Start › Blogs › nicolaatje's blog

zit in die rollercoaster

afbeelding van nicolaatje
Zon, 29/09/2013 - 19:49 — nicolaatje

Gek, deze ochtend heb ik zo hard om je gehuild maar nu de avond komt voel ik me weer rustig.
Ik was bang om je te verliezen, en ik ben je kwijtgeraakt.
Ik was bang dat je uit mijn leven zou verdwijnen, en je verdween langzaam.
Het laatste lijntje heb ik zelf doorgeknipt; "we kunnen beter geen contact meer hebben".
Je vond het fijn dat ik het liet weten en respecteerde mijn keuze. Je was blij dat ik voor mezelf koos hierin en ervan bewust dat het beter zo was. Ik weet niet wat dat allemaal betekent, ik voel niets bij die woorden. Je kiest ze zorgvuldig, beheerst, formeel, aardig respectvol, maar ik haal er geen emotie uit.
Wanneer ik met je belde was je erg verdrietig, je brak elke keer als we met elkaar in gesprek waren (....zodra je mijn stem hoorde) Je vind het moeilijk en toch maak je deze keuze. Blijkbaar was ik toch niet goed genoeg.

Het liefst zou ik plots voor je deur staan en weer de confrontatie aangaan, omdat ik er eigenlijk nog steeds geen bal van geloof dat je zonder mij verder wil gaan. Ik wil blijven vechten, ik wil vechten tot er niets meer is om voor te strijden.
Jij loopt weg voor het gevecht is begonnen.
Ik vind je een lafaard en toch heb ik respect voor je....misschien is vechten zinloos, maar als het voor de liefde is wil ik gewoon niet opgeven.

Je hebt me vleugellam gemaakt. Ik kan niets meer doen, en oh wat heb ik daar een hekel aan.

Zon, 29/09/2013 - 20:51 — kokkie (of verwijderd)
afbeelding van kokkie

Bekende gevoelens

en die kunnen je wanhopig maken.
En sommige mensen zijn lafaards, maar volgens mij zijn ze alleen maar bang voor hun eigen gevoelens, die ze zelf niet aankunnen, dus lopen ze weg, das makkelijker.

Maar ik rij mee in die rollercoaster, hoop dat we snel de eindstreep halen.

Zon, 29/09/2013 - 21:59 — nicolaatje
afbeelding van nicolaatje

of we kunnen uitstappen, en

of we kunnen uitstappen, en dan lopen we zelf naar de eindstreep en hopelijk komt iemand op een gegeven moment met ons mee wandelen.

Maar is makkelijker gezegd dan gedaan. Want gedachtes blijven me pesten: hij was laf of hij vond mij niet leuk genoeg...
Onzekerheden en gebrek aan vertrouwen waardoor ik vaak voor het laatste antwoord kies.
En hup zit weer in die rollercoaster.

Ma, 30/09/2013 - 13:00 — Morgain
afbeelding van Morgain

ik zit samen met jou in die

ik zit samen met jou in die rollercoaster.

Langs de ene kant is het leuk om te horen dat hij toch wel twijfels of spijt heeft. Zo van "zie je wel dat je het niet had mogen uitmaken!" Langs de andere kant, hij heeft het wel gedaan, hij heeft je in de put gesmeten.

Langs de ene kant zie je hem nog graag en wil je niets liever dan verder gaan met hem. Langs de andere kant heeft hij je enorm pijn gedaan, hij twijfelt aan je en kan dat niet op een volwassen manier oplossen. Wil je dat wel in een relatie, wil je met zo iemand samen zijn, wie zegt dat hij het niet opnieuw gaat doen ...?

het is verschrikkelijk. Het zou beter zijn als hij duidelijk er een punt achter zet, dat doet het meeste pijn in het begin, maar stelt je in staat om verder te gaan.

Ma, 30/09/2013 - 18:12 — nicolaatje
afbeelding van nicolaatje

ja precies!! maar aan de

ja precies!! maar aan de andere kant mijn grote ego Knipoog, ik heb geprobeerd ook te accepteren dat hij mij gewoon niet moet om zo verder te gaan. Maar dat wil ik dan ook weer niet geloven, want dan zijn al zijn lieve woorden blijkbaar gelogen en was ik gewoon niet leuk genoeg voor hem. Daarom schiet ik telkens alle kanten op.
Moet veel tijd overheen gaan, dat lees ik ook veel hier. Helaas ben ik ongeduldig: ik wil er NU uit.

We komen er samen uit wel uit Morgain Knipoog

Ma, 30/09/2013 - 15:06 — Lovertje85
afbeelding van Lovertje85

@nicolaatje

Mooi geschreven! Ik denk dat veel mensen zich hierin herkennen. Wat betreft het feit dat je niet gelooft dat hij zonder je door wilt... Tja, ook al voelt dat voor jou nu zo, je moet afgaan op wat hij tegen je zegt en je aangeeft... En dat is (helaas) toch echt dat hij wel zonder je door wilt.... Het betekend niet dat hij gelijk over je heen is en je niet mist... Mocht hij anders bedenken zoekt hij je vanzelf wel weer op, maar ik denk dat je jezelf dat voorhoudt om niet de hoop de nek om te draaien....

Ik mis in jouw verhaal wel de reden van de breuk... Waarom wilde hij dan zonder je?

