. Ik heb sinds zondag geen contact meer met hem gezocht om zelf ook na te kunnen denken. Alleen vandaag appte hij mij dan weer met iets over zijn werk, dan denk ik waarom app je mij dit als je niks meer voor me voelt? dan hoef ik dat toch ook niet te weten. Ik vind het echt heel verwarrend. Maarja dat zeg ik dan maar niet, omdat ik hoop dat hij me meer toe gaat laten als ik op een normale manier terug reageer.

Hij zegt dat we nu beide door moeten met ons leven en dat onze wegen elkaar ooit misschien weer kruisen en dat we het altijd dan nog kunnen zien. Ik begrijp gewoon niet dat je zoiets kan zeggen na zes jaar een relatie gehad te hebben met iemand Ik dacht in januari echt nog oud te gaan worden met deze jongen en we hadden het zelfs al over kinderen krijgen en trouwen. ik zie ook echt in dat ik dingen anders had moeten doen in onze relatie en wil er echt aan werken, dat heb ik ook tegen hem gezegd, maar hij is geloof ik heel bang terug te kruipen in die rol. Hij is er ook nog niet klaar voor om met mij en zijn therapeut samen het gesprek aan te gaan over onze relatie etc. ik zou het gewoon zo graag een kansje willen geven en word gek van de onzekerheid, mis hem vreselijk.

TIPS????

Ik hoop dat ik een beetje duidelijk ben, is zo n mega verhaal maar heb het zo goed mogelijk samen proberen te vatten. xx