Hallo allemaal,

Per toeval stuitte ik op deze site, en aangezien ik iedereen ondertussen om me heen heb uitgeput met mn verhaal maar ik er zelf maar niet over uit raak gepraat wil ik het hier graag delen.

Het begint 7 maanden geleden. Ik ben 34 jaar op dat moment (ondertussen 35 jaar) en al 5 jaar weer single. Ik heb 2 langere relaties gehad, 1 hele korte, en tussendoor wat gescharreld waarbij ik door 1 man heel erg lang aan het lijntje ben gehouden terwijl ik echt verliefd op hem was. Genoeg meegemaakt dus. Ik ben heel eerlijk dat ik geen happy single ben, en snak naar een relatie. Mn leven heb ik goed op de rit, en ik kan niet zeggen dat ik ongelukkig ben, maar ik mis die ene persoon in mn leven om alles mee te delen en te ondernemen en een gezin mee te stichten. Ik heb alle datingsites dan ook geprobeerd en zoveel dates gehad dat ik er naar van werd. Iedereen om me heen vind de liefde, en mij lukt het maar niet. Dan besluit ik Tinder eens te gebruiken. Ik ben niet heel serieus, want dat is Tinder ook niet. Toch kom ik daar een hele leuke man tegen en dan begint het....

We praten al vrij snel over afspreken, uiteindelijk wordt de eerste keer een maand na ons eerste contact. Het is meteen super! Ik heb een ontzettend goeie klik met hem en we kunnen over alles praten en lachen, heb ik perfect. We blijven continu appen en het voelt ontzettend goed. De week na onze eerste ontmoeting moet hij naar India voor 4 weken voor zn werk. Balen natuurlijk, want ik wil m graag weer zien. Gelukkig kan ik m toch nog zien in de week voor hij weggaat, heel spontaan. Het is weer super gezellig, het is bij hem thuis maar er gebeurd verder niks, maar ik heb weer zo'n goed gevoel bij hem en gelijk het gevoel dat ik zo graag tegen m aan zou willen kruipen. Na onze eerste date al vroeg hij mij meteen of ik na India met m wilde gaan eten, omdat hij het zo gezellig vond. Super blij was ik! Tijdens zijn tijd in India appen we veel en blijft het hartstikke leuk. Daarna zien we elkaar weer en dat blijft zo, we zien elkaar meestal 1x per week. Langzaam begin ik te geloven dat hij het is, mijn ware liefde, het voelt zo goed. Alles past precies. Dezelfde ideeen over dingen, opgegroeid in hetzelfde dorp waar we allebei weer willen gaan wonen, zelfde humor, zelfde interesse, enz.....

Na 3 maanden vertel ik hem dat ik verliefd op hem ben. Over de app want ik vind het zo spannend dat ik het niet durf te zeggen tegen hem. In het verleden ben ik daar namelijk heel erg mee onderuit gegaan en app is in dit soort gevallen voor mij veiliger. Hij geeft aan dat hij me heel erg leuk en lief vind, dat hij heel graag bij me is en dan van elke seconde geniet, heel erg gek op me is. Maar.... dat hij niet meer weet hoe verliefd zijn voelt. Ik ben verward, want wat zegt hij nu eigenlijk? Ik vraag m dat ook. Hij geeft aan dat hij niet zo snel gaat met zn gevoel, wrs door zn vorige relatie. Ik snap het niet. We spreken elkaar een week later pas doordat ik voor mn werk in het buitenland zit. We appen wel gewoon al die tijd en dat gaat als vanouds. Als we elkaar spreken zegt hij dat hij wel de gevoelens heeft, en als ik m zeg dat dat voor mij verliefdheid is geeft hij mij gelijk. Hij is dus wel degelijk verliefd op me. Maar hij wil dat label nog niet, wil nog wat tijd. Mijn vorige relaties gingen heel snel. Daar was het na 1x zeg maar al bekeken. Dus dit is nieuw voor mij, maar ik zie niet in wat voor kwaad het kan. Dus gaan we gewoon weer verder.

In die tijd heeft hij zn huis verkocht waar hij 10 jaar mn zn ex heeft gewoond. Tijdens het opruimen en inpakken van zn spullen merk ik dat hij verder terug trekt van me. Ik kan er niet de vinger opleggen waarom. Later blijkt dat er zoveel herinneringen boven komen dat hij daar helemaal van in de war is.

Er volgt een verwarrende tijd. Hij trekt zich steeds verder terug, maar blijft zeggen wat een geweldige vrouw hij mij vind, hoe lief ik ben, hoe gek hij op me is, hoe graag hij bij me is, dat hij tijd nodig heeft, dat hij zo blij is dat ik wacht, dat hij niet wil dat ik wegga, dat we zo op 1 lijn zitten, dat een relatie echt zou kunnen.... Maar hij kan het op dit moment niet. Zo gaan we van januari tot eind april door. Al zijn twijfels iedere keer en of we dit wel moeten doen. We kunnen gelukkig wel steeds beter praten, maar hij heeft geen antwoorden. Hij raakt steeds verder in de war en zit in de knoop met zichzelf. Weet niet wat hij wil en twijfelt aan alles. Hij zegt dat het niet aan mij ligt. In die tijd doen we gewoon dingen samen, gaan we samen een weekend weg en maakt dat de verwarring voor mij compleet.

En nu... 1 mei smste hij me na 3 dagen geen contact, terwijl we elke ochtend en avond contact hadden dat hij het niet meer kan. Ik moest hem maar vergeten, maar dat kan ik niet. Ik probeer hem nu ruimte te geven, maar ik kan alleen maar aan hem denken. Ik heb nog zoveel vragen. Kan het later mss wel? Hij heeft ooit gezegd dat we elkaar te vroeg zijn tegen gekomen, en ik denk dan ik wacht wel. Ik heb nog nooit zulke gevoelens voor iemand gehad, voor mij is hij mijn man.
Ik kan alleen maar huilen, en weet niet wat ik moet doen. Ik wilde zo graag nog 1x met hem praten, maar zelfs dat is niet gelukt. Al die vragen zitten in mijn hoofd. Waarom is dit zo lang doorgegaan? Wat wil hij nu? Tijdens zijn periodes van twijfel zei hij eerder ook al dat hij eens goed moest nadenken wat hij wilde, maar we hielden altijd contact. En hij zei zelf dat hij dat ook fijn vond en niet wilde dat ik wegging. Nu lijkt alles voor niks. Ik wil nog zoveel tegen hem zeggen ook. Dat ik graag wil wachten op hem, dat ik nog een kans wil. Ik wil niemand anders, alleen hem. Hij is perfect voor mij. Ik herken mezelf alleen niet, had het prima naar mn zin voor hem. En nu ben ik een wrak. Ik kan niet meer zonder hem. Ik mis hem zo.

Sorry voor het superlange verhaal, maar ik moest het echt even kwijt. Schrijven helpt mij vaak om mn gedachten op een rijtje te zetten, maar soms is het ook fijn om anderen hun mening te horen.