Zoals je zelf al in een reactie aangeeft... Zelf naar de eindstreep lopen en hopen dat er op een gegeven moment weer iemand met je meeloopt... Maar het voornaamste is: zorgen dat jij jezelf alleen naar die eindstreep net zo sterk voelt als wanneer er iemand meeloopt... Want daar wil je immers naar toe.... Dus laat dat nu je voornaamste doel zijn.... Eerst jijzelf... En dan zie je wel weer verder....

Je kan het!

Ma, 30/09/2013 - 18:08 — nicolaatje
afbeelding van nicolaatje

Hoi Lovertje85, Bedankt voor

Hoi Lovertje85,

Bedankt voor je toevoeging, ik moet inderdaad zelf naar die eindstreep lopen, dat kan ik wel.
Ik had alleen niet verwacht dat we echt uit elkaars leven zouden verdwijnen.
We hebben nog maar een paar dagen geen contact dus misschien ben ik erg heftig in mijn uitspraak, en misschien onderschat ik zijn verdriet. Maar ik zie het heel zwart-wit.
Hij wil niet meer, ik wil het contact niet meer en dus zijn we klaar...voor altijd.

Misschien moet ik meer info geven, ik ben inderdaad niet duidelijk wat er is gebeurt, so here we go:

Een paar weken geleden kon ik het niet, het contact verbreken. Ik wilde blijven proberen, eerst elkaar langzaam weer leren kennen en ons een kans te geven, toen misschien door vrienden te blijven.
Het contact verbreken voelde te heftig.
Hij is een echt een lieve gast en ik voelde me een bitch zodra ik zou dreigen het contact te verbreken.
Het ging al een tijdje niet lekker en hij heeft zeker tijdens de relatie zeker zijn best gedaan om ervoor te gaan.
Altijd heeft hij aangegeven dat hij me in zijn leven wil houden, zelfs als vrienden als het niet anders kan. Om het contact te verbreken gewoon omdat hij op dit moment geen relatie aankan voelt keihard van mijn kant.

De reden dat hij niet meer wil....eerst omdat we te vaak ruzie hadden. We hadden ruzie omdat ik voelde dat hij afstand nam, ik aantrekken hij afstoten: zo'n cliché helaas. Maar mijn angst om hem kwijt te raken ging steeds dieper, zijn angst om vast te zitten in een relatie werd steeds groter. Het kon gewoon op een gegeven moment echt niet meer.
We werden er beide heel ongelukkig van.
Toen het uit was viel er van mij aan de ene kant een last van mijn schouders, geen stress want er valt nergens meer aan te trekken, ik zat in mijn angst want het was uit.

toen kwam het contact weer, en het afspreken, want we misten elkaar zo erg en ergens is de liefde en de interesse er zeker nog. Maar hij is extreem rationeel, zijn conslusie was het is uitgegaan dus nu moet het uit blijven.
Hij liet weten hoe moeilijk hij het vond, zijn gevoel en verstand spraken elkaar tegen (en daarom werd hij steeds vager).
Er kwamen steeds meer vage (na mijn idee onbelangrijke) argumenten bij (hij wilde tijd voor zijn vrienden, hij wilde geen keuzes maken, hij wil alles....behalve mij)
En toch bleef hij zeggen: ik hou van je (maar ik wil geen relatie).
Dit maakte mij heel onzeker, en daardoor ging ik vanzelf telkens een beetje meer aan hem trekken. Terwijl ik had voorgenomen hem zijn rust te gunnen om vanzelf terug te komen.
Maar ik wilde toch meer duidelijkheid, vragen om een sprankeltje hoop zodat ik ook houvast had. Zodat ik een beetje weet wat we aan het doen zijn.

Hij zei dat hij mij niet wilde kwetsen en vind dat hij me kwetst door me valse hoop te geven, dus wilde hij beslist geen beloftes doen over een eventuele relatie, wel zei hij vaag dat hij niet zei dat het nooit meer goed komt, maar gewoon nu geen relatie wil.....
Wat ik wilde voelen en horen van hem was een klein beetje geloof dat we eruit kunnen komen door naar elkaar te luisteren zodat we weten wat we elkaar kunnen geven. Eraan werken en elkaar leren kennen door eindelijk met elkaar te praten over onze angsten. In een zekere zin waren we hier al mee bezig, het ging goed en het was fijn, eigenlijk begrepen we elkaar eindelijk.

Maar nog vond hij het nodig om mij te vertellen dat ik geen hoop moest hebben. Ik kon dit niet meer aanhoren en daarom heb ik het contact verbroken. Ik voelde me klein worden door dat soort woorden.
Door mij telkens zo hard weer weg te duwen verlies ik mijn zelfvertrouwen, en dat lijkt me niet de bedoeling van een relatie. Iemand moet je juist een goed gevoel geven.

Dus ik heb hopelijk nu mijn laatste restje zelfvertrouwen en eigenwaarde behouden door eruit te stappen...
En now I'm here, proberen verder te gaan, hem uit mijn hoofd zetten.

Ma, 30/09/2013 - 18:45 — chalonda
afbeelding van chalonda

nicolaatje

Je verhaal vind ik heel herkenbaar, hoe je kleiner wordt doordat de ander je op afstand houdt en je samen eigenlijk niet verder kunt-komt.

Ik vind dat je het heel helder verwoord, maar begrijp ook de emoties tussen de regels door.

Heel veel sterkte en hopelijk kun je met de steun hier weer een beetje groter worden.

Liefs Chalonda