Vandaag, het is inmiddels 00:05 is de dag dat mijn relatie precies 1 week geleden is over gegaan.

Het is 6 dagen geleden dat ik de diagnose voor een klaplong kreeg.

Iedere ochtend wordt ik nog wakker met een gevoel van gemis.. maar in de avonden heb ik een sterk gevoel dat ik er ga komen. Ik vind het bijna beangstigend hoe helder ik over heel de situatie kan nadenken.

Het lijkt namelijk alsof het niet heel erg lang gaat duren voordat ik over de relatie heen ben. Iedere avond heb ik leuke afspraken met vrienden en vermaak mijzelf eigenlijk prima.

De pijn van de klaplong trekt rond de avond ook steeds meer weg waardoor ik mijzelf ook weer stukken beter voel.

Deze keer heb ik ook niet het gevoel om mijn ex terug te moeten winnen. Ik weet niet wat het is, heb dit nog nooit zo meegemaakt dat het verwerkingsproces zo snel is gegaan.

De vorige keer heb ik een jaar over het verwerkingsproces gedaan, dit was echter wel een veel langere relatie. In de tussentijd heb ik wel een enorm sociaal vangnet opgevangen. En met hoe meer mensen ik het erover heb gehad, des te meer ze mij het gevoel geven van NEE jij was echt op de goede weg, dit ligt niet aan jou.

Daarmee ben ik zaken gaan regelen en eerlijker tegenover iedereen geweest dat ik niet altijd lekker in mijn vel zit. Het begrip en steun die ik hiermee heb opgewekt had ik zelf niet verwacht eerlijk gezegd..

Morgenochtend wordt weer zwaar maar later op de dag zal ik mijzelf weer beter voelen.

Ondanks mijn klaplong heb ik vandaag zelfs een aantal keer de schaterlach gehad. (Na de lachbui keert er wel weer een somber gevoel terug)

Maar goed, ik merk dat ik nu geen verwachtingen meer heb in het leven en het laat komen zoals het is. Dit geeft heel erg veel rust en probeer van ieder moment te genieten..

Ik zeg een fijne nacht.. en tot snel .. (wanneer ik weer ingestort ben, de pessimist in mij blijft toch nog aanwezig en vind ik stiekem toch wel leuk)