Zat net weer eens op deze site te kijken. Probeer het eigenlijk zoveel mogelijk te vermijden omdat het niet echt helpt bij mijn verwerking. Ik zag je reactie op een blog van mij van een paar maanden geleden. Het gaat echt nog heel erg slecht. Het is nu bijna een jaar geleden dat we uit elkaar gingen en op dit moment voel ik me weer net zo slecht als een jaar geleden. We gingen een vechtscheiding in, alle contact alleen nog maar via advocaten, gewoon niet meer on speaking terms. Met mijn kinderen gaat het ook slecht. Een van mijn kinderen heeft in de crisisopvang gezeten en zit gelukkig nu in therapie. Met het andere kind gaat het ook niet goed, sociaal heeft het grote problemen. Vorige week is het uit de hand gelopen en uiteindelijk hebben een paar vrienden een gesprek gearrangeerd om dingen af te spreken, en om maar te proberen dat het niet echt tot de rechter komt. En daar zit hij dan, zoals ik hem altijd had willen hebben, hulpvaardig, bereidwillig. Ja, voor de scheiding om van mij af te komen. Voor mij en de kinderen deed hij nooit wat. Hij wil nu ineens ook betrokken zijn bij de opvoeding van de kinderen. Vroeger deed ik altijd alles zelf. Hij keek nooit naar de kids. En 's avonds, na het gesprek ben ik totaal ingestort. Heb hem zelfs opgebeld "ik wil niet scheiden, ga niet scheiden, wil niet alleen en kan niet alleen". Maar het moet. Ben zo ontzettend depressief. Ga volgende week gelukkig met een psychiater praten om in therapie te gaan. Ben al maanden bezig met psychologen maar het helpt allemaal niks. Ik kan en wil hem niet loslaten en kan en wil niet accepteren dat het voorbij is. Ik ga eraan kapot. Probeer wel dingen te doen met de kids, maar het is gewoon allemaal niet meer leuk. Niks is nog leuk. Alles is leeg. Voel me totaal geamputeerd en in een hoek gezet waar ik niet in wil zitten. Ik was altijd super vrolijk ondanks dat ik alles alleen deed. Was altijd op hem gericht en later ook op de kids. En nu is hij weg en moet ik mezelf terugvinden en dat is zo moeilijk. Het is zo moeilijk om met mezelf bezig te zijn. Hij zit hele dagen in mijn kop. Ik krijg hem er niet uit. Ik heb echt hulp nodig om mijn leven weer op de rit te krijgen. We moeten ons huis uit, een mooi groot huis waar ik heel erg aan gehecht ben, maar waar ook veel herinneringen in zitten. Maar ik vind het doodeng om alleen de beslissing te nemen waar ik heen ga en om andere scholen voor de kinderen te zoeken. Iedereen zegt dat het beter is voor de kinderen om samen nog dingen te regelen, maar is het goed voor de kids als ik na zo'n gesprek (waarin ik alleen maar op hem gefocussed ben) totaal instort? Nee, dus dat ga ik ook niet doen. En ik twijfel eraan of ik er ooit overheen kom. Hij was de man van mijn leven, waar ik wel een rothuwelijk mee had. Maar ik heb gelezen dat het veel langer duurt om een scheiding te verwerken van een slechte relatie dan van een die goed was. In mijn huwelijk was ik niet gelukkig, maar dat was niks bij wat ik nu voel, al bijna een jaar. Zo ellendig, wanhopig, verdrietig. Ik ben echt totaal de weg kwijt. Maar ik moet op de been blijven voor de kinderen waar het ook niet goed mee gaat en die mij ook zo nodig hebben. Meneer woont inmiddels in het buitenland en hoeft zich maar 1 dag in de 2 weken zorgen te maken over 1 kind. Het andere kind wil hem al heel lang niet meer zien. Ik weet het echt niet meer. Ik moet nadenken over dingen waar ik helemaal niet over wil nadenken. Ik moet de kinderen delen in de vakanties en dat wil ik niet. Ik moet achter een ander huis aan en dat wil ik niet. Maar ik moet door. Hierblijven is geen optie, we blijven totaal steken hier. Maar garantie dat het ergens anders beter gaat heb ik ook niet. Ik weet gewoon niet meer wat te doen en ben totaal wanhopig. En dan lees ik van Patty67 dat zij zich zo al 6 jaar voelt en dan zakt de moed me in de schoenen.
Goed; heb nu even een klein beetje mijn frustraties geuit. Liefs, stuurloos