Er zijn momenteel 0 gebruikers en 4 gasten online.
zooooo alleen.
Vandaag de waarschijnlijk laatste verjaardag van mijn broer, en ik voel me zo alleen zoals ik me al zo lang, misschien zelfs het grootste deel van mijn leven alleen heb gevoeld.
Niemand die mijn strijd, verdriet en eenzaamheid gezien heeft in mijn leven, het idee dat ik het altijd alleen moest doen, ik voel me zo verdrietig en verloren, ja ik zit nu even in een dip, afgelopen week een confronterende sessie gehad bij de therapeut en vanmorgen was de meditatie ook confronterend, soms heb ik het gevoel dat er nooit eens een eind aan komt.
Ik vind het nu best wel even erg zwaar, ik wil nu eigenlijk gewoon naar huis.
dit alles is gebeurd nadat de relatie met mijn ex is gestopt en nu zie ik mijn eigen rol hierin steeds beter, en hoe dat in mijn jeugd is ontstaan, dat niemand mijn de moeite waard vond, mij belangrijk vond en dat gevoel heb ik ook naar mijn ex toe, alles moest altijd om hem draaien, en toen ik hem nodig was was hij er niet, weer dezelfde oude pijn werd daardoor aangeraakt.
En nu ik dat weet moet ik er verder mee en dat vind ik zo moeilijk omdat ik steeds weer voor mijn gevoel de bevestiging krijg van dat beeld, en ik weet het dat je het zelf opzoekt en dat ik het moet draaien maar het voeld zo rieeël.
Mijn therapeut zei dat ik moet gaan rouwen om die dingen.
Ik moest het even kwijt ik voelde me even helemaal vol zitten met verdriet en pijn.
Bedankt Principessa.
- principessa's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van principessa
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
medeleven...
@principessa's
Ik kan je geen beter advies geven als je therapeut uiteraard!
Maar als ik je verhaal goed begrepen heb ? dan heb ik ongeveer in dezelfde situatie gezeten als jij.
Mijn familie zei altijd : jij zoekt altijd "gewonde"vogeltjes op en daar steek je al je energie in totdat die vogeltjes weer kunnen vliegen en ze gaan ervandoor jouw met lege handen achterlatend waarbij verdriet en gemis komt kijken want wat moet je dan ?voor wie moet je dan zorgen? om wie moet het leven dan draaien?
Ik kan je geen pasklaar antwoord geven om hiervan af te komen helaas.
Het enige wat ik erdoor geleerd heb en wat ik constant voor ogen hou is : hou van jezelf en weet dat je belangrijk bent! JIJ MAG ER ZIJN ALS MENS!
En als je dat heel langzaam stukje bij beetje van jezelf gaat toestaan dat gevoel dan ga je ook anders na mensen kijken (lees mannen) en dan zul je ook zien dat je je niet meer zo laat behandelen !
En wees je er vooral van bewust dat je tien treden omhoog gaat in je leerproces maar geheid ! je valt er tussendoor ook weer drie terug ! maar doorgaan !
Je komt er echt wel!
Voor nu heel veel begrip en compassie liefs x
@principessa en angel-devil
Ja voor gewonde vogeltjes zorgen , zo ben ik toch ook een beetje en dat heb ik meer dan ooit gerealiseerd in het voorbije jaar.
We moeten dus voor onszelf goed zorgen omdat we zelf gewond zijn. Onze wonden likken en helen, dat vraagt tijd. Het leven moet dus nu om ons draaien, we moeten onszelf aandacht geven. Maar op een bepaalde dag zijn we sterk genoeg om onze vleugels uit te slaan en dan moeten we gewoon zien dat we niet in onze oude gewoontes vervallen.
Veel sterkte en neen we staan/zijn niet alleen.
Diep
angel-devil
Ik denk dat de oplossing zit om jezelf eerst de moeite waard en belangrijk te vinden, want ik in ieder geval haal de bevestiging hieruit dat een ander me op deze manier waardeerd.
Dit komt omdat we deze waardering zo gemist hebben in onze jeugd, onze exxen moeten dit gat in ons opvullen en dat lukt ze niet, omdat we zelf eerst dit gat en deze pijn moeten ervaren, en dan werken aan het idee dat we wel de moeite waard zijn.
Dit heb ik de afgelop0en jaren leren inzien, en bedankt voor het voorbeeld met de 10 treden omhoog en dan weer drie terug, ik weet het maar als iemand het even opschrijft sterkt dat me wel even.
Dank je, Principessa
Maar je bent het niet. Lieve
Maar je bent het niet. Lieve dappere dame, wees even hier en nu. Adem. Ga daarna naar buiten en doe even een ommetje. Ja, echt waar gewoon even doen. Het helpt.
En weet dat je pijn mag Zijn. Vechten helpt niet, accepteren wel.
Jij kunt dit! Ik doe met je mee.
Een hele dikke virtuele knuffel
Samen sta je sterker.
Dank je wel, lieve Lief.
Gaat alweer wat beter, de boel word alleen zo nu en dan door o.a therapie weer helemaal op zijn kop gezet.
Ik heb inderdaad een ommetje gemaakt en het heeft geholpen, even lekker huilen in mijn uppie, en inderdaad meer in het hier en nu blijven.
Ben op het moment weer erg aan het rouwen en het mag omdat ik verder wil komen.
Liefs,
principessa
@prinses
Ik vind het heel knap dat je toen de kracht hebt gevonden om hulp te zoeken. Alhoewel meerdere mensen me het aanraden sla ik het af. Heb het al wel gedaan maar er was geen binding. Ik had niet het gevoel dat iemand begreep hoe slecht ik me voelde om mezelf.
Als een bepaald gevoel zo diep zit is het heel moeilijk die klik te voelen. In mijn geval dan toch..
In het 'echte' leven heb ik het er zo niet over. Als ik het laat vallen dan wordt het nogal vlug van tafel geveegd met woorden als 'hoe kan je nu zo over jezelf denken', 'je bent best wel een aardig iemand' maar eerlijk gezegd. Het voelt nep. Na die twee zinnen is de conversatie zo goed als voorbij.
Mijn laatste relatie heeft weinig heel van me gelaten. Stom om te zeggen want er was nog weinig heel aan me zelfs voor ik eraan begon.
Voor de meeste ben ik Amber11. Sterk, rechtuit, zelfzeker, eerlijk en niet op mijn mond gevallen.
Een mooie façade die ik blijf houden. Alhoewel het ook 'ik' is. Maar na verloop van tijd zijn er muren opgebouwd. Patronen gevormd, heb ik iemand gecreëerd die niet totaal eigen is aan ik. Als ik die muur neerhaal ben ik enorm kwetsbaar. Niet kwetsbaar in de zin dat ik een pijnlijk duwtje kan krijgen maar in de zin dat als men me raakt, ik bang ben dat ik er nooit meer bovenop kom.
Ik heb enorm veel bewondering voor je. Wat je doet...sommige dromen ervan het lef te vinden om zo terug te gaan. Het moet vast héél zwaar zijn voor je.
Vergeet niet dat wat men ooit zo in je hoofdje duwde niet de waarheid is.
Ze zijn maar half zo mooi als jij
x