Het is al weer even geleden dat ik wat geschreven heb. Het feit dat ik nu weer even van me af wil schrijven betekent helaas dat ik weer even in een aardig diepe dip zit. Heb 'n tijd gehad dat ik er van overtuigd was dat het beter is zoals het is. Dat ik er volledig voor ging en de hele wereld aankon. Maar nu ben ik daar weer even niet zo zeker meer van. Diep in mijn hart weet ik ook echt wel dat het zo moet zijn. Maar het is zwaar. Zwaar om helemaal opnieuw te moeten beginnen. Zwaar om alleen mijn zoontje op te voeden. Zwaar om elke dag weer de vrolijke, leuke, lieve mama te zijn terwijl je je alleen maar klote voelt. Zwaar om 's avonds niet die arm om je heen te voelen na 'n dag werken. Zwaar om niet even de bevestiging te krijgen dat je het allemaal goed doet. Zwaar.....Das wel even het sleutelwoord op dit moment.
En het is niet eens het feit dat ik mijn ex mis. Hij heeft er echt wel voor gezorgd dat ik die knop vrij snel om heb kunnen zetten en niet meer naar hem verlang en hem mis. Daar ben ik hem ook erg dankbaar voor. Het is even keihard geweest om te moeten incasseren wat hij me voor de voeten gooide. Maar het heeft het uiteindelijk 'n stuk makkelijker voor me gemaakt hem los te kunnen laten. En ik zeg wel loslaten, maar dat zal natuurlijk nooit gebeuren. Hij blijft de vader van mijn kind, en dat mannetje is het mooiste in mijn leven. Ik weet ook dat ik, alleen daarom, altijd van mijn ex zal blijven houden. Maar oh, wat verlang ik naar iemand om me heen. Iemand die zegt, ik hou van je. Iemand die zegt, je doet het goed. Iemand die zegt, laat mij dat maar even doen. Iemand die er gewoon is, zonder iets te zeggen. 'N Blik, 'n gebaar, gewoon even niks zeggen....en weten dat het goed is. Maar ik moet het eerst alleen kunnen. Mijn eigen geluk bepalen en niet laten afhangen van een ander. Dat ben ik mezelf verplicht, mijn zoontje verplicht. Ik weet het...maar waarom is het dan toch zo moeilijk?