Zombie

afbeelding van Gast

Vandaag dag 2 na het verbreken van m'n relatie van 3,5 jaar. Ik voel me als een soort zombie. Ik heb besloten dat het belangrijk voor me is dat ik het deel. Deel met anonieme mensen. Intimie zijn op de hoogte, mijn kids nog niet eens. Mijn kinderen zijn aan hem gehecht en beschouwen hem als een stiefvader. Ik durf het ze nog niet eens te vertellen. M'n jongste heeft morgen laatste schooldag en gaat de examens in. Ik wil hem niet belasten met mijn sores. Mijn oudste heeft al vijf jaar geen contact met zijn eigen vader. Door het verbreken van deze relatie neem ik ook de kinderen hun stiefvader af. Maar ik kan niet anders. Echt niet. Op papier had ik een relatie maar ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Er was simpelweg, door omstandigheden, te weinig tijd voor mij. Zelfs een paar uurtjes afgelopen weekend was teveel gevraagd. Ik weet dat mijn keuze goed is... Maar wat botst gevoel op dit moment met ratio!

afbeelding van Hetlevenismooi

@Roos69

Hoi Roos,

Allereerst heel veel sterkte!

Blijf altijd die zorgzame, sterke en vrolijk, lieve moeder.
Je kunt niet vooruitdenken hoe kinderen gaan denken.
Maak het niet dramatisch, probeer het op een positieve manier op te lossen.
Kinderen kunnen flexibel zijn en als moeder kun je het op verschillende manieren oplossen. Zoek de meest positieve benadering als de tijd rijp is, geen drama laten zien. Zou ik niet doen, juist iets oplossen met een goed voorbeeld van hoe het ook kan.

Veel liefs!

afbeelding van Roos69

Dank voor je lieve woorden.

Dank voor je lieve woorden. Het sterkt mij. Ik heb dit eerder meegemaakt maar het gevoel daarbij was anders. Ik was opgelucht na mijn echtscheiding. Ik liet een relatie van 28 jaar achter me. De 3,5 jaar die ik nu door heb gebracht met mijn vriend is in verhouding qua tijd niet te vergelijken. Het levensgrote verschil is echter dat ik echt van deze man hou. Ik wist niet eens meer wat houden van is.... Dat is iets wat in je hart zit en niet te omschrijven is. Dat maakt dat ik intens verdrietig ben. Ik kan het verdriet nu niet aan mijn kinderen laten zien. Daarom schrijf ik het maar van me af.

afbeelding van wood

reactie

Je verhaal klinkt mij eng bekend. Ook mijn scheiding na een relatie van 20 jr. voelde als een opluchting. Ik kwam later voor mij de meest ideale vrouw tegen. Alles klopte en was zo intensief. Ik word niet makkelijk verliefd maar elke cel in mij nam haar geheel op. En nu ? Na 4 jr. is het over sinds een week. Ze wilde haar vrijheid weer terug. Ik ben kapot er van en hang depressief op de bank slaap niet en eten kost mij grote moeite. Eigenlijk heb ik er geen zin meer in. Ik heb alles gegeven en voel dat ik nooit meer zo intens van iemand kan gaan houden. Het zal als surrogaat aanvoelen. Wat moet ik nu ?

afbeelding van Roos69

Verschil

Ja.... Ik weet nu ook Wood, wat echt houden van is. Dat is zo intens, dat zit zo diep... Dat is bijna niet te omschrijven. Het zit gewoon in je hart. Het grote verschil tussen jou en mij is dat ik zelf de knoop heb door (moeten) hakken. Je hebt geen idee hoveel pijn het doet om afstand van iemand te moeten nemen waar je zielsveel van houdt. Wat je nu moet doen weet ik ook niet precies. Ik heb me vanochtend opgelapt. Netjes in de kleren na een bad en in de make-up. Hierdoor voel ik me alweer een paar procent beter. Ik ben in 2 dagen een kilo afgevallen: het verdriet vreet me letterlijk en figuurlijk op. Maar even positief benaderd: ik moest nog 3 kilo wintervet kwijt dus daar kom ik zo gemakkelijk vanaf. Ik probeer de structuur aan te houden en vast te houden. Ook al heb ik er geen zin in. Ik verplicht mezelf ertoe. Godzijdank heb ik de zorg voor kinderen, wat maakt dat de dagelijkse dingetjes gewoon door moeten gaan. Zij mogen er niet de dupe van worden dat hun moeder zich momenteel een zombie voelt.

afbeelding van Roos69

Zie mijn reactie

Ff foutje... Zie mijn reactie

afbeelding van Roos69

Zielsveel houden van

Ja.... Ik weet nu ook Wood, wat echt houden van is. Dat is zo intens, dat zit zo diep... Dat is bijna niet te omschrijven. Het zit gewoon in je hart. Het grote verschil tussen jou en mij is dat ik zelf de knoop heb door (moeten) hakken. Je hebt geen idee hoveel pijn het doet om afstand van iemand te moeten nemen waar je zielsveel van houdt. Wat je nu moet doen weet ik ook niet precies. Ik heb me vanochtend opgelapt. Netjes in de kleren na een bad en in de make-up. Hierdoor voel ik me alweer een paar procent beter. Ik ben in 2 dagen een kilo afgevallen: het verdriet vreet me letterlijk en figuurlijk op. Maar even positief benaderd: ik moest nog 3 kilo wintervet kwijt dus daar kom ik zo gemakkelijk vanaf. Ik probeer de structuur aan te houden en vast te houden. Ook al heb ik er geen zin in. Ik verplicht mezelf ertoe. Godzijdank heb ik de zorg voor kinderen, wat maakt dat de dagelijkse dingetjes gewoon door moeten gaan. Zij mogen er niet de dupe van worden dat hun moeder zich momenteel een zombie voelt. Hoe passend kan het zijn. Mijn jongste heeft morgen LSD dag( laatste school dag). Hij gaat verkleed als schoolzombie. Toeval bestaat niet.

afbeelding van Hetlevenismooi

@Roos69

Gelijk heb je, dat je het van je afschrijft.

Ik heb dat intense liefdesverdriet ook gehad, misschien een troost dat het minder wordt. Glimlach

Jij hebt de relatie (moeten) beëindigen las ik, hebben jullie allebei liefdesverdriet?

afbeelding van Roos69

Reactie

We hebben allebei liefdesverdriet hetlevenismooi. We zitten, qua emotie ook niet op dezelfde golflengte... Alsof we op twee verschillende planeten zitten ( 'mannen komen van Mars en vrouwen van Venus') Ik ben blij dat ik een open boek ben en niet zoals hij, het tegenovergestelde. Maar ik weet zeker dat de pijn van binnen voor beiden hetzelfde is.

afbeelding van Hetlevenismooi

Hoi Roos69,

Ja herkenbaar Roos, dat was bij 'ons' ook zo.