Ja, ik heb precies het tegenovergestelde...last van verlatingsangst. Ik besefte het niet eens, totdat mijn vriend op wie ik stapelgek ben me tamelijk out of the blue vertelde dat de vonk weg was....We hebben daarna veel gepraat en ik ben er achter dat ik me enorm aan hem heb vastgeklampt. Een avond zonder hem zijn vond ik al te veel............Terwijl ik in de relatie die ik daarvoor had, precies het tegenovergestelde deed. Naar verluidt was ik er te weinig, teveel met mijn werk bezig en te weinig met ons. Die relatie heeft me uiteindelijk bijna kapot gemaakt. Hij was met name verbaal erg agressief en maakte me klein met zijn woorden. Uiteindelijk heb ik er zelf een punt achter gezet. Maar in plaats van eerst goed te helen, ben ik binnen twee maanden alweer gaan daten. En hup, laat het de eerste date meteen raak zijn. Ik ontmoette dus mijn vriend en het voelde alsof ik thuiskwam. Ik voelde me zo gelukkig, warm en geborgen bij hem. Maar ja, ondertussen zat ik nog met een hoop onverwerkt verdriet. Daarnaast ben ik er achter dat ik hem dus zo ongeveer fijn geknepen heb. Niet dat hij het ooit sterk geuit heeft..............was dat maar zo. Maar hij heeft dan weer ongeveer wat jij hebt. Al geeft hij het niet ruiterlijk toe. Nooit een lange, hechte relatie met iemand gehad en hij heeft het gevoel dat hij altijd voor anderen moet zorgen. Simpelweg zodat mensen van hem houden. Hij houdt bovendien niet vreselijk veel van zichzelf. Gecompliceerd verhaal dus. De afgelopen weken heb ik vervolgens op alle mogelijke manieren laten weten dat ik van hem houd, precies zoals hij is (en dat meen ik ook oprecht). Maar dat heeft de zaak geen goed gedaan....we hebben nu daarom besloten om elkaar een tijd totaal met rust te laten, totdat het gevoel bij hem weer goed zit. Ofwel totdat hij me gaat missen....en dat kan best wel eens een tijdje gaan duren, ben ik bang. Want als je zo vol angsten en twijfels zit, hoe kun je je dan ooit weer goed gaan voelen? Maar goed, zoals ik mijn verhaal al begon: dat geldt net zo goed voor mij. Mijn eigen oplossing? Keihard vechten tegen het me rot voelen en afwachten....Ik weet namelijk ook dondersgoed dat pijn vanzelf verdwijnt en er een dag komt dat ik opsta en mezelf weer helemaal gelukkig voel. Mijn advies aan jou? Het is knap dat je er voor uitkomt. En waarom zou je bang zijn om je te binden? Wat is er mooier dan verliefd zijn op iemand en je echt aan iemand te geven? Waarom zou je je angst niet recht aankijken en dan gewoon springen. Vertel degene aan wie je je niet durfde te binden eerlijk hoe je je voelt. Of wordt weer verliefd en ga ervoor... Je kan het! Blijf niet op de duikplank staan, dan wordt het water alleen maar dieper van